Geplaatst op

Rhodos dag 2: zwembadplezier

Zwembadplezier, zo kan je dag twee inderdaad wel samenvatten. We sliepen tot half negen (!), allez ja, Bart en ik toch, de kinderen waren rustig filmpjes aan het kijken, maar waren ook nog niet lang wakker.
Nog voor we goed en wel ons bed uit waren, zat Kobe al in het zwembadje hier. Zalig gewoon, een eigen zwembad aan je kamer…

Maar bon, daarna ontbijt. Aangezien we ‘Black Card Holders’ zijn, hoeven we ’s morgens niet in die immense eetzaal, maar mogen we hier, tegenover onze tuin, rustig eten in een kleine, ruime eetzaal of terras. Het ontbijtbuffet is immens, meer dan ik eigenlijk al geweten heb. Uiteraard zijn er alle mogelijke soorten eieren, cornflakes, fruit en het hele Engelse gamma van worstjes en zo. Daarnaast ook nog zeven soorten brood, 8 soorten cake, 5 soorten ontbijtkoeken zoals croissants, maar ook pancakes én wafels, wentelteefjes, pretzels, yoghurt, rijstpap, alle mogelijke groenten en zalm en zo… En dat allemaal overgoten met de heerlijke Griekse zon.

Daarna was er de uitleg van de TUI reisleiding, keken Bart en ik even rond wat er te doen was, en zaten intussen de kinderen alweer in het zwembadje. Eigenlijk komen we hier bijna ons kamer niet uit, zo blijkt.

Soit, tegen een uur zaten we aan het middagmaal in de ruime zaal, en daarna zijn we samen in de blakke zon naar de “supermarkt” van het hotel gewandeld. Naast de receptie is er het standaard souvenirwinkeltje, maar aan de straatkant is er een winkel (van het hotel) met hetzelfde aanbod van souvenirs, badkledij, Grieks geïnspireerde kleren, zwembadaccessoires en snoep. Dat is het zowat, denk ik, maar dan vijf keer groter dan het winkeltje naast de receptie. We hadden van thuis al een grote doorzichtige zwemband en een krokodil mee, maar ze kregen nog iets extra. Dat is voor Merel een grote roze donut geworden, voor de jongens een grote zwarte zwaan – ze konden kiezen tussen ongeveer vijftig soorten, I kid you not – en dan nog een balspelletje. Of Merel blij was? Kijk zelf maar :-p

Op de kamer zaten ze dan ook op een paar tellen het zwembad in, terwijl Wolf en ik een beetje gingen liggen om onze ruggen te sparen, en Bart wat las en schreef.

Tegen vier uur zijn we dan gewoon naar buiten versast: hier op het derde, waar wij zitten, is er een groot zwembad. Dat is nog niks vergeleken met het zwembad beneden, denk ik, maar dat hebben we vooralsnog nog niet gezien. We zijn niet haastig… Bart installeerde zich met zijn computer op het terras in de schaduw, en wij namen twee zonnebedden onder een parasol voor al onze spullen. Plaats zat, overigens, absoluut voldoende ruimte. De kinderen zijn de eerstkomende twee uur eigenlijk het water niet uit geweest, en zelfs ik ben in mijn nieuwe badjurkje het water in gegaan, zij het zeer voorzichtig.

En toen voelde Kobe zich niet zo lekker meer. Ik heb hem doen douchen, maar hij had helemaal warm, zag rood – ondanks het vele insmeren – en zat vol water, zei hij. Hij kreeg het zelfs koud en deed een pull aan, stel je voor. We hebben ons dan allemaal één voor één gedoucht en lekker rustig aan gedaan. Merel nam een bad, en terwijl ik daarna in de douche stond, liet ik haar bad leeglopen. Groot was mijn verrassing toen ik uit de douche stapte in een centimeter of twee water: de hele badkamer was ondergelopen! Ik vermoed dat de afvoer tijdens mijn douche het niet kon slikken, en al het water gewoon via het putje terug naar boven bracht. En – slim gezien – het putje ligt niet op het laagste punt van de badkamer, zodat het water ook niet meer weg liep. Tsja…

Enfin, toen we dus allemaal fris gewassen naar de eetzaal gingen, liep ik even langs de receptie om dat te melden, en meteen ook een oplossing te vragen voor het zetelbed van de jongens: dat ligt écht niet goed, je voelt zo de veren van de matras… Ze gingen ernaar kijken, beloofden ze.

