Zeeklassen – einde
Om zes uur stond ik met Merel paraat aan het station: ze wilde per se mee, want ze had haar grote broer gigantisch hard gemist, zei ze. Nochtans vond ik dat het allemaal best wel meeviel, en dat zij ongelofelijk mooi kan samenspelen met Kobe. Het was in elk geval een pak stiller in huis zonder Wolf, en hij is nochtans de stilste van de drie.
Enfin, de trein kwam eraan, en toen Wolf zich door de massa kinderen en ouders kon wurmen, klampte Merel zich aan hem vast, een stralende glimlach op haar gezicht. En Wolf, die was mooi bruin in zijn gezicht, en precies toch ook wel een beetje blij ons terug te zien.
De kilo’s zand die uit zijn bagage kwamen, wil ik u onthouden. Bij nader inzien had ik ze beter in de zandbak uitgekieperd. Maar bon, hij is terug, en hij heeft er duidelijk van genoten.
Hieronder een paar van de foto’s die door de leraars zijn gemaakt.
Zeeklassen
Dat hij deze morgen voor het eerst op schoolreis is vertrokken. En dat hij er ongelofelijk veel zin in had.
Het is niet de eerste keer dat Wolf een aantal dagen van huis weg is: hij is al drie keer op kamp geweest met de scouts. Maar toch: het blijft raar doen, zo’n kind minder in huis.
Veel werk had ik er niet aan: hij had van school netjes een afstreeplijstje meegekregen, en maakte dus zelf zijn valies. Uiteraard heb ik hier en daar meegeholpen, en alles nog eens nagekeken, maar toch: zo’n zelfstandige zoon, da’s toch een gemak.
Wat ongelofelijk wijs is, is dat de school een speciale website heeft gemaakt, met daarop het programma, een contactformulier om berichtjes achter te laten voor hen, en vooral: massa’s foto’s, elke dag weer. Op die manier kan ik netjes volgen wat hij allemaal uitspookt. Blijkbaar was het vandaag mooi weer aan zee, en genoten ze volop.
Ik ben benieuwd met hoeveel straffe verhalen en hoeveel zand hij naar huis zal komen. Ik zal de stofzuiger maar alvast klaar zetten vrijdag.
365 – 24 maart 2014 – zeeklassen
Zo stonden ze deze morgen om half negen klaar aan het station…