Geplaatst op

Zondag

Lang slapen, en zo wat rondlummelen, dat is voor mij het ultieme zondaggevoel. Nog de laatste loodjes weggewerkt, alles verbeterd, punten ingediend, vakcommentaar geschreven, commentaren doorgestuurd naar de klastitularissen… We zijn er!

Tegen de middag waren ook ons pa en Nelly er, en het blijft me verwonderen hoe goed die twee overeenkomen. Bart had weer succulent gekookt, en het werd zowaar even stil aan tafel.

Wolf moet dan misschien geen examens doen, maar Kobe heeft wel de pech dat hij grote toetsen heeft, en dus onderwierp omaly hem aan een derdegraads ondervraging over zijn Frans, het dutske. Gelukkig kon hij probleemloos op alles antwoorden, maar ik had ook niks anders verwacht, om eerlijk te zijn.

IMG_0474

En verder? Verder werd er een gigantisch kamp gebouwd met de nieuwe poef die Bart gisteren is gaan afhalen. Er zit wel degelijk een klein kleurverschil op, maar bon, daar is niks aan te doen, dat wisten we op voorhand. Hij is in elk geval al goed gebruikt ^^.

IMG_0476

Geplaatst op

Zetelhangen

Tsja, veel meer dan zetelhangen zit er momenteel toch niet echt in. Ik kan nochtans eigenlijk wel redelijk uit de voeten, vind ik, en ik heb geen pijn, maar ik ben al de hele dag mottig. Geen idee waarom, gewoon… Niet echt misselijk, gewoon mottig, en neiging tot slapen.
Merel verzorgt me prima, en speelt van verpleegstertje. Ze heeft vanmorgen fruithapjes gemaakt, en kwam daarnet af met een koffie op een plateautje.

Geef toe, met zo’n verzorging kàn je je toch niet lang mottig voelen? Toch?

Geplaatst op

Processie van Echternach…

Zucht. Gans de situatie rond Wolf is dus echt een zotjesspel.

Maandag had de pediatrie ons dus laten weten dat we gisterennamiddag een afspraak hadden in het UZ. Wij dus naar het ziekenhuis, waarbij ik in een rolstoeltje werd gezet, en Bart me vrolijk rondreed naar de dienst… kinesitherapie. Uh?

Nu ja, dat kon wel, dus Wolf kreeg een half uurtje een intakegesprek, en daarna werden we naar de balie doorgestuurd voor verdere afspraken. Dat bleek twee keer per week een half uurtje kine te zijn, en dat was dat.

Hmm…

Ik had niet de indruk dat dat de bedoeling was geweest van de doorverwijzing naar kinderrevalidatie, wel een multidisciplinaire aanpak. Thuis belde ik ’s avonds naar Van Den Broecke, en die beaamde dat.

Deze morgen belde ik dus naar de pediater, dr. Jeannin, en die bevestigde nog eens dat dat blijkbaar een fout was. Ik moest dan zelf maar eens naar kinderrevalidatie bellen, en desnoods hem opnieuw contacteren. Juist.

Ik belde de dienst op, en kreeg een afspraak voor… 23 oktober. Excuseer??? Ik bedankte heel vriendelijk, en belde prompt terug naar Jeannin.

“23 oktober? Wat? Dat is belachelijk! Bel me terug over een half uur!” en hij smeet de telefoon dicht.

Een kwartier later belde hij zelf terug: “Wolf heeft een afspraak volgende dinsdag om 15.45 uur bij prof. Van Der Looven, kinderrevalidatiearts.” Jawel, die van 23 oktober dus.

Oef.

Maar zo blijven we wel bezig natuurlijk, en is het alweer een week verder. Maar bon, we zijn blij met wat we krijgen.

Geplaatst op

Thuis. Oef.

Na de stevige nachtrust was gelukkig alles in orde vanmorgen. Ik ontbeet, kleedde me aan, en zag dat het goed was.

Burssens kwam even langs, en ik zei dat ik zo blij was van de operatie, want dat ik geen pijn meer had. Hij schoot in de lach, en zei dat hij dat nu niet bepaald vaak te horen kreeg.
Maar wat was er nu precies aan de hand? Wel, het was niet één, maar wel twee zenuwen die allebei ontstoken zaten, geïrriteerd en opgezwollen, en er was zowaar een neurinoom aanwezig, dat hij opgestuurd heeft voor onderzoek.

