Een dagje Planckendael

Als we dan toch uitgenodigd waren in Planckendael, konden we er maar beter meteen een complete dag van maken, nee? Tegen half twaalf liep ik met ma en kinderen het park binnen, en gingen we meteen op toch doorheen het Europese gedeelte. Wolf nam meteen het fototoestel in beslag, maar moet toch nog wel een en ander leren. Af en toe pikte ik het weer even in, wanneer ik zelf een mooie kadrering of lichtinval of zo zag.

We begonnen met gieren, bizons, een klauterpartij, en de vogelkooien.

en gingen toen ellenlang in de rij staan in het restaurant. Gelukkig was het allemaal best wel eetbaar, en hadden we meer dan genoeg gegeten. We deden nog een snel ommetje, en hadden de prachtigste timing bij de olifanten: die gingen net zwemmen! Ik wist dus niet dat olifanten konden zwemmen, laat staan duiken! Maar als je plots twee grote kolossen kwijt bent, om ze even later op te zien duiken, is dat wel wijs om zien, ja. Zelfs dat kleintje Qiyo verdween regelmatig volledig onder water, om dan plots weer een klein slurfje als een periscoopje boven water te steken. Prachtig zicht, echt waar! We haastten ons nog langs de sneeuwluipaarden – kadering, Wolf, kadrering, zijn staart staat er niet op! – en waren netjes op tijd voor de modeshow.

Na de fantastische taart wilden we uiteraard nog meer zien, en liepen op het gemakje langs onder andere de neushoorns, wasberen en prachtige runderen verder tot aan een speeltuin.

Daar bleek ons ma toch echt wel moe te zijn, en ook voor Merel mocht het wat minder, ook al hadden we intussen een fantastisch bollende ‘buggy’ gehuurd. We lieten beide dan maar achter in de schaduw aan de speeltuin, en de jongens en ik zetten er stevig de pas in richting Afrika en Noord-Amerika.We wilden vooral de ringstaartmaki’s, giraffen, jachtluipaarden en pinguïns zien, en dat was wel een eindje stappen. Vooral de luipaarden waren indrukwekkend: ze zitten deels gewoon achter glas, en aangezien ze rondjes liepen langs hun toch wel grote terrein, passeerden ze rakelings langs ons. Was het glas er niet geweest, we hadden ze kunnen aaien.

Een dik uur later waren we terug aan de speeltuin, bij twee volledig heropgeleefde dames. Samen deden we nog een toertje doorheen Oceanië, maar behalve een bizar slapende koala viel daar nauwelijks iets te bespeuren, helaas.

Met een ijsje sloten we deze bijzonder fijne dag af. En dankten we de hemel op onze blote knietjes voor het prachtige weer! Gisteren behoorlijk veel regen, en morgen voorspellen ze eigenlijk de hele dag regen, maar vandaag, hier in Mechelen? Stralende zon, af en toe een wolkje, en 26°, waardoor we regelmatig zelfs de schaduw opzochten. Fantastisch, toch?

Bedankt, JBC! En nog eens gelukkige verjaardag, Zulupapuwa!

Zulupapuwa wordt tien jaar!

Ontwerper Walter Van Beirendonck werkt dit jaar tien jaar samen met de modeketen JBC: hij ontwerpt er de bijzonder kleurrijke kinderlijn Zulupapuwa. Om dat te vieren, gaf JBC een groot feest in Planckendael, waarbij naast een aantal VIPS ook de pers werd uitgenodigd, en daar rekenen ze gelukkig ook bloggers toe. En we mochten ook de hele dag rondlopen in het dierenpark, wat een fantastische deal was met de drie kinderen. Bart moest uiteraard werken, en dus had ik ons ma meegenomen. Ziek? Nah, daar doet ze – gelukkig – niet aan.

Tegen twee uur waren we verwacht in het paviljoen voor de modeshow: een retrospectieve van tien jaar Zulupapuwa, het verjaardagslied door Stijn, en dan de nieuwe collectie. Uiteraard.

Ik moet het toegeven: ik was niet onder de indruk van de prestatie van Stijn, ik had hem eerlijk gezegd zelfs niet eens herkend. Maar het liedje is wel een ongelofelijke oorwurm, en hier thuis heb ik het zelfs moeten downloaden van de kinderen, ze lopen het continu te zingen.

De nieuwe collectie daarentegen, daar zitten heel erg leuke dingen in! Merel is zot van het kleedje met de poes, Kobe wil een tijgerpull, en Wolf vindt het heel jammer dat zijn maat er niet meer bij zit, want dat met die olifant, dat kon bijzonder hard zijn goedkeuring wegdragen. En zelf vind ik de broekkousen de max, ware het niet dat dat bij Merel nooit erg lang mee gaat. Tsja…

Op het einde kwam uiteraard Van Beirendonck zelf op, werden de beide Claes-kinderen erbij gehaald, en kwam er een fantastisch lekkere verjaardagstaart.

En toen was het tijd voor de receptie, met voor de kinderen fruitsap, fristi of chocomelk, veel taart, een ijsjeskar, een chocoladefontein met fruitspiesjes, en vooral heel veel confetti op de catwalk.

Ik ga in elk geval dit najaar even tot bij JBC. Want als ik eerlijk ben, vind ik er sowieso gerief dat mij aanstaat, Zulupapuwa of niet. En die kousen… Geef toe, die zijn het toch helemaal?

Bedankt, JBC, voor een prachtige dag!