Garenperikelen

Merel wil graag dat ik een gilet voor haar brei, of zoals ze het zelf zegt als rasechte Swiftie: een cardigan. Een patroon hadden we samen online gevonden, en ze was zot van het garen dat ik gevonden had in de Zeeman en waarmee ik al een mutsje had gebreid. Alleen… dat was een wintergaren met beperkte beschikbaarheid. Hmm.
Ik reed naar de Zeeman in Sleidinge waar ik de originele bol garen – ik mag het geen wol noemen want het is synthetisch – gevonden had, maar helaas. Nog een paar Gentse Zeemans – Zeemannen? – afgebeld, even binnengesprongen in die in de Wondelgemstraat, en jawel, nog drie bollen! Maar dat is minstens eentje te kort, helaas.
Ik deed een oproep op Facebook:
“Vriendjes, mijn dochter vraagt uw hulp. Ze wil graag dat ik een gilet voor haar brei en heeft fantastisch garen gevonden – vindt ze – maar we hebben één bol te kort en niks meer te vinden in het Gentse. Wie passeert eens langs een Zeeman om te kijken of er nog ergens een bol Cynthia ligt? Mijn – en vooral Merels – dank zal groot zijn!
Of pak maar meteen twee bollen!”
Meteen werden alle mogelijke Zeemans ten lande afgeschuimd: Gent, Lochristi, Roeselare, Antwerpen centrum (2), Wetteren, Zottegem, Vilvoorde, Mechelen, Tienen, Evergem, Zelzate, Ronse, Oudenaarde, Tielt-Winge, Leuven, Strombeek, Rotterdam, Ekeren…  Ik heb geschifte maar o zo wijze vrienden.

Helaas, helaas. Ik had al overlegd met Merel en desnoods gingen we de mouwen dan wel in een effen kleur breien, want dit ging niet meer lukken.
En toen kreeg ik plots een maffe foto uit Lommel:
Er was er nog eentje bemachtigd, jawel!
Intussen zit ik al zo ver, en Merel is laaiend enthousiast. Gelukkig maar.
Nog eens dankjewel, Jytte!

Dansmeisje

Merel moest al eventjes nieuwe leggings hebben: haar oude zitten vol gaten en zijn dus niet meer bruikbaar voor school. En wat nieuw ondergoed, een maatje groter, mocht eigenlijk ook wel.

Wij deze namiddag dus naar de Zeeman, want daar hebben ze volgens mij nog altijd prijs-kwaliteitsgewijs het beste ondergoed.

Ze kreeg een stapel nieuwe sokkies, nieuwe onderbroeken – en helaas niet meer de vrolijke kleurtjes maar grijs en zwart, echt waar – een paar nieuwe topjes, en… een dansoutfit. Ik zag er namelijk een flashy zwart-met-oranje-en-roze spandex broek hangen, met bijpassend haltertopje. Ze was meteen wildenthousiast, die dochter van me. En toen vonden we er nog een bijpassende scrunchie bij, stel je voor zeg! En paste een van de nieuwe paren sokkies er ook nog perfect bij!

Hier thuis heeft ze het meteen aangepast en eventjes geshowd. Zalig toch, zo’n dochter?

Je zou alleen niet zeggen, vind ik, dat ze nog maar tien is…

Half Mereldagje

Nee, geen halve Merel, wel een half dagje. Merel had vandaag namelijk pedagogische studiedag en was dus thuis. Ik was dat niet, tenminste niet tot één uur ’s middags. Gelukkig had Bart zijn agenda herschikt en was hij thuis met onze dochter. Hij ging normaal gezien ook koken, maar ik had haar ervan gesproken om eventueel samen te gaan eten in Villa Ooievaar, mijn vaste vrijdagse lunchplek, en uiteraard wilde ze liever op restaurant gaan.

Iets over één waaide ik dus binnen, en daar zaten ze al, mijn grote liefdes. Ik moest verschrikkelijk lachen met Gwendolyne, een van de vrijwilligers die er helpt: “Oh, is dat uwe man? Goh, ik vond dat al zo ne knappe man! Maar zeg het hem niet hé!”

