Geplaatst op

‘Rain’ van Rosas

Donderdag gingen Bart en ik naar het Concertgebouw in Brugge, voor de voorstelling ‘Rain’ van Rosas en Anne Teresa De Keersmaeker, live van muziek voorzien door het ensemble ‘Ictus’.

Ik keek er serieus naar uit, want ik heb al prachtige dingen gezien van hen. Maar, om eerlijk te zijn, van dit werd ik warm noch koud.

Ja, er zaten prachtige stukken in, en op sommige momenten zat ik ademloos te kijken, maar het was me te weinig vertellend. Te… Tsja, te veel geloop, te weinig samen, te weinig vertellend tegen elkaar, vond ik. Maar da’s uiteraard mijn persoonlijke mening. De muziek zat er voor veel tussen, vrees ik. Steve Reichs minimalistische muziek kon me niet bekoren, wel integendeel, hij werkte soms behoorlijk op mijn zenuwen, en stond ook veel te luid. Het was echt de eerste keer dat ik bij een dansvoorstelling de bedenking maakte dat ik in het vervolg beter mijn oordoppen kon meenemen, en dat zou toch niet mogen.

De spel met de kleuren in de kostuums vond ik dan wel weer mooi, maar je gaat niet naar een dansvoorstelling om naar de kleren te kijken. Ja, het was energiek, en ja, ik zat vaak met bewondering te denken aan de enorme stamina van de dansers, maar het sleepte me niet mee, ik zat geen moment in de voorstelling.

Jammer, jammer.

Volgende keer beter?

 

 

Geplaatst op

Van geocaches, speelgoedwinkels en Colmars.

Sommige dingen moet je gewoon eens doen. Dat vond vooral Kobe over de Colmar. Hij was daar geweest voor een verjaardagsfeestje, en wilde zo graag eens terug, al was het maar voor het dessertbuffet. Mja. Ik wilde dan weer gaan geocachen in het Oostakkerse, en Merel wilde al haar verjaardagscadeau uitzoeken in de Dreamland.

Ideale moment dus, en haalbaar weer, dus waarom ook niet?

We togen dus tegen half één naar de Colmar, waar de kinderen ofwel balletjes in tomatensaus ofwel een hamburger met frietjes namen, en ik een bijzonder lekkere everzwijnenragout, ook met frietjes. Het drinken was à volonté, het dessertbuffet ook. En man, wat een buffet zeg! Alleen jammer dat de omgeving inderdaad bijzonder fast-food aandoet, want het eten verdient beter dan dat.

Maar het leukste was nog de prijs: 55 euro voor ons vier. Dat is nog geen 15 euro per persoon, en dan kregen de kinderen ook elk nog een muntje voor een speelgoedje uit een grijpersding. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ik kom hier nog wel eens terug, jawel.

Enfin, we reden voorbij een paar geocaches, en draaiden de Dreamland binnen. Daar stond toch wel een barbiestand zeker? Merel liet zich een klein beetje schminken, en kreeg nog haarspeldjes en een diadeem van Barbie er bovenop. Blije Merel!

En toen had ze haar pop gevonden – zonder enige twijfel: “Die is het, mama! Die met dat lange blonde haar die kan huilen!” Juist ja. En toen mocht ze nog op de jarigentroon zitten, en kreeg ze nog een stickerboek ook.

img_2203

En toen gingen we nog verder geocachen, onder andere in een heel erg mooie laan met prachtige gele bladeren, waarvan ik helaas gewoon ben vergeten een foto te nemen. We hadden geluk bij een van de caches, want na twintig minuten zoeken gingen we het bijna opgeven, toen de eigenaar van de cache net voorbijkwam en ons een hint gaf. Oef! We vonden niet alleen die prachtige laan, we vonden ook een fijn speeltuintje.

Het begon zowaar al te schemeren toen we naar huis reden, en daar staken we de haard aan en dronken een warme chocomelk.

