Geplaatst op

Altijd-onderweg-zoon

Véronique gebruikte destijds die bewoordingen om een van haar zonen te beschrijven, en tegenwoordig is dat perfect van toepassing op onze Kobe.

Net zestien geworden, maar eigenlijk nooit thuis. Hij zal de hele vakantie geen tien dagen thuis geweest zijn, denk ik, en dat begon eigenlijk zelfs al in juni. En het probleem is: ik kan hem niks weigeren omdat ik niet inzie waarom ik dat zou doen: hij kan maar deugd hebben van zijn leven, toch?

Na zijn examens, dus nog voor zijn rapport, is hij vier dagen gaan kamperen met zijn scoutsvrienden in de Ardennen. Vijftien dus nog, en hij moest me dus wel laten weten waar hij precies zat. De campings waren ook op voorhand geboekt, gelukkig maar.

Op donderdag kwam hij thuis, vrijdagvoormiddag moest hij nog op school zijn, en van school uit vertrok hij met de fiets naar het station, naar Werchter voor de Red Hot Chili Peppers. Pas tegen half vijf – het concert duurde lang, de trein liet op zich wachten, de rit duurde anderhalf uur, en toen moest hij nog fietsen – lag hij in zijn bed. Gelukkig kon hij de zaterdag wat bijslapen, want op zondag was er het lentefeest van Marne, en op maandag stond hij op het speelplein van Wippelgem. Dat doet hij als vakantiejob samen met zijn scoutsvrienden. Voor het geld hoeft hij het niet te doen: als vijftienjarige zonder brevet krijgt hij 15 euro per dag daarvoor. Zodra hij 16 wordt gaat het omhoog, en zodra hij ook zijn stage heeft gedaan, gaat het naar 35. En wanneer hij 18 is en hoofdleiding, is het een volwaardige job aan 12 euro per uur. Maar nu is het eigenlijk nog een combinatie van lol met de vrienden en een beetje extra zakgeld. Hij is er wel de hele week voor weg van half negen ’s morgens tot half zeven ’s avonds.

Dan was hij het weekend wel min of meer thuis, al is er altijd wel iets te doen; hangen in de tuin van Rhune of in de garage van Suzanne, of naar het Parkcafé of…

Op woensdag vertrok hij richting gewoon scoutskamp voor een week, om de donderdagmiddag thuis te komen. Vrijdag en zaterdag net genoeg tijd om alles te wassen en eventjes bij te slapen, op zondag was hij weer weg naar Zuid-Korea…

Daarvan is hij op een maandagnacht thuisgekomen, dinsdag heeft hij bijgeslapen, en woensdag, jawel, stond hij alweer op het speelplein. Als hij namelijk zijn stage nog deze vakantie wilde afwerken, moest hij wel, verklaarde hij. Ook de week van 21 augustus was een volledige speelpleinweek, met ’s avonds de nodige extra activiteiten, en in het weekend was er Woodrock waar hij enkele shifts draaide als toiletmadam.

En die laatste dagen van de vakantie kon hij zijn maten toch niet in de steek laten op het speelplein? Toch? Dus ja, ook morgen en overmorgen staat hij nog in Wippelgem.

Woensdag en donderdag zal hij thuis zijn. Denk ik. Hoop ik.

En dan begint de school weer en gaan we dat weg zijn grondig terugschroeven. Eerst moet hij bewijzen dat zijn Frans en zijn wiskunde wél goed kunnen zijn, en dan zien we wel weer…

Kobe, mijn altijd-onderweg-zoon. Benieuwd waar hij zal eindigen.

Geplaatst op

Lentegevoel

Gisteren was het nog fris daar aan zee, maar vandaag vond ik het echt zalig! Tijd om de tuinkussens buiten te halen en ijsjes te eten.

Maar ik heb nu eenmaal geen zittend gat, en vlakbij aan de Zandbergen en het Wondelgemse kerkhof ligt een multi die al heel lang aan ’t pieken is. ’t Is eentje met projecties en zo, en dat kunnen we nu al wel, maar we hebben er ooit gestaan in volle zomer toen de tengels anderhalve meter hoog stonden, en dat leek me niet echt ideaal. Nu was het warm, en staan de tengeltjes nog maar tien centimeter, dus trokken Kobe, Merel en ik stevige schoenen aan, en trokken we naar ginder. De ene waypoint werd al iets vlotter gevonden dan de andere, maar we kregen een prachtig wandeltochtje en een fijne cache.