We aten op het gemakje, en toen reed Bart naar huis met het restorestje – want het was zoals altijd veel te veel – en reden Merel en ik door naar de Ikea. We hadden namelijk nog wat extra borden nodig, ik wilde nog zo’n houten rolgordijnplank – ik kan het echt niet beter uitleggen – voor in de zetel en een vloerbeschermer voor in de game room. En uiteraard was er nog massa’s andere brol die we mee hadden, zoals gewoonlijk. En was er ook taart in de verder vrij lege eetzaal van de Ikea.

We repten ons naar huis en pikten Kobe op om hem naar Evergem naar de fagotles te voeren, en meteen reden we ook nog even door naar de Zeeman voor nieuwe leggings en een onesie en zo.

Thuis is ze dan meteen gezellig onder een dekentje in de zetel gekropen, helemaal happy. En ik helemaal moe :-p

 

 

Druk!

Komt dat tegen zeg: ik had een verschrikkelijk drukke middag, en mijn lijf heeft het uitgehouden! Ik ben wel pompaf en doodop nu, maar bon.

Het begon met Bart die na het eten richting station moest. Ha ja, hij heeft tot na nieuwjaar geen rijbewijs, dus ik ben chauffeur van dienst, als het lukt. Brussel is te ver voor me, maar het station is geen probleem. Bon, Merel en Kobe – Wolf zit op GWP in Bredene – mee de auto in, en wij om kwart na een richting station. Bart werd netjes afgezwierd, en wij reden terug de R4 op, naar Kobes muziekles in Evergem. Kwart voor twee draaiden we de parking van de Aldi op. Yup, die ligt naast de muziekschool, en we hadden nog margarine nodig om verjaardagscakes te bakken. Maar zo maar even een pakje boter halen draaide uit op gewoon boodschappen doen, een halve koffer vol.

Merel hielp me alles in te laden, en we reden verder, richting de speelgoedwinkel. Morgen is het haar verjaardag, en ze krijgt een giga Barbiehuis van ons, maar dat komt maar over twee weken toe, vrees ik. Ik vond het zo zonde om dan op haar verjaardag zelf met lege handen te staan, en ik had gedacht om zelf nog een barbie te halen voor haar. Alleen is mijn dochter nogal eigenzinnig, en was ik er redelijk van overtuigd dat ik de verkeerde Barbie zou kiezen. Dat bleek ook zo te zijn: in de winkel ging ze resoluut voor de barbiefiets. Ha ja, poppen had ze al genoeg, ze wilde liever nog extra’s.

Aansluitend reden we naar de Aveve om onze voorraad croissants aan te vullen, en voedingskleurstof te halen voor de cakes.

Tegen dat we thuis waren, was het dus kwart voor drie, en ging ik na het uitladen snel snel nog even liggen. Even, want om drie uur moest ik alweer bij de kinesist zijn. Merel bleef thuis tv kijken, en ik liet me heerlijk onder handen nemen. Dat deed zo’n deugd, dat ik na de kinesist nog even verder reed richting Carrefour, Zeeman en Loods 3, op zoek naar een stevig paar handschoenen voor Bart. Ik heb van die goeie warme gevonden, maar of Bart ze gaat willen dragen, blijft natuurlijk wel de vraag. Goh ja, anders zijn ze voor Wolf.

Toen was het tien over vier, en ik moest om half vijf Kobe weer ophalen van de muziekles. Naar huis rijden was te zot, want ik moet dan voorbij zijn les passeren, en vooral het fameuze kruispunt met de R4 over. Ik ging gewoon thuis komen en terug moeten rijden, redelijk idioot dus.

Dat betekende dat ik een kwartiertje over had, en ik ben dan maar een kijkje gaan nemen op het kerkhof van Evergem, dat ook naast de muziekschool ligt. Kerkhoven stralen rust uit, en nu ze volledig versierd zijn met bloemen, hebben ze nog iets extra.

Achteraan ligt een aantal graven met eeuwige concessie, maar de meeste zijn sterk verwaarloosd of zelfs volledig overwoekerd.