Fijne, fijne dag.

 

Geplaatst op

Dagje vriendschap

Veel zien Gwen en ik elkaar niet, maar elke vakantie proberen we minstens één dagje samen uit te trekken.

Tegen elf uur stond ik met de kinderen bij haar, en stond er al een – alcoholvrij – aperitiefje met hapjes te wachten. Wolf trok direct naar Ernest, Merel liep recht op Lena-Mare af, en Kobe… stond een beetje verweesd te kijken naar Elly en haar vriendinnetje Nina, dat door een misverstandje vandaag ook was komen spelen. Maar hij liet het niet aan zijn hart komen, en speelde vrolijk mee, nu eens met de kleintjes, dan weer met de grotere. En intussen konden Gwen en ik heerlijk bijkletsen.

img_2192

Aan tafel had ze een slaatje voorzien van tomaatjes, mozzarella en avocado, en daarna maakten we samen een gigantische hoeveelheid spaghetti carbonara. Ha ja, voor 12 personen (wij met vier, zij met zes, + vriendinnetje + kuisvrouw) kan dat wel tellen, ja.

Omdat het intussen toch eigenlijk wel haalbaar weer was, trokken we er dan op uit naar de Rozenbroeken voor een fijne wandeling en de speeltuin. De twee oudsten deden nog een poging om een cache te vinden, maar helaas.

We hadden de kinderen allemaal nog een tractatie beloofd, en zowat de hele bende dronk dus een warme chocomelk in het cafetaria van de Rozenbroeken.

Nodeloos te zeggen hoe veel Gwen en ik intussen hebben lopen kletsen, zeker? We zijn in elk geval eindelijk weer eens bijgepraat, en dat was nodig. Ze is en blijft niet voor niets mijn beste vriendin…

Geplaatst op

Thuisdag

Dit was een echte thuisdag. Als in: ik ben mijn kot niet uitgeweest. Alleen Wolf heeft heel even het huis verlaten, om brood te halen. En dat was dat.

Er is gewassen. Ik was dat niet van plan, want ze hadden regen voorspeld. Maar in de voormiddag was de zon zo prachtig aan het schijnen, dat ik alsnog lakens in de machine stopte. Om vast te stellen, zodra die proper waren, dat het regende. Hmpf. Een uur later scheen de zon alweer een hele tijd, en nam ik het dus toch in overweging om die lakens buiten te hangen. Ik dus alles in een mand gepropt, de trap af, naar buiten, lakens in de stralende zon. En vijf minuten later hoor ik in mijn bureau de druppels vallen. Hmm, dacht ik, het zal niet veel zijn. Vijf minuten later was ik te koppig om in de gietende kletsende regen alsnog die lakens binnen te halen. Droger werden ze er toch niet op.  Meh.

Maar verder was het wel een fijne, rustige, broodnodige rustdag. Er was natuurlijk wel schoolwerk, zoals altijd, en er werd geblogd.

Merel speelde ballerina, met een mini-ballerina en een mini-miniballerina op de foto.

img_7137

En verder deden we eigenlijk gewoon niks.

Oh, ’s avonds keek ik met Wolf naar Terminator. En schrok ik er gigantisch van dat die film al uit 1984 is. Man, we worden oud…

Geplaatst op

Tradities

Op 1 november gaan we naar Ronse, dat hoort zo. Nelly had uitgebreid gekookt, al was het maar om ons te bewijzen dat ze het nog steeds kan, in haar eigen huis. En jawel, er was champagne met hapjes, er was haar typische overheerlijke pompoensoep mét balletjes, en er was Ardeens gebraad met kroketjes. En daarna was er uiteraard ook nog bijzonder veel taart, zoals altijd.

De heren en schoonzus wasten af, terwijl ik knopen verzette en de kinderen buiten speelden.

En daarna gingen we samen naar het kerkhof in Ronse, hallo zeggen tegen Jeroom.

Ik mis hem…