Aan tafel hield Kobe het bij een broodje of twee, hij zag het echt niet zitten, en ging daarna quasi onmiddellijk naar de kamer: hij wilde slapen. Zelf maakte ik er een vrij lichte maaltijd van, al valt het dessertenbuffet zo ongelofelijk moeilijk te negeren…

We staken Merel in bed, en Bart en Wolf gingen al naar de bar – oorspronkelijk die hier boven, maar daar was een Kids Disco aan de gang met Duitse versies van kabouter Plop en co, en dus zijn we naar beneden gevlucht. Ook Kobe lag om half negen al in zijn bed, helemaal gloeiend, maar zijn ogen stonden wel al een stuk beter. Tegen morgen is die gewoon er helemaal door, zeker weten!

Op het bed lag een extra matras, en onze badkamer was weer spic en span. Oef.

Wolf en ik deden daarna even de toer van het terrein: we zagen het andere grote zwembad, alle huisjes en kamers, de minigolf, de kids club en de teens club, enfin, het is hier groot. En mooi.

Daarna vervoegden we Bart in de bar voor een cocktail. Er zat een crooner met een gitaar en een opgenomen begeleiding alle mogelijke nummers te spelen, precies dik tegen zijn goesting. Tegen tien uur vonden we het welletjes en gingen we naar boven, waar, tot mijn grote verbazing en verrukking, de Kids Disco plaats had gemaakt voor drie operazangers. Ik heb vijf minuten geluisterd vanop de kamer – je kan er nauwelijks niét luisteren – en ben dan naar buiten gegaan om me er te installeren op een zonnebed en zo te luisteren naar alle klassiekers: Tiritomba, Nessun Dorma, Con Te Partiro, maar ook wat modernere muziek. Ik had er vooral echt spijt van dat we niet eerder naar boven zijn gekomen: die mannen waren echt, echt goed, en ik genoot… Origineel programma ook, voor zo’n hotelcomplex.

Soit, om elf uur stopten ze, en iets later lag ik in bed. Moe, maar met een grote grijns. Heerlijk, toch?

Geplaatst op

Rhodos: het begin

Een wekker die afloopt om twee uur, nee, dat is het toch niet, geloof me. Maar ik had er een uur of drie slaap op zitten, en voelde me best oké. De heren sleepten de valiezen naar beneden, we staken er de toiletzakken en de elektronica nog in, en dat was dat: om 2.25 uur stonden we netjes klaar voor het luchthavenvervoer.

Alleen… Die had er precies niet zoveel zin in. Om vijf over half drie begonnen we ons zorgen te maken, vijf minuten later begon Bart te bellen. Ha ja, het debacle van twee jaar geleden in gedachten… Enfin, die mens is opgedoken met twintig minuten vertraging. Nu ja, we werden opgehaald om half drie voor een vlucht om 6.20 uur, dat ging dus wel meevallen, dacht ik zo, meer dan drie uur op voorhand. Wel, dat bleek dus ook niet het geval te zijn. Hij kwam met zo’n busje voor acht personen met een aanhangkarretje achter voor de bagage. Bleek dat we eerst nog naar Sint-Amandsberg reden om daar een koppel op te halen, en dan nog naar de Offerlaan voor nog een extra dame. Dat resulteerde in een propvol busje, waarbij ik – vooraan wegens wagenziekte – pas mijn gordel kon vastklikken als die dame – al even rondkontig als ik – even op één bil ging zitten, en omgekeerd. Heel erg oncomfortabel, eigenlijk. En het zorgde er ook voor dat we pas om kwart over vier op de luchthaven waren…
Lesson learned: de volgende keer niét meer aanklikken dat we gerust willen delen met iemand.