Enfin, tegen half vijf pikte ik Kobe op, en reed naar huis. Ik gaf mezelf een half uurtje respijt, en begon dan aan de twee cakes voor Merels verjaardag morgen. Ze wilde, net zoals vorig jaar, opnieuw twee kleuren cake, waarbij je dan een vlindertje verwisselt. We maakten samen het deeg, staken ze in de oven, maar pas rond half tien ’s avonds heb ik de cake nog in plakken gesneden, de vlindertjes gedaan, alles netjes stuk per stuk in een servetje gewikkeld, en ingepakt. Oh, en dan nog slingers opgehangen en zo, en haar cadeautjes klaargelegd.

IMG_3273

Ik ben doodop, maar wel bijzonder blij dat alles gelukt is!!

Hubris

Ik ben het stilaan zat om hier opgesloten te zitten, en toen een vriendin voorstelde om samen te gaan lunchen, twijfelde ik. Was dat wel een goed idee? Ik had nog nooit langer dan een kwartier deftig gezeten, maar bon, in de auto was 35 minuten me ook gelukt… Allez hup, deftig aangekleed, wat schmink op mijn toot, en hier een paar straten verder naar de Koe-Vert, waar het altijd in orde is. We gingen niet voor de daglunch, maar bestelden allebei een Italiaanse croque, zijnde met Italiaanse ham, mozzarella en pesto. Drie grote mooi bruingebrande driehoeken verschenen met een slaatje op ons bord, en intussen zat ik te wiebelen en te schuifelen op mijn stoel. De vriendin merkte op dat ik niet op mijn gemak zat, en zo zou je het inderdaad kunnen noemen. Niet dat ik echt veel pijn heb, maar de druk is immens, en dus kan ik niet goed zitten.

Enfin, een klein uurtje en een bijzonder gezellige babbel later lag ik opnieuw in mijn zetel, happy te wezen.

Om vijf uur moest Wolf dan naar de kinesist, en Merel, die zich verveelde, wilde mee. En ik, met mijn stomme kop, besloot dan maar om niet bij de kinesist te blijven, maar met Merel naar de Zeeman te rijden omdat haar kattendiadeem gebroken was. Helaas, ze hadden die niet meer binnen. We namen dan maar een rode mee, en nog wat sneakersokken voor Wolf, en waren net op tijd om Wolf weer op te pikken en naar huis te rijden.

Concreet betekende dat wel dat ik eigenlijk anderhalf uur ofwel had neergezeten, ofwel had rondgelopen, en dat was een beetje te veel van het goede.

Overmoedig dus: ’s avonds deed de rug gemeen pijn. Het is niet dat ik nog bang ben dat het er weer acuut zal inschieten momenteel, het is gewoon dat ik misselijk word na een tijdje door de voortdurende druk op mijn rug en heupen.

Liggen dus, en braaf zijn.

Blah.

Soit, als iemand aan een Zeeman passeert en voor 99 cent van die zwarte kattenoortjes op diadeem wil meebrengen: graag. Merel zal blij zijn.

Even naar adem happen

Er zijn zo van die dagen… Merel was aan het huilen voor iets van kleren, Kobe was een stuk huiswerk ‘vergeten’ maken, en ik had bijzonder slecht geslapen. Da’s zo’n dag waarop ik al voor negen uur koffie nodig heb, en een hoodie aantrek. Wolf moest glimlachen toen hij de pull zag: “Ah mama, zo’n dag?” Ik grommelde iets onverstaanbaars terug.

De wandeling naar en van de lagere school klaarde mijn humeur iets op, maar bijster veel was het niet. Dan maar gewoon verbeteringen en administratie gedaan, het was toch al geen goeie dag. Tegen elven sprong ik op de fiets, deed boodschappen, en zorgde dat ik om kwart voor twaalf bij de tandarts zat. Die afgebroken tand, weet u wel? Dat gat was intussen gewoon nog groter geworden, maar de tandarts vond het allemaal niks ergs: blijkbaar was er een vulling losgekomen. Wat geboor en dergelijke later was de tand weer compleet. Yay voor tandartsen zonder complimenten, die gewoon snel en pijnloos hun werk doen. Ik werd er zowaar wat beter gezind van. Komt dat tegen.

