Geplaatst op

Historisch moment!

Jawel, voor Bart en mij is dit een historisch moment! Dit was namelijk de eerste zondag dat we in de namiddag drie uur vrij hadden! Vrij als in: zonder kinderen. Begrijp me niet verkeerd: ik zie mijn kinderen doodgraag, wie hier al een tijdje komt lezen, weet dat. Maar man, het kan zo ongelofelijk deugd doen om eens kinderloos te zijn! Twee jaar geleden waren we nog samen op weekend op die manier, vorig jaar was dat gepland maar had Bart zijn knie gebroken, en dit jaar, tsja, is het er niet eens van gekomen.

Dat is de enige reden waarom ik jaloers kan zijn op gescheiden mensen: de kinderloze weekends!

Op dezelfde hoogte staat het feit dat Wolf nu al kan babysitten, en wij dus makkelijker een avond weg kunnen. Niet dat dat zomaar lukt: op maandag en woensdag heeft Bart les, op donderdag heb ik koor, en om de twee weken op dinsdag Cthulhu. Daarbij komt dat Wolf op dinsdag naar de gitaarles moet gebracht worden tot half acht, en dat er op woensdag en vrijdag tot half acht rugbytraining is. Maar bon, het is het principe.

Aangezien het overgang was, waren de jongens al van negen uur weg, en om twee uur heb ik ook Merel naar de scouts gebracht. Man, wat een bende! Ze zijn met 55 kapoenen, maar ook met tegen de 50 kabouters, dacht ik. Enfin, een gigantische groep.

img_1977

Tegen kwart na vijf waren ze alledrie weer thuis en doken ze prompt in bad. En als u vraagt wat Bart en ik in de tussentijd hebben gedaan? Ik heb in alle rust en stilte voor school gewerkt, en Bart heeft geslapen. Spannend, he!

Geplaatst op

Eerste rugbytoernooi van het seizoen

Wolfs knie doet serieus lastig, en dus geen training gisteren en zeker geen match vandaag. Dat gaf me alle tijd om met Kobe mee te gaan naar Schilde, om daar het toernooi te bekijken en hem aan te moedigen.

Het was stralend weer, ik zat heerlijk in de zon en las tussen de matchen door. Die matchen, die heb ik op vraag van de trainer helpen analyseren, waar het in zowel aanval als verdediging fout loopt. En de laatste match heb ik gewoon gefilmd, da’s nog makkelijker. Het was trouwens de eerste keer dat ik Kobe zo intensief heb weten meespelen. Prima!

Na de rugby kreeg Kobe nog een hot dog van mij, en zijn we een paar caches gaan zoeken in de omgeving. Sommige waren heel eenvoudig, maar er was er eentje bij met een codeslot, diep weggestoken in een haag, en de andere… Man, was de eigenaar van de cache niet net bezig in haar tuin, ik had de oplossing nooit gevonden. De locatie hadden we snel, onder een bepaalde steen in zo’n afsluiting van ijzerdraad gevuld met keien. Maar toen stonden Kobe en ik er allebei op te kijken gelijk nen uil op ne kluit. Een diepe buis. Unk? Er stond bij de beschrijving dat er hulpmiddelen in de buurt lagen. Een stokje of zo? Maar toen wees de dame van de cache ons fijntjes op de titel: “Twee elementen”. Mijn euro viel, zeker toen ik de gieter een beetje verderop zag staan. We zijn dan maar ’t straat overgestoken en hebben de gieter gevuld aan het kanaal, en het buisje volgegoten. En toen stonden we opnieuw beteuterd te kijken. Niks? De cachelegger schoot in de lach. “Kijk wat verderop?” En jawel, een halve meter verder in dezelfde afsluiting was een buisje komen piepen in het andere uiteinde van de intussen volgelopen buis. Moh! Meteen een favorietpunt toegekend, zo wijs gedaan!

Tegen kwart voor drie waren we thuis, maar had ik er al een bijzonder fijne middag op zitten. En de rugby? Daar waren ze tweedes. Goed gedaan!

Geplaatst op

Pedagogische studiedag

Was ik vorig jaar nog opgetogen over de studiedag, dan viel dat dit jaar eigenlijk serieus tegen. Ik begon nochtans met een open geest aan het onderwerp: sanctiebeleid en het vierladenmodel. Maar al snel werd duidelijk dat de grijze muis vooraan ons geen oplossingen ging aanreiken. Ze legde het principe uit aan een tempo waarin zelfs mijn zesdejaars in slaap zouden gevallen zijn. Met opdrachtjes en hypothetische uitgangspunten, en niks concreets. Een leraar stelde halverwege dan ook de vraag: “Gaan wij hier vandaag iets mee bereiken? Een concreet uitgewerkt sanctiebeleid, of in elk geval een stevige aanzet? Zullen wij hier maandag mee kunnen werken?” Nee dus. Een andere collega bolde het zelfs compleet af en ging in de gang iets anders doen.