Ik was echter nog totaal niet uitgewandeld, maar de kinderen hadden geen zin meer, en dus trok ik op mijn eentje nog naar Wippelgem, naar Goed Ten Broeke, voor een drietal kilometer langs prachtige paadjes. Ik heb wel een half uur staan zoeken naar de cache zelf, maar bon, uiteindelijk toch gevonden. Oef!

Uiteindelijk was ik net op tijd terug thuis om te eten en dan een DnD sessie te spelen. Intens genoten vandaag, echt waar.

Geplaatst op

Wippelgem

Het was alweer een langzaam gestarte vakantiedag, zo eentje om van te snoepen. Voor mij was dat vooral omdat ik zowaar een nieuwe telefoon had! Mijn oude iPhone 5 had batterijproblemen en was de laatste tijd een aantal keren gevallen, zodat het scherm echt in gruzelementen lag, ook al werkte hij nog. Maar het zou me 135 euro gekost hebben voor een nieuw scherm, 85 euro voor een nieuwe batterij, en voor 325 had ik een ‘restore iPhone 6′: een tweedehands exemplaar dat volledig nagekeken is, blijkbaar een nieuw scherm en een nieuwe batterij, en dus volledig in orde. Deal, wat mij betreft.

In de namiddag heb ik dan de kinderen in de auto geladen omdat vooral Wolf moet bewegen, en zijn we tot in Wippelgem gereden voor vijf caches van het rondje rond Luc De Vos. Awel, ’t was een mooie namiddag, met vooral heel knappe caches! Een daarvan spande toch wel de kroon, en kreeg van ons dan ook een favorietenpunt: de cache was een heuse brievenbus, waarvan je de sleutel moest zoeken, en daarmee het deurtje openkreeg. Binnenin zat een houten doos met zo’n balletjesdoolhof: je moest het balletje in het juiste gaatje doen vallen, waardoor je een mechanisme kon in werking zetten en de doos openmaken, en daarin zat dan het logboekje. Knap!

Voor twee andere heb ik zowaar een hint moeten vragen, en al bij al was het echt wel een mooie tocht. Tijdens de laatste twee is Wolf wel in de auto blijven zitten, want hij heeft nog serieus last van de weerbots van het zwemmen eergisteren. Hmpf.

’t Is te hopen dat die rug toch echt wel betert…

Geplaatst op

Wippelgemse avonturen

De kinderen verveelden zich duidelijk, en waren zo nog net geen boel aan het zoeken met elkaar. Ik besloot dan maar dat het tijd was om uit ons kot te komen en wat te gaan rondlopen. Ver konden we helaas niet lopen – geen Gentse Feesten of zo – want om half zes moest mijn auto aan de keuring zijn, en dan om zeven uur heb ik kine.

Ik stelde een klein rugzakje samen, nam het cacheboek, en we reden naar Wippelgem, hier toch wel vijf kilometer vandaan. Daar liggen sinds redelijk recent namelijk een aantal geocaches ter ere van Luc De Vos, en het leek me ideaal om even tot daar te gaan. Helaas, bij cache nummer 1 hebben we staan zoeken tot het plots zodanig begon te gieten, dat we al gibberend en giechelend naar de auto moesten stormen, en dan nog serieus nat waren. Gelukkig bleef het wel warm.

IMG_1352

Maar alles was intussen zodanig nat, dat de zin om daar verder te zoeken ons een beetje vergaan was. De bedoeling was om de wandeling van vier kilometer te voet te doen, maar de lucht bleef dreigen, en dus reden we met de auto tot aan de volgende cache, die we meteen vonden. Nummer drie was dan weer een heel speciaaltje, waarvoor we een 9volt batterij nodig hadden, en nee, dat had ik niet echt op zak, nee.
Nummer vier was langs een doodlopend wegje, en ook daar hebben we gigantisch staan zoeken, maar helaas niks gevonden. Alhoewel, dat laatste is niet helemaal waar: we hebben er aan de overkant van de gracht massa’s braambessen gevonden. Merel en ik hadden sandaaltjes aan en kregen natte voeten, maar Kobe met zijn dichte schoenen amuseerde zich rot met het plukken. De rest van de caches zal voor een andere keer zijn. Gelukkig is dat vlakbij de kinesist, en zullen Wolf en ik er nog wel eens passeren.

Enfin, tegen dan was het half vijf, en dus stopten we nog even bij de lokale bakkerij om er iets te kopen als vieruurtje, en toen reden we maar naar huis.

Waar ik dan maar de berging verder afwerkte, en Merel de dozen waarin de spullen voor omaly en opa moeten, netjes versierde.

IMG_1351

Oh, en de auto? Helemaal goedgekeurd. Oef.