Zelzate

30/12/202131/12/2021

Cachen in Zelzate

In 2017 had ik al eens een lange geocachingtocht gedaan in Zelzate: Mietje Stroel, met zo’n 15 caches en een prachtige bonus. Nu zijn die caches voor het grootste deel gearchiveerd, maar is er wel een labcache met dezelfde naam.

Ik wilde graag nog een aantal caches afwerken voor 3 januari om een souvenir te krijgen en wilde vooral eens mijn kot uit, al was het maar om te testen hoe ver mijn lijf eigenlijk al gerecupereerd is van die operatie. Zelzate leek me daarvoor ideaal: een labcache die ik met de auto kon doen, een stedelijke omgeving waar ik makkelijk kon gaan zitten indien nodig, en amper tien minuten rijden.

Maar uiteraard stond ik voor de brug. Tsja. Dan maar eerst, tevergeefs, de ‘Ergernis van Zelzate’ gaan zoeken, een cache die speciaal daarvoor in de buurt van de brug ligt. Helaas, tegen dat ik terug in de auto zat, was de brug alweer dicht geweest en opnieuw open. Gelukkig lag aan de overkant van de baan nog zo’n “Ergernis van Zelzate nr. 2”, die ik wel vond, en toen kon ik gelukkig eindelijk wel over de brug.

De labcaches konden vlot gevonden worden, het was aan het motregenen, maar eigenlijk vond ik dat niet zo erg. En de fantastische bonus van de vroegere ronde Mietje Stroel is nu de bonus van de labcache, gelukkig maar. Het blijft een zalige!

In het terugkeren reed ik langs het water richting een cache die ik in 2017 niet gevonden had, waar ik nu een tip voor gekregen had, en die ik nu meteen vond. Geen idee waarom, maar daar werd ik zo gelukkig van…

Enfin, het was donker en nat tegen dat ik terug thuis was, ik was moe, maar ik was vooral helemaal uitgewaaid en eindelijk ook gewoon fysiek moe.

Een fijne laatste cachedag voor 2021!

30/12/202131/12/2021

365 – 30 december 2021 – een prachtige Zelzaatse cache

02/11/201811/11/2018

Geocachen in Wachtebeke

Opnieuw wilde ik vandaag niet de ganse dag binnenzitten. Kobe en Merel waren mee met tante Sarah en Marne naar de film – nog eens bedankt, Sarah! – en dus reden Wolf en ik even tot in Wachtebeke, om een paar caches op te zoeken. In zo goed als elke Vlaamse gemeente ligt er een cache van Rondje Vlaanderen die je dan op de website kan ingeven. Die van Zelzate werd standaard als moeilijk beschouwd, en daar wilde ik dus liever niet alleen naartoe. Eigenlijk hadden we hem behoorlijk snel in handen, dankzij de goede ogen van Wolf. Daarna pikten we nog een snelle cache mee, en reden naar het dorp van Wachtebeke voor de dorpscache aldaar: een wandelingetje van een tweetal kilometer met een aantal tussenpunten. Het werd een fijn, zij het toch wat fris wandelingetje van mijn zoon en mezelf, vooraleer hij nog met een maat uit het Zeepreventorium had afgesproken.

Voor mij was dit meer dan genoeg om nog eens lekker uit te waaien, en Wolf is toch echt wel mijn favoriete cachemaatje. Ik heb hem gemist…

07/09/201718/09/2017

Mietje Stroel

Gisteren was ik al een paar caches in Zelzate van de reeks Mietje Stroel gaan zoeken, vandaag wilde ik de rest doen. Het weer beloofde zich koest te houden, en daar hield ik het ook aan.

Ik parkeerde aan de bushaltes, en liep eerst langs het kanaal, met zicht op de vermaledijde Zelzatebrug. Al wie daar ooit al voorgestaan heeft, weet wat ik bedoel. Daarna kronkelde mijn zoektocht zich door een klein park, vervolgens langs de rubberfabriek het grote park in (mét zwarte nepzwaan), en verder tot aan de Zelzaatse jachthaven.

Tegen dan was het al tegen één uur, en moest ik eigenlijk dringend dringend piesen. Ik denk niet dat iemand de lengte van het park, van jachthaven tot markt, al in dat tempo al snelwandelend heeft afgelegd. Ik snelde voorbij een nog op te pikken cache, maar ging straks wel op mijn stappen terugkeren. Ja, ik heb even overwogen om me tussen de struiken te zetten, maar dat zouden de vissers al te bizar gevonden hebben. En intussen verwonderde ik me over de gigantische clash tussen de rust van het park en de achterliggende fabriek, waarvan het lawaai en de geur alomtegenwoordig waren.