Enfin, op de luchthaven waren we eigenlijk nét voor de grote drukte, zo bleek: op een kwartier hadden we onze bagage afgegeven, en na ons vormde zich al snel een gigantische file. Ook de douanecontrole duurde niet veel langer dan een kwartiertje, zodat het rond vijf uur was tegen dat we eigenlijk gewoon binnen waren. Mijn rug vond het welletjes en die van Wolf ook, zodat Bart gewoon betaald heeft voor de lounge. Alleen… blijkbaar is er nogal een verschil in kwaliteit tussen business lounge en deze lounge. Het ontbijt was er dik in orde, maar de zeteltjes waren oud en geplekt, en er waren niet bepaald ligplaatsen, waar Bart (en Wolf en ik) eigenlijk op gerekend hadden. Ik heb dan maar mijn handdoek – die met die reden was meegenomen in de handbagage – op de grond gelegd en me een half uurtje plat op de rug gelegd, zodat ik er weer even tegen kon.

Rond zes uur zijn we beginnen wandelen richting vliegtuig: net niet de allerlaatste gate, ik denk dat we een kwartier onderweg waren!
Enfin, vliegtuig op, proberen slapen, een houding gezocht die niet al te pijnlijk was, en eigenlijk het best wel overleefd. Ik was wat ongemakkelijk bij het landen, maar het viel nog mee… En het vliegtuig zelf was al heerlijk Grieks ^^ Deel twee van de reis was dus ook geen probleem, nu nog in het hotel geraken. De bagageafhandeling was blijkbaar op zijn Grieks en nogal chaotisch, waardoor het ook wel even duurde. Erg vond ik dat niet: ik had me netjes aan de zijkant tegen de muur op mijn handdoekje gelegd, met een kussentje dat Merel blijkbaar mee had, en ik lag daar best wel goed.

Een klein half uurtje bus bracht ons naar La Marquise, en ik moet zeggen: meer dan dik in orde! We konden nog niet onmiddellijk naar de kamer, maar konden wel meteen gaan eten, en ook dat was meer dan goed genoeg, want we waren tegen dan allemaal uitgehongerd. Ha ja, we hadden wel ontbeten rond vijf uur in de lounge, dan een *insert Schots accent* second breakfast op het vliegtuig, maar dat was ook rond zeven uur, en intussen waren we al één uur. De kinderen stortten zich op het buffet voor pizza, frietjes en lamsvlees, Bart en ik gingen rustig rondneuzen en namen een beetje vanalles. Het is echt wel dikke luxe, dit buffet.

En dan de kamer… Ik heb eerst even een veto ingeroepen om ook maar iets aan te raken, zodat ik foto’s kon nemen voor alles gigantisch overhoop werd gezet. En ja, best tevreden van het geheel! Er is één minpunt, denk ik: het bed van de jongens is eigenlijk een slaapbank, en de matras is niet in orde, vind ik. We gaan morgen zien, en desnoods een andere matras vragen. Maar geniet rustig mee van de kamer (en dit is niet om te stoefen maar vooral om de schoonmoeder een grondig idee te geven, nieuwsgierig als ze is)

Een apart bed voor Merel beneden, met de slaapbank voor de jongens, een eigen badkamer met douche en toilet, een tafel, en vooral dus een eigen zwembad. Boven hebben we een luxueuze kamer met extra zeteltje, bureau, grote badkamer met douche én bad en eigen toilet, en een gezellig balkon. Excellente keuze van mijn lief ^^

Bij aankomst stond er een gekoelde fles schuimwijn, een klein flesje rode wijn, en een groot bord gekoeld fruit. Héérlijk!