Zonde van de tijd, die we zoveel beter hadden kunnen gebruiken. Maar er was gelukkig wel soep om elf uur, en een hele goeie koude schotel als middageten.

De namiddag zal geen cadeau geweest zijn voor de lesgeefster van dienst, want we waren allemaal nogal tegendraads, maar zij wist wel helder en concreet uit te leggen wat het M-decreet nu eigenlijk inhoudt, en dat op een niveau waarbij we ons tenminste geen kleuters hoefden te voelen. Zij kreeg dan ook een welgemeend applaus.

Maar al bij al heb ik de dag toch achter me gelaten met een behoorlijke dosis frustratie. Jammer, jammer.

Een minder negatief verslag met foto’s is hier te vinden.

Geplaatst op

Infoavond en koor

Aangezien ik sinds dit jaar opnieuw eerstes geef, moet ik ook op de infoavond van diezelfde eerstes aanwezig zijn. Gelukkig heb ik een job die ervoor zorgt dat ik niet de hele tijd braafjes op een stoel moet stilzitten, want daar heb ik het lastig mee, dat geef ik toe. Ik mag rondlopen en foto’s nemen, en daar dan achteraf ook een verslag van schrijven, dat ook.

Vorig jaar deed ik dat allemaal vrijwillig, gratis en voor niks, sinds dit jaar heb ik daar gelukkig een paar ICT-uren voor gekregen.

Enfin, het verslag staat uiteraard op de schoolwebsite. Tussendoor heb ik ook nog uitleg gegeven aan de ouders van de module twee uur Latijn, dat ook.

En tegen negen uur ben ik richting koor vertrokken, om nog wat tanden stuk te bijten op de Grosse Messe van Mozart. Prachtwerk, maar serieus moeilijk, en dus wilde ik de repetitie zo min mogelijk missen. Dat extra uurtje heeft me deugd gedaan, ook al ben ik tegenwoordig elke dag thuis ook aan het oefenen. ’t Is nodig, maar het wordt echt wel mooi.

Allez, ’t is te hopen dan toch :-p

Geplaatst op

Roze fiets.

Woensdag, en dus een vrije namiddag. En dus vooral tijd voor allerhande klusjes. Kobe maakte zijn huiswerk en verdween richting Chan, en ik sommeerde Wolf om me te helpen brol in de auto te laden en mee te gaan naar het containerpark. Merel begon prompt ook te helpen, en reed uiteraard ook mee naar dat containerpark. En toen dacht ik er aan dat we vlakbij een grote fietsenwinkel waren. Ik had al in twee fietsenwinkels gekeken voor een ‘nieuwe’ tweedehandsfiets voor haar, maar enkel nog maar eentje van 160 euro gevonden, dat nog te groot is voor haar. Ze kan nog niet fietsen, maar het kleuterfietsje is dan ook pakken te klein voor haar, en niet ideaal om het op te leren. En de gele opvolgfiets waar Wolf en Kobe op reden, is nog net te groot. Dat is zo’n beetje een hybride fiets: niet echt een meisjesfiets, maar ook geen echt uitgesproken jongensfiets, en daar kan ze wel mee leven, zegt ze. We hangen er dan wat bloemen aan, en een vrolijke bel, en probleem opgelost. Kobe is doorgeschoven naar het blauwe exemplaar, sinds Wolf zijn grote fiets heeft. Maar momenteel is die gele fiets nog te groot, en die kleuterfiets te klein. (Als iemand trouwens het kleuterfietsje wil overkopen, roep maar.)

Wij dus naar Tanghe, de notoir vriendelijke fietsenzaak. Maar bon, ze hebben er veel, en jawel, ze hadden er ook een perfect grote, roze fiets. Merel was helemaal in de wolken, en die tachtig euro heb ik dan ook met plezier betaald. Nu nog leren fietsen, dus. Bart?

De fiets staat intussen ook netjes in de garage, naast de andere fietsen en de auto. Want dankzij het ritje naar het containerpark is ook de garage weer opgeruimd geraakt, en staat de auto binnen. Net op tijd voor het herfstige regenweer dat er ongetwijfeld nog zal aankomen. Al voelt dat vandaag absoluut nog zo niet aan, op de eerste dag van de herfst. Ik ben er niet rouwig om, nee.