Gezwind stevende ik op de markt Maurice binnen, een mij aangeraden en bijzonder charmant pand met hoog hipstergehalte. Ik knikte even naar de dame achter de bar, en stoomde door richting toilet. Opluchting alom. Oef.

Gelouterd installeerde ik me aan een tafeltje, en bestelde een panini met mozzarella en pesto, en een plat watertje. Een tiental minuten later kwam een mooi gevuld bord voor mijn neus te staan.

Maar ik vind dat je geen koffiehuis kan binnengaan zonder ook koffie te drinken, zeker niet als dat als ondertitel heeft ‘koffie en taart’. Dus ja, koffie en taart waren mijn deel, met daarbij nog wat kleine zoetigheden. Alleen jammer dat het net niet warm genoeg was om buiten in de retro tuin te gaan zitten.

Enfin, ik weet nu waar ik moet zijn in Zelzate. De aanrader had groot gelijk.

Ik keerde op mijn stappen terug, zocht en vond een cache in de struiken van het park, en vond het beeldje van Mietje Stroel aan het gemeentehuis. Eindelijk de titel van de cachewandeling verklaard, want ik vroeg me al af… Ik loste het raadsel van de bonus op, en stond even later met de finale stash in mijn handen, en wat voor één! Ik denk dat dit wel de mooist uitgewerkte geocache is die ik al gezien heb.

Enfin, ik had nog mooi de tijd om naar huis te rijden, en mijn spullen bijeen te zoeken voor dat ene lesuurtje van de dag, tussen half vier en kwart over vier. Jawel.

Maar de wandeling heeft me deugd gedaan.

07/09/201717/09/2017

365 – 07 september 2017 – Mietje Stroel

06/09/201717/09/2017

Op woensdagvoormiddag moet ik in september geen les geven, en ik dacht: ik maak een geocacherondje in Zelzate, eentje van vijf kilometer. Als ik stevig doorstap, met wat zoeken, haal ik dat wel op anderhalf uur. Mis poes, ik mispak me altijd aan de tijd dat je aan het zoeken bent naar een cache, of dat je in een verkeerde richting loopt, en dat soort dingen.

Ik was, om eerlijk te zijn, ook wel gewoon te laat vertrokken: het was half elf tegen dat ik in Zelzate was. En als je dan weet dat ik tegen kwart na twaalf Wolf moet ophalen en eigenlijk al min of meer eten moet klaar staan hebben, tsja, dan is het niet moeilijk.

Ik begon in Zelzate centrum, langs de kerk, eventjes langs een standbeeld, dan een wijk door, en warempel tot in een bos. Komt dat tegen! Daar zag ik een van de meest originele manieren om de cache weg te steken. Knap gedaan!

Maar toen heb ik me echt naar huis moeten reppen, en was ik net op tijd bij Wolf. Amper vier van de zeventien caches van de reeks gedaan: van een misrekening gesproken. Ik denk dat ik morgen gewoon terug kom, want ik zie dit als mijn manier van sport en ontspanning. Zal me deugd doen.

06/09/201717/09/2017

365 – 06 september 2017 – nostalgie

01/10/201613/10/2016

Gladiatoren in Zelzate

Vandaag was het dan weer een rustige dag, kwestie van gisteren een beetje te compenseren. Al zat hij eigenlijk ook behoorlijk vol, maar dan wel veel rustiger. Het begon met Wolfs muziekles aan de Poel, en dus een uurtje rust voor mij. Ik probeerde een bijzonder uitgebreide cache te vinden in de Sint-Niklaaskerk, en brak mijn hoofd op de puzzel. Fantastisch gedaan, dat wel, echt. Om elf uur was er de vaste afspraak met de zoon in de Labath, met respectievelijk caffe latte en warme chocomelk (gemaakt van twee stevige latten donkere chocolade en gestoomde melk), en een gezellige babbel. Zo van die moeder-zoon-momenten, ik koester ze. Haastig waren we sowieso niet, en dus liepen we nog even samen tot in de Sint-Niklaaskerk, waar Wolf wél een paar aanwijzingen vond die ik over het hoofd had gezien, en daarna tot onder de Stadshal voor een smaakje van Wilde Mannen Woeste Wijven.

De namiddag begon heerlijk lui, en rond een uur of vier pakten we ons op en reden naar Zelzate, net op tijd voor de gladiatorenshow op het Romeinse weekend. Altijd fijn om te zien! Al was het net daarvoor efkes beginnen gieten, en moesten we nog even wachten.