Het duurde overigens geen drie minuten of Wolf had al een zwembroek aan en zat in dat zwembad. De valiezen zijn nog nooit zó snel uitgeleegd en alles in de kasten gelegd :-p De andere twee deden er toch wel twee minuten langer over, en ook Bart ging vrij snel het zwembad in. Ik heb me er maar aan gewaagd nadat ik eerst een uurtje had gelegen, en dan nog heel erg voorzichtig. Maar het deed wel deugd, ja.

Om half vier zaten we allemaal eventjes uit te puffen, kwestie van een beetje moe te zijn… En was een vieruurtje in de vorm van een ijsje, een drankje en een koekje best wel welkom.

En daarna? Meer chillen, spelletje spelen, en tegen zeven uur gaan eten.

Merel en Kobe vielen quasi in slaap tijdens het eten, en zijn onmiddellijk, zelfs zonder dessert, terug naar de kamer gegaan. Wolf ging hen iets later achterna, terwijl Bart en ik nog even snel een Pokemon Go! raid gingen doen hier op het terrein.

Toen we rond half negen op de kamer kwamen, lag Merel al diep, diep in slaap, ging Kobe ook al bijna slapen, en deed Wolf nog een kort avondplonsje. Tegen half tien sliep ook hij, en om tien uur was het zelfs voor Bart en mij al welletjes…

En dat was dus dat, voor dag één. Volgende verslagen worden niet zo uitgebreid, hoor!

Geplaatst op

Onverwacht fantastische dag in Puyenbroeck

Wolf had een tijd geleden fietsexamen op school, onder toezicht van de politie. Blijkbaar was hij daar de beste van de klas, en mocht hij naar de finale vandaag in Puyenbroeck. Ik had hem dus ingeschreven, maar ik vond dat ze wel heel erg weinig info hadden gegeven. We wisten enkel dat we er om negen uur moesten zijn, en dat het tot half twaalf ging duren, zijn praktische en theoretische test.

Bon, ik daar met de drie kinderen naartoe, met het idee om met de andere twee wat rond te lopen en te spelen. Bleek er bij aankomst vanalles te doen te zijn: we kregen elk een dagkaart voor Puyenbroeck, met daarin – normaal voor negen euro per persoon – een zwembadbeurt, ticket voor het treintje (hele dag), de minigolf, de fietsenverhuur, de roeivijver, petanque of krulbol en (in juli en augustus) het verkeerspark. Môh. Daarnaast had de politie zelf verschillende standen opgezet, was er om vijf uur een demonstratie van acrobatisch fietsen, en om half zes de prijsuitreiking. Wij vielen uit de lucht, en toen ik de organisatie erop aansprak, bleek dat de brief die wij gekregen hadden, eigenlijk nog een achterkant had moeten hebben, met alle uitleg. Juist ja.

We bleven even kijken naar Wolfs praktische proef, en terwijl hij daarna theoretisch examen aflegde, gingen wij drietjes op het treintje, het hele park door. Man, dat is daar groot!

Ik liet beide “kleintjes” nog even op de speeltuin, en daarna pikten we Wolf op, die meteen ook nog even op het klimrek wilde. En toen zat er niks anders op dan naar huis te rijden, daar te eten, het zwemgerief te pakken, en terug te rijden. Nog een chance dat we niet de andere kant van de provincie wonen, maar het is toch wel een klein half uur rijden. Maar bon, we hebben ons schitterend geamuseerd in het zwembad, stelden vast dat het toch nog net te koud was voor het buitenzwembad, haastten ons bij het afdrogen, speelden een half spelletje minigolf, huurden dan fietsen omdat mijn voet echt wel pijn begon te doen en het toch wel een eindje was naar het evenementeneiland, en waren net op tijd voor de prijsuitreiking.

Kobe pikte het prijzenpakket van Lucas op (die wist ook van niks en zat inmiddels op een familiefeest), Wolf was 47ste op 122, en wij zagen dat het inmiddels prachtig weer was, en dat we nog drie kwartier de fietsen hadden. En dus maakten we nog een prachtig fietstochtje over een stukje van het domein, met elk een aangepaste fiets en voor Merel een aanhangfiets aan de mijne.

