Geplaatst op

Van elanden, chemiedozen en Dr. Who

Dat het een rustige tweede kerstdag ging worden, dat wisten we al. Geen verplichtingen, geen boodschappen, geen uitjes, gewoon thuis. Voor de kinderen vertaalde zich dat in een pyjamadagje ^^

Kobe en Wolf waren al vroeg in de weer met de chemiedoos, en amuseerden zich kostelijk.

En daarna werd het een gedoe met elanden. Kobe heeft er een hele grote bijgekregen – Opaland – en een paar kleinere, samen met een elandenmuts, en toen werd er plots een elandenboerderij gemaakt. En daarna een knuffel- en kussen”zwembad”, waar dan eerst Kobe, en dan Wolf onder kwam te liggen. Enfin, ze hebben zich geamuseerd, en hadden veel te warm van het zeulen met al dat gerief.

En intussen kon ik eindelijk wat blogachterstand inhalen, en stond de Sonos vrolijk te spelen. De leukste cadeautjes zijn die waarvan je pas beseft dat je ze echt wel wilde, wanneer je ze krijgt. En dat geldt dus voor mijn eigen streaming box in de living, zodat ik mijn favoriete muziek van Spotify of de radio gewoon via mijn computer kan laten spelen in de woonkamer. Of waar ik het ding ook zet, eigenlijk. Dikke kus, liefje!

En toen was er ’s avonds nog de nieuwe kerstaflevering van Dr. Who, een ideaal einde van de dag.

Enfin, heerlijk rustige familiedag dus. Zalig.

Geplaatst op

Kerstdag 2016

De dag begon zoals elke goeie kerstdag: met lang uitslapen en versgebakken koffiekoeken. Enfin, voor mij toch: Bart werd uit zijn bed gezet door Kobe, die dolgraag met zijn experimenteerdoos wou spelen, maar na een akkefietje gisterenavond dat niet meer mocht zonder toezicht.

Kobe was door het dolle heen:

Er werden kleuren gemengd, ballonnen opgeblazen door chemische reacties, dat soort dingen.

En ’s middags werd er uiteraard gegeten bij Omaly in Ronse. Er was een poging tot de jaarlijkse familiefoto, maar mijn volk is moeilijk in toom te houden, vrees ik.

Omaly begint eindelijk in te zien dat die diners niet zo uitgebreid hoeven te zijn, en dus waren er hapjes, was er heerlijke pompoensoep, een hoofdgerecht met kalkoen, warm fruit en kroketjes, en taart als dessert.

Eigenlijk waren we vrij vroeg weer thuis, ideaal om allemaal lekker samen nog naar een film te kijken. En een aflevering van QI ^^

 

Geplaatst op

Kerstavond

Sinds een paar jaar is kerstavond afwisselend bij mijn oudste broer en bij ons. Vroeger ging Jeroen met zijn gezin naar zijn schoonouders, maar die mensen zien dat echt niet meer zitten. Ons ma en pa kwamen al een paar jaar bij ons, en toen werden er enkel hapjes gegeten, of gewoon wafels, want mijn ma was daar verzot op. Roeland gaat standaard naar Sarahs ouders, die is er dus nooit. Maar het was dus wel de eerste keer zonder ons ma… Ik geloof dat vooral ons pa daar serieus last van had, maar al bij al viel het bijzonder goed mee.

Bart was vroeg opgestaan, en stond al om acht uur – en blijkbaar lang niet als enige – aan de Delhaize om boodschappen te doen. Hij heeft het hele menu in elkaar gezet én gekookt, ik heb zelfs geen potje afgewassen. Mijn taak was het om het huis toonbaar te krijgen en de tafel feestelijk te dekken. De kamers van de kinderen hebben een serieus tijdje in beslag genomen, maar de missie mocht wel geslaagd genoemd worden. We moesten ons nochtans een beetje haasten, want de jongens werden rond half twee opgehaald door hun nonkel, om samen met Alexander naar Star Wars Rogue One te gaan. Feest!

Tegen drie uur was eigenlijk alles zo goed als klaar, en deed Bart zowaar een tukje in de zetel. Komt dat tegen! Compleet stressvrij en al.

En toen was het tijd voor het grote geweld, en veel te veel cadeautjes en hapjes. Bart had zowel gewone chips voorzien – voor de kinderen – als hapjes met garnalen, met gamba’s, met zalm, met gerookte makreel…

Als voorgerecht had hij een sublieme truffelrisotto gemaakt, compleet met échte verse truffel. Een zeer overheersende smaak, maar wel bijzonder lekker.

Het hoofdgerecht was hertenfilet in een wildsausje met boschampignons, met dan gestoomde babygroenten, een witloofstronkje, en pommes duchesse. Maar lekker, maat!

En toen moest het dessert nog komen: een toren van mini-éclairs en soesjes, en chocoladebekertjes gevuld met lemon curd, met een grote kom slagroom erbij.

Ons pa is er bijna bijgekropen…

Intussen speelden de kinderen vrolijk boven, was er af en toe een cadeautjesronde, en genoot ik met volle teugen.

Ons ma, die zou het fantastisch gevonden hebben. Serieus waar.