Bon, ik smeet vis in de oven, kookte rijst, en toverde een geweldig gerecht op tafel. Vond ik toch, want de kinderen waren maar matig enthousiast. Tsja. En Kobe voelde zich eigenlijk echt niet goed: hij heeft zich in de zetel gelegd, en is ook effectief in slaap gevallen. Juist.

Toen vroeg Merel wanneer haar verjaardagsfeestje bij Julie begon. Ik was er gerust op: da’s altijd twee uur. Tot ik rond half twee effectief het kaartje zocht, en zag dat het de bedoeling was dat we om kwart voor twee aan de Rozenbroeken – lees: de andere kant van ’t stad – stonden. Ik heb in zevenendertig haasten een kaartje gezocht, Wolf heeft het geschreven, terwijl ik geld in het envelopje stak en Merel haar zwemspullen bijeenraapte. We stonden in Sint-Amandsberg om twee uur, en waren nog niet eens de laatste. Oef.
Even rust, en dus beloonde ik mezelf met een geocache net achter de Rozenbroeken.
In het voorbijrijden ben ik nog even gestopt aan de Kringwinkel aan de Dampoort, en daar vond ik zowaar een ’tweeplankenstoel’, zoals ze gebruikt worden door iemand op larp, en die ik eigenlijk ook van plan was te kopen omdat ze zo fantastisch zitten. Dit is er maar eentje, maar wel een sterk versierde. Ik was plots een heel pak beter gezind!

img_6651

Enfin, heel even tijd voor koffie, en dan heb ik met Wolf de koffer gevuld met de zakken bladeren van de haag, en reden we naar het containerpark. En toen we daar dan toch al waren, zijn we maar doorgereden naar de Wondelgemstraat, om een vleermuispak voor Kobe te kopen, en een vree wijs spinnensjaaltje voor mezelve. Shoptherapie en zo.

Bon, we raceten naar huis, Wolf verzamelde zijn spullen voor de rugby, en ik zorgde ervoor dat hij mee kon met iemand anders naar de training. Kobe zag het echt niet zitten om te gaan: hij had effectief krampen en voelde zich nog niet optimaal. Samen zijn we dan Merel gaan ophalen, en was het tijd om te eten. Ik stak Merel in bed, en toen heb ik zowaar nog een half uur in de zetel geslapen, want ik was doodop.

Maar: no rest for the wicked: tegen half negen stond ik op de eerste kwis van het seizoen. En bleek er eigenlijk geen kwis te zijn, want het bestuur was onderbemand, en door een misverstand had er niemand een kwis voorzien. Juist ja. Ik ging ons dan maar opgeven om binnen het half uur een kwis klaar te hebben, en we begonnen als zotten aan die taak. Gelukkig kwamen toen twee andere ploegen naar voor met het nieuws dat zij wel een kant-en-klare kwis hadden, en kon er alsnog gekwist worden. Bij de tweede reeks eindigden we ex aequo op de eerste plaats, en werd er op goeie ouwe studentenwijze beslist met een ad fundum. We werden dus tweede.

img_2002

Eigenlijk had ik wel een best aangename en ontspannende avond. Maar wat een dag, zeg!

Uitbollen…

De deliberaties zijn achter de rug, alle punten zijn binnen, nu enkel nog een pak verslagen schrijven, rapporten maken en uitdelen, een proclamatie, leerlingencontact en oudercontact overleven, en we zijn er. Oef.

Vandaag stond er geen school op het programma, enfin, toch niet ginder ter plekke, alleen wat administratie.

Tegen tien uur zat ik bij de kine, tegen half twee opnieuw in de garage: de wisselstukken waren toegekomen. Om te blijven zitten had ik echter geen zin, en ik moest trouwens nog op een missie: een knaloranje vestje vinden voor een afscheidnemende collega. Ik begon dus te wandelen, daar op de Brusselsteenweg, en zag eerst een Brantano – geen geluk qua deftige sandalen – en een Zeb: ook niks. Ik stak de straat over naar de Zeeman, en lo and behold: daar hing een knaloranje (naar het koraalrode af) fleece trainingsvestje, in exact de goede maat! Chance!  Ik liep nog wat verder, zag dat er een Marleentje was en liep dus nog wat later verder met een prachtige paarsrode passiflora en een papyrusplant, beide voor geen geld. En zo waaide ik de Wibra binnen, en dat moet ik eigenlijk vaker doen: metalen haken om het tuingereedschap op te hangen, een zonnezeil (als we het ooit nodig zullen hebben), een paraplu, en nog een hoop kleine dingetjes.