Merel was dan ook compleet uitgeteld op het einde.

Maar wat hebben we hieruit geleerd? Dat, als er nog eens een mooie dag komt deze zomer en we verder niks te doen hebben, dat we ’s morgens al gaan vertrekken, vier van die dagkaarten gaan kopen, en onze picknick meenemen. En dat we er een ganse, prachtige dag van zullen maken, met een roeitochtje en een volledig spelletje minigolf erbij. Zeker weten.

Geplaatst op

Kreta, dag twee

We hadden het kennelijk nodig om eens goed te slapen, en dat deden we dan ook allemaal. Ik ben met een ruk wakker geworden om twintig over negen, en ben dan maar de kinderen gaan halen. Die waren wakker, maar Wolf eigenlijk ook nog maar net. Merel was al langer wakker, maar had heel stilletjes zitten spelen met haar poppen, zodat de jongens niet wakker waren geworden.

Ontbijt was maar tot tien uur, en we moesten ons dus bijna haasten! Maar na het eten sleften we op het gemakje terug naar ons kamer – kilometers dat ne mens hier doet, zeg! Barts knie is er niet onverdeeld gelukkig mee, en hijzelf ook niet. We kleedden ons om, smeerden een halve pul zonnecrème, en gleden als een sardientje in zijn blikje olie het zwembad in. Enfin, de kinderen toch, ik ging eerst nog op queeste naar een ligzetel. Je mag hier niet voor tien uur bedden bezet houden met een handdoek, ze nemen die gewoon weer weg, en dus zitten er al mensen vanaf half acht aan het zwembad. Ik zweer het u! Met wat zoekwerk sprokkelde ik zowaar nog twee bedjes samen, zelfs onder een parasol! Bart installeerde zich, en ik ging mee het zwembad in. Wat later wisselden we van plek: de dokter had zwembadplezier aangeraden voor Bart, omdat dat beweging zonder belasting is. De kinderen vonden het in elk geval zalig!

 

Tegen een uur of een gingen we ons afdrogen, trokken weer gewone kleren aan, en gingen eten. Het buffet is best wel impressionant, beter in elk geval dan dat van de Club Med in Tunesië. Heel veel keus, meer dan genoeg, en ook dingen specifiek afgestemd op kinderen.

Na het eten hielden we een siësta: niet dat er geslapen werd, maar dat beetje rust op de koele kamer, weg van de hitte en het felle licht, deed goed. Vooral Merel heeft het lastig: ze is echt moe. Maar tegen half vier zaten we in het andere deel van het zwembad, zijnde het waterpark, aan de andere kant van het hotel. En ook hier vonden de kinderen het ronduit de max! Er is een speelstuk voor kleuters, en Merel amuseerde zich te pletter. Bart had het deze keer heel rustig aan gedaan, en ook hier hadden we een ligbedje onder een parasol voor hem, waarmee hij zich kon verzoenen. Op die manier kon hij Merel in de gaten houden, terwijl ik met de jongens op de glijbanen ging. Er zijn parallelle glijbanen, er is een glijbaan op een band die gewoon rond draait, maar er is ook een speciaal geval: een glijbaan waarbij je verplicht in een dubbele band moet, megasteil naar beneden duikt, en dan door de snelheid aan de andere kant weer een gans stuk omhoog gaat. Het equivalent van een rollercoaster, eigenlijk. Ongelofelijk leuk! En het hele fijne: meer dan banden genoeg, geen wachtrij. Zalig!

Om zes uur werden we buitengekuist want dan sluit dat stuk, en gingen we rustig douchen. Dat ‘rustig’ mag je letterlijk nemen, want het was zowat half acht voor we aan tafel zaten. Maar de jongens wilden perse nog in de zee gaan zwemmen, en dus at ik rustig mijn dessert, terwijl Bart Merel in bed ging steken, en de jongens weer hun zwembroeken aantrokken en handdoeken en mijn boek meenamen. Maar alles was een dik uur later dan gisteren, en dus begon het al flink te schemeren. Ze hebben doorgezwommen tot het echt pikdonker was en ik mijn boek niet meer kon zien. Mijn camera is zeer lichtgevoelig, en die maakte er nog dit van.