Geplaatst op

Rare dag, en stikkapot

Het was me het dagje wel vandaag.

Om kwart voor negen was ik op school, om nog snelsnel de rapporten in elkaar te vijzen. Die mocht ik tussen negen en half tien uitdelen en becommentariëren.

En toen, toen bleken mijn examens nog in de doos op de livingtafel te staan, klaar om mee te nemen. Ik ben dan maar met een grote zucht naar huis gereden, heb ze opgevist, en ben meteen terug gereden. Slim. Enfin, de leerlingen hebben examens ingekeken, ik heb uitleg gegeven, en toen zijn ze gewoon in het klaslokaal komen zitten om toch érgens te zitten en te babbelen. En was het plots half twaalf voor ik het me goed en wel realiseerde.

Ik ruimde op, probeerde bruikbaar internet te vinden om een schoolfilmpje up te loaden, en schoof mee aan het buffet dat kokkin Anja voor ons had bereid.

Met al het heen-en-weergeloop was het ook alweer twee uur voor ik dat goed beseft, en mocht ik me nog reppen om op tijd in mijn klaslokaal te zijn voor het oudercontact. Ook dat bleek alweer goed gevuld te zijn. Gelukkig waren er leerlingen van de leerlingenraad op zwier met mijn fototoestel, zodat ik nog wat heb om op de schoolwebsite te zetten.

Ik repte me naar huis, maar kon toch de kerstviering om half zes niet meer halen, daarvoor was het blijkbaar te druk op de weg. De pastoor had me woensdag gebeld met de vraag of ik weer, zoals vorig jaar, wilde voorlezen. Willen wel, maar blijkbaar dus geen tijd. Tsja.

Ik plofte thuis heel even in de zetel, en prees me gelukkig dat er geen rugby was vanavond. Rond half zeven waaiden Lorre en Koen nog wel even binnen, op weg naar Gent centrum (parking op ’t Van Beverenplein, een aanrader). Ze hadden afgesproken met de tweeling, en het was de bedoeling dat ook ik nog meeging, maar ik wilde eerst nog eten met de kinderen, en ging eventueel wel achterkomen.

Rond zevenen kwam dan ook Vero nog even binnen, om nog wat kleren van ons ma te bekijken. Ze ging terug weg met een stevige doos vol, en dat stemt mij dan weer blij.

En toen ging ik even in de zetel liggen, kwestie van de rug wat rust te gunnen, en werd ik rond half elf wakker. Tot zover dat glas gaan drinken met mijn maten. Dju toch.

Maar ik was moe. Ik ben moe. Die vakantie komt geen dag te vroeg, integendeel.

Geplaatst op

And so it begins…

Ik had vandaag de hele dag klassenraad, Bart was op kantoor, en de kleintjes zaten op school. En Wolf? Tsja, Wolf was gewoon thuis. Enfin, hij had al voor de examens afgesproken met een paar klasgenoten om de stad in te trekken. Geen probleem voor mij: hij is zelfstandig en verstandig genoeg. Eerst was het plan om samen naar de Pizza Hut te gaan, maar uiteindelijk bleek hij pas om half één afgesproken te hebben bij Quinten, en dan om één uur aan ’t school met de rest. Ik had niet de laatste klassen van de voormiddag, zodat ik tijd genoeg had om naar huis te gaan en samen met hem te eten.
En daarna ging hij de fiets op, en reed ik met de auto ook terug naar school. Hij had tien euro gekregen, als extraatje om te spenderen, bovenop zijn zakgeld van tien euro per maand. En de uitdrukkelijke wens dat hij ten laatste om half zeven zou thuis zijn, en dat hij helm en fluovest zou dragen. In het donker met de fiets, ’t is niet alles.

Enfin, om half zes kwam hij thuis, slungelig als alleen een échte puber kan, en plofte in de zetel. Toen ik vroeg hoe het was geweest en wat hij gedaan had, haalde hij zijn schouders op: “Oh, we zijn naar de film geweest”. Mijn wenkbrauwen gingen prompt de hoogte in. “De film? Jullie gingen toch naar ’t stad? Enne, de film met de fiets???” Hij schoot in de lach: “Maar nee, mama, een van de jongens werd afgezet met de auto, en die mama stelde voor om naar de film te gaan, en we zijn met haar allemaal meegereden, tiens! En we hebben er een muts van Coca-Cola gekregen, en ik heb dus een drankje gekocht met mijn eigen geld, en dat geld van u gebruikt voor het ticket, en het was Assassin’s Creed, ge weet wel, van dat videospel, en ’t was wel wijs!”

Juist ja. “Enne, ge vondt niet dat ge mij dat moest laten weten, die verandering van plannen?” Verontwaardiging: “Maar ja, mama, ik wilde dat wel, maar mijne gsm verstuurt dat berichtje maar niet, kijk maar! Allez, nu juist precies wel, maar dat zal aan de wifi liggen!” Waarop ik fijntjes opmerkte dat hij misschien wel in de gaten kon houden hoeveel er op zijn gsm nog stond aan belwaarde, en dat dat eigenlijk zo’n beetje compleet op nul stond. Ik heb dan maar zijn gsmkaart opgeladen, en er verder het mijne van gedacht.

Hij wordt zo snel groot…