Leesclub: “Woesten”

Vorig jaar in mei hadden we al de boeken voor de leesclub dit jaar vastgelegd, kwestie van in de vakantie al te kunnen beginnen lezen. Ik had gewacht tot het nieuwe lesrooster, en dan ook de data vastgelegd. Toen kreeg ik al meteen een antwoord van een van de leerlingen: “Maar mevrouw, u komt toch ook he??” Ik had beloofd dat ik het ging proberen, maar dat ik echt niks kon garanderen.

Maar vandaag viel de rug best wel mee, en ik heb zo onderhand ook echt wel behoefte aan sociaal contact. En toen dacht ik er plots aan dat die leesclub om 16.15 uur begint, en dat mijn zesdes daarvoor nog les hadden, en dat ik hun herhalingstoetsen nog had. Ik ben dan als een zot beginnen verbeteren, heb het net gehaald, ben in de auto gesprongen, naar de Action gereden om te kijken of ze nog wol voor kattenmutsjes hadden, en dan tegen vijf na vier in mijn klas binnengevallen. Ik had wel even medelijden met Sara, want ik heb zonder pardon haar les gekaapt, de toetsen uitgedeeld, verbeterd, vragen beantwoord over de onderzoekscompetenties, en daar allemaal intens van genoten. Ik had de indruk dat de leerlingen ook wel blij waren mij te zien.

En toen was er dus de leesclub. We waren met zijn zessen, Katia had verschillende soorten cupcakes gemaakt, en ik zorgde zoals altijd voor koffie en thee. De hele tijd op mijn stoel blijven zitten lukte niet, maar dat hoefde ook niet. Ik heb er vooral intens van genoten, van eindelijk weer even onder de mensen te zijn.

Na afloop ben ik echt wel in mijn zetel gaan liggen, maar dat had ik er keihard voor over.

De bespreking van het overigens zeer goede boek vindt u hier. Een aanrader, wat mij betreft.

Verveling

De eerste weken viel dat eigenlijk nog mee, dat braaf stilliggen in de zetel. Ik kon ook niet anders: ik was doodsbang dat die pijn zou terugkeren. Na vijf stappen was ik ook doodop.

Gelukkig begint dat al serieus te beteren: liggen is pijnvrij, en stappen en staan, zo lang het kleine beetjes zijn, lukt ook prima. Zitten blijft vooralsnog een probleem, maar ik kan gelukkig al meer en meer.

En wat heb ik dan vandaag allemaal gedaan, kwestie van de tijd te verdrijven? Wel, ik heb soep gemaakt, van een enthousiaste courgette die hier nog steeds lag. Ik heb yoghurt gemaakt, want ook dat was nodig. Ik heb met Kobe en Merel een gezelschapsspel gespeeld, kwestie van ook bij hen de verveling tegen te gaan. En ik heb zo maar eventjes een volledig boek gelezen. Schitterend boek overigens: Woesten, van Kris Van Steenberge. De bespreking volgt later nog, want het is een boek voor de leesclub van school volgende week dinsdag.

Maar mocht ge u afvragen wat ik dus ganse dagen doe: dat dus.

En ja, ik verveel me dus.