 

Maar, om eventjes een beeld van de duisternis te schetsen: dit is wat mijn iPhone ervan maakte.

IMG_1236

We liepen door een zeer sfeervol hotel terug naar onze kamers, de jongens maakten een nieuw zwembad in onze badkamer door zich daar te douchen, en ik stak hen in bed bij een flink doorslapende Merel.

Waarna ik Bart in de lounge vervoegde voor een deugddoende cocktail. Slaapwel!

IMG_7306

Geplaatst op

Lembeke

Eigenlijk was het plan om vandaag samen met Gwen en de kinderen te gaan picknicken en zwemmen aan de vijver. Helaas, mijn rug is absoluut niet beter, integendeel: ik loop zo krom als wat, heb serieus veel zeer, en vanavond heb ik een sessie met de kinesist geboekt. Gwen schoot in de lach toen ze het hoorde: ze zag al meteen Bart en mij naast elkaar voortstrompelen. En zij, zij mag lachen, ze kent me al 26 jaar…

Maar ze stelde voor om de picknick te vergeten, en na de middag naar Lembeke te rijden, naar het huis van haar ouders. Die hebben een pracht van een tuin, met zwembad en alles erop en eraan, en zijn momenteel op reis. Ze ging ons komen halen met het busje, zodat ik ook niet zelf hoefde te rijden, en we zouden fruit en koekjes meenemen. Eerlijk gezegd: ik was opgelucht. Ik zag het inderdaad echt niet zitten om naar de vijver te gaan, laat staan alles van een picknick mee te sleuren. Maar daar heb je dus vrienden voor ^^ Gwen zei achteraf dat ik er zelfs getrokken van de pijn uitzag. Kan ik geloven.

Om twee uur stond ze hier met haar vier kinderen, en een half uur later stonden we met ons negenen in Lembeke, en nog drie minuten later lagen de eersten al in het zwembad.

Haar ouders hebben inderdaad een fantastische tuin: er is het stuk aan het huis zelf, er is een boomgaardje met een fijne tafel waar wij ons installeerden, er is het zwembad, en een eind verder is er nog het vroegere voetbalveld, met daarnaast de vroegere kantine, het schildersatelier van Gwens vader.

Pepe Octaaf werd weggeplukt van de koers om mee te komen koffiedrinken, en genoot daar zichtbaar van. Er werd cake en stapels aardbeien verorberd, er moest duidelijk in bomen geklommen worden, en ik, ik merkte dat de “allergie”-medicatie begon te werken, want ik had probleemloos mijn lenzen in (na twee maanden) en had zelfs geen koppijn, laat staan dat ik nog moest niezen of snuiten. En ook de rug genoot duidelijk van het nietsdoen, want het begon toch wel te beteren, ja.

En daarna, daarna werd er nog meer gezwommen, respectievelijk gekletst, en hebben we ons nog behoorlijk moeten reppen om Leander op tijd bij de voetbal te krijgen. Heerlijk rustige namiddag, volop vakantie. Merci, Gwen!

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje voor Wolf

Tegenwoordig is het blijkbaar moeilijk om vier elfjarige jongens samen te krijgen voor een feestje, zeg!

Maar bon, een maand na datum stonden hier toch Wolfs drie beste vrienden over de vloer, met fijne cadeautjes.

Ze crossten hier wat rond, deden wat onnozel in de tuin, en tegen half vier zetten we aan naar het zwembad van de Rozenbroeken. Was me dat de vorige keer nog sterk tegengevallen, dan was het deze keer echt wel een fijne namiddag. Het was er niet al te druk, en Bart was mee, dus gooide ik me ook af en toe mee in de wildwaterbaan, dobberde ik mee in het hete water, en amuseerde me eigenlijk meer dan behoorlijk. Ook de jongens vonden het fantastisch! En Merel, die vond het al helemaal super, zo in de sterke armen van papa.