Even wikipedia raadplegen:

Een neuroom, ook wel neurinoom is een kleine, goedaardige woekering van zenuwweefsel die ontstaat op een plaats waar een zenuw beschadigd is, doordat de zenuwuitlopers blijven groeien in een poging hun aansluiting te hervinden maar daarvoor geen richting hebben. Hierbij ontstaat een kluwentje van zenuwvezels dat vaak als een enkele mm groot bobbeltje voelbaar is en meestal bij aanraking een gemene pijnscheut veroorzaakt. (Als hij geen pijn zou veroorzaken wordt een dergelijke kleine afwijking in het algemeen niet eens opgemerkt).

De beschadiging kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van een val op een rand of van een operatie, waarbij in het litteken weleens neuroompjes ontstaan. Speciale vermelding verdient Mortons neuroom, dat soms ontstaat als een zenuwtje in de voet tussen twee middenvoetsbeentjes bekneld raakt.

Juist ja. Nu ja, hij had alles netjes opgekuist en het zag er goed uit, zei hij.

De drain ging eruit, en in plaats van het dikke verband kwam een elegant klein verbandje bovenop een kleine snee. De bandagist was ook al langs geweest, en die had me een speciaal schoentje bezorgd, eentje met een speciale zool om de voorvoet te ontlasten.

Enfin, Bart nam me mee in een rolstoel, maar eigenlijk kan ik gewoon stappen, zij het al mankend. Zolang ik op mijn enkel steun en niet op mijn voorvoet, lukt het probleemloos. Dik in orde dus!

En thuis werd ik omver geknuffeld door de kinderen, en werd ik netjes in de zetel geïnstalleerd, alwaar ik prompt nog eens in slaap viel.

Straks dan richting het UZ met Wolf: dat moet wel lukken, denk ik. Ik heb in elk geval geen pijn.

Geplaatst op

Operatie

Jawel, vandaag onder het mes.
Ik vond het wel grappig: om kwart voor zeven stonden Bart en ik netjes aan de balie, ik werd ingeschreven, Bart kreeg een zoen, en ik ging verder naar wachtkamer 2.

Daar werd ik nog eens extra ingeschreven, en bleek op papier de rechtervoet aangeduid voor operatie, in plaats van het linker exemplaar. Euh… Ne mens kan zich soms ergeren aan drie keer dezelfde vraag, maar deze keer was ik toch wel echt blij dat ze nog eens navroegen wat er precies moest gebeuren.

Bon, ik kreeg een armbandje met mijn gegevens, en werd naar een kleedkamertje gebracht. Euh?

Blijkbaar geeft het Maria Middelares geen kamer meer op voorhand, maar word je min of meer rechtstreeks naar de operatiezaal geleid. Ik kreeg dus een zak voor mijn kleren, de sleutel van een lockertje, een operatiehemdje, een sexy paar antislipsokken, en een badjas.

IMG_3126

Alle spullen vlogen in het kluisje, en de sleutel daarvan mocht in een klein zakje, waar later dan ook bril en gsm bij vlogen, en dat dan aan het bed werd gehangen.

En toen zaten we met een man of vijf, in badjas en sokken, gezellig samen in een lounge. Ik merkte op dat we precies in een wellnesscenter zaten, wat op algemeen gelach werd onthaald, gezien het feit dat wij allemaal op een operatie zaten te wachten.

Maar bon, ik werd geroepen, installeerde me op een operatietafel, kreeg een infuus, deed een klapke met de anaesthesiste, werd vrolijk begroet door Burssens, en werd toen wakker in de recovery. Mijn voet was stevig ingepakt, maar ik voelde totaal geen pijn.

Een half uur later lag ik al op mijn kamer, liet Bart weten dat alles in orde was, en deed een stevige tuk, net zoals mijn kamergenote. De boterhammetjes gingen vlot binnen, en ik legde me nog wat te lezen.

En toen… werd ik misselijk. Eigenlijk mocht ik al naar huis, maar blijkbaar was de verdoving harder aangekomen dan gedacht. Ik kreeg iets tegen die misselijkheid, maar dat leek niet echt te helpen. Meh. De misselijkheid bleef zodanig aanhouden, dat de verpleegster van het dagziekenhuis – dat sluit om 19.00 uur – een kamer voor me regelde. Ik kon dan nog zien of ik later alsnog naar huis ging.

Ik deed nog een stevige dut, en voelde me toen merkelijk beter: geen misselijkheid meer, en eigenlijk algemeen een prima gevoel. Ik belde Bart dat hij me mocht komen halen, ook al was het al half tien, en de verpleegster haalde het infuus weg.

En toen…

Toen werd ik weer kotsmisselijk. Bart zat er dan, en ik zag het totaal niet meer zitten om naar huis te gaan. Bart is dan maar onverrichter zake terug naar huis gegaan, en ik ben in een diepe slaap gevallen. Gelukkig heb ik geen nood meer aan pijnstillers, de voet doet absoluut geen pijn.

Blah.