Behoorlijk zwaar beladen liep – strompelde? – ik terug naar de garage, weerstond aan de verleiding van de slechte koffie, en zette me te lezen. En tegen half vijf was de auto klaar en ik 1398 euro armer. Ugh.

In het passeren pikte ik nog, dankzij een tip van de legger, een cache op, en reed fluks naar huis.

En ’s avonds, ’s avonds speelden we onze eerste echte Cthulhusessie in tijden. Xavier had er een vintage pareltje van gemaakt, met alle juiste sfeerschepping, donkere schilderijen, beesten in het water… Wolf speelde mee, en genoot intens, en de anderen hielden zich niet in omdat hij erbij zat. Dat zou ik ook niet willen, want de groep is per slot van rekening niet opgezet om Wolf een plezier te doen, maar wel om echt te spelen. Het was bijwijlen intens, bijwijlen hilarisch! Alleszins een fijne avond gehad, en Wolf glunderde toen hij ging slapen. Hij heeft verdomd goed gespeeld, trouwens.

Rondcrossdagje

Dat het weer een van die noodzakelijke rondcrossdagjes was.

Het was nochtans rustig gestart, met een koffietje, terwijl de kinderen naar de dagelijkse Ketnetfilm keken. Maar daarna hesen ze zich in hun kleren, en aansluitend in de auto, op naar Lochristi-Oostakker.

Wolf kreeg een echte zonnebril – een duur ding – omdat hij evenveel last heeft van licht als ik. Hij is gewaarschuwd: hij krijgt er maar eentje. Als hij die kwijtspeelt/beschadigt, worden het weer goedkope supermarktmodelletjes.

Aansluitend kreeg Kobe nieuwe schoenen uit de Brantano, want de vorige waren echt versleten – lees: gaten in de zolen. Ach ja, ik heb me er intussen al bij neergelegd dat hij niet langer met een paar doet dan een maand of twee. Gelukkig waren er nog de bonnen van VISA, waardoor er toch weer tien euro korting was.

En toen hadden ze honger, en lonkte de Pizza Hut. Alwaar we allemaal het buffet namen, en Merel niet hoefde te betalen omdat ze maar één stukje had gegeten. Chique van die mannen, echt waar.

Er sloeg al enige vermoeidheid toe, zeker bij Merel die nog wat met de pokken in het kleine lijfje zit, maar onversaagd togen we naar de Decathlon voor een nieuwe lange sportbroek voor Wolf, en reden daarna door naar de Zeeman om te kijken of ze er toevallig goeie wol hadden voor de punnikset. Helaas, maar Merel kreeg wel een aantal nieuwe leggings, en vooral ook een schattig knaloranje Dorakleedje. Had ik haar niet tegengehouden, ze had het ter plekke aangetrokken. Wat ze overigens wel deed met haar nieuwe roze petje. Een kinderhand, nietwaar.

Enfin, geen wol gevonden, dus richting de Veritas. Daar hadden ze ook niet de gewenste wol, maar gelukkig wel de nieuwe manchetten voor de gekregen, en aan de manchetten versleten fleecetruien voor Wolf. Zalige truien van ’t unief, en hij wil ze graag dragen op school.

Toen was iedereens pijp uit, en vegeteerden we allemaal een uurtje in de zetel thuis. Maar no rest for the wicked: om vier uur zaten we alweer in Mariakerke bij de orthodontist. Niet dat we al aan beugels toe zijn, maar Wolfs melkhoektanden zitten in de weg voor zijn definitieve, en de orthodontist bevestigde dus het vermoeden van de tandarts: ze moeten eruit. Volgende week afspraak maken bij de tandarts dus. Ook Kobe kreeg een onderzoek en een voorschrift: infantiel slikpatroon, iets wat een logopedist kan wegwerken.

Enfin, vermoeiende dag, en dat noemen ze dan vakantie…