We kwamen terug, aten croques monsieurs, ik maakte verse ijscrème, en de jongens kropen met hun knuffels en hun pyjama’s allemaal samen in Wolfs grote bed. Ha ja, want ik had de projector zodanig opgesteld dat ze de film Gladiator konden bekijken plat op hun rug, want geprojecteerd op het plafond. Ze vonden het fantastisch!

Halverwege kwam er dus een ijspauze, en blijkbaar werd er daarna nogal wat gewriemeld en onnozel gedaan, want Wolf vond het niet meer leuk. Een kleine interventie later was alles gelukkig weer koek en ei.

Rond kwart voor elf duwden ze per ongeluk de verdeelstekker uit, en kwamen ze in een halve paniek melden dat alle “elektriek” was uitgevallen. Maar het leek me wel het ideale moment om er effectief een eind aan te breien voor de avond, met de belofte dat ze ’s morgens, na de versgebakken koffiekoeken, verder mochten kijken.

In elk geval was het, dixit Wolf, een megawijs feestje. En meer moet dat voor een elfjarige niet zijn, toch?

Geplaatst op

Spelevriendjes

Het hoeven niet altijd de Gentse Feesten te zijn.

Merel was al sinds het begin van de vakantie – en eigenlijk ook al daarvoor – aan het vragen of Lieze, haar hartsvriendin, eens mocht komen spelen.

Na wat heen-en-weer ge-sms spraken we af voor deze namiddag, en Merel was al dagen aan het aftellen. Deze voormiddag zat ik me dan te bedenken dat het misschien wel makkelijk zou zijn, als er ook voor de andere twee vriendjes zouden komen. En dus kwamen Kaat en Quinten ook af. Bakske vol hier ten huize.

Ook al was het deze voormiddag nog aan het regenen, het klaarde fantastisch op, en ik prees me gelukkig dat ik een batterij diverse zwembroeken en handdoeken in huis heb, want ze hebben zowat de hele middag in het zwembadje gezeten.

IMG_0360

IMG_0366

Tegen een uur of vijf was het verse roomijs klaar, en waren ook mijn hoorntjes gebakken (voor de eerste keer!) en waren er dus ijsjes. Note to self: het ijs wat harder laten worden voor in de hoorntjes, want het smelt te snel en drupt dus gigantisch! Maar ze waren dus wel lekker.

IMG_0371

Met de overschotten van het eiwit heb ik dan maar meringues gebakken, een hele doos vol:

IMG_0368

En ’s avonds was het fris genoeg om buiten te eten, maar zagen ze er allemaal wel uitgeteld uit. Poeh!

IMG_0367

 

Geplaatst op

Wolfs verjaardagsfeestje

Wolf is weliswaar in februari al negen geworden, maar toen was ik doodziek van de griep, en moesten we het feestje noodgedwongen afblazen. Sindsdien is het er niet meer van gekomen, en eigenlijk was het bij Marthe ook zo’n beetje. En dus besloten Delphine en ik om het feestje dan maar samen te doen, aangezien zij de beste vrienden zijn, en zowat dezelfde vriendenkring hebben ook.

Het werd een zwembadfeestje in Zomergem: een klein kinderbadje, maar ook een heel fijn groot zwembad waar ze in het eerste deel makkelijk kunnen staan. Er is een feestjesformule: eerst ga je zwemmen (en is de jarige gratis), daarna kan je in de cafetaria voor 4,80 euro per persoon twee pannenkoeken krijgen met een drankje erbij. Wij hadden zelfs het aparte zaaltje, zeer aangenaam. We hadden ons ingedekt tegen slecht weer met gezelschapsspelletjes, maar het toffe is, dat er naast het sportcomplex een speelplein ligt, en in dat zalige weer hebben ze dus alle vijftien samen ook buitengespeeld.

Ik denk, dat het een fijn feestje was. Nee, eigenlijk weet ik dat wel zeker.