Gisterenavond opnieuw naar de orthopedist geweest, op controle. Het begon eigenlijk al goed in de wachtzaal: blijkbaar had hij een achterstand opgelopen, iets wat niet van zijn gewoonte is. Er zaen dus wel wat mensen voor ons, en ik nam dus een tweede stoel om mijn been op te leggen. Wouter kwam een volgende patiënt halen, zag me zitten, en schoot in de lach. Iets wat verbazing wekte bij de andere wachtenden: blijkbaar was hij bij hen iets… gereserveerder :-p
Bon, toen het eenmaal aan mij was, knipte hij gezwind het plaastergeval van rond mijn been, en maakte het verband los. Ik zag een snee van ongeveer vijf centimeter, stevig dichtgenaaid, met wat opgedroogd bloed en korstjes. Bart ging prompt zitten, voor hem hoefde het al niet meer. Mijn voetzool stond wel nog behoorlijk dik, een centimeter meer dan normaal, en voelde bijzonder raar aan, precies nog half verdoofd. Wouter depte de wonde met desinfecterend spul, en verklaarde dat het er allemaal bijzonder goed uitzag, precies zoals het hoorde.
Door het drukverschil, de pijn van het deppen en het zicht trok ik wat witjes weg, zo merkte ik aan de reactie van beide heren, die me bezorgd vroegen of het ging en ik niet wilde liggen. Ja, ik voelde me wat misselijk, maar het ging wel.
Daarna werd er een bijzonder licht verband om mijn enkel gedaan, met een gaasje op de wonde, meer niet. Normaal gezien zou hij de voet weer in het gips steken, maar aangezien ik nog steeds de fameuze diabeteslaars liggen heb, mag ik die gebruiken. Op die manier kan ik iets comfortabeler douchen (zeker van zodra de wonde deftig dicht is), en kan ik ook beter slapen. Alhoewel… Mét laars is het moeilijk om te slapen, omdat het ding groot en zwaar is. Zonder laars doet het pijn, dus ideaal is het niet, maar het zal snel beteren.
In elk geval ben ik blij dat ik die laars heb: ik kan mijn voet en been wassen, ik kan krabben, en ik kan slapen 🙂
