Anaeroob

Oei, zei ook de specialist daarnet. Ze vond dat de kaak wel serieus dik en blauw – eigenlijk geel – zag, spoelde alles zeer grondig, en verklaarde het een kanjer van een infectie, eentje die intussen vooral in het kaakbeen zat. No shit, Sherlock.
Ik krijg dus nog een tweede soort antibiotica erbij, tegen anaerobe bacteriën, moet heel veel spoelen, ze heeft alle draadjes er weer uitgehaald zodat er tenminste drainage is, en moet volgende week terug op controle. Bleh. Ik heb me overigens niet geriskeerd en heb toch maar de auto genomen: ik wilde niet flauwvallen op de fiets.

De pijn is iets minder, maar niet