Bart had me op voorhand gevraagd hoe lang hij verondersteld werd te slapen. Goh, toch zeker tot negen uur. Want pas tegen dan was de tafel gedekt, het fruitsap geperst, de eitjes gekookt, de watermeloen gesneden en de koeken gebakken. De immense pot fruitsla hadden we gisteren al gesneden.
Bon, het was dik in orde, en Bart glunderde gepast. Merel had een fijn kaartje en een stel bikkels voor hem, van mij kreeg hij zijn favoriete matcha thee en de kinderen hadden samengelegd voor een heel dikke en vooral zware houten snijplank die hij graag wilde.
Iets over elf kwam mijn vader dan toe, maar voor hem had ik (nog) geen cadeautje, maar wel een eerste restaurantbezoek in anderhalf jaar.
Ver moesten we niet gaan: de vroegere Rotan is nu de Brasserie Wondelgem, zowat op het einde van ons straat. En jawel, ook ons pa glunderde boven een grote steak met frietjes.
De kinderen vonden het ook prima, maar er werd wel verder gestudeerd in de namiddag, terwijl opa zich installeerde in de tuin.
En later werd er zowaar nog gezwommen: het water was net warm genoeg, zeiden ze, al vond Wolf dat nu niet meteen en bleef hij niet lang in het water.
Maar ik ben wel blij dat we ons de voorbije dagen de moeite hebben gedaan het zwembadje op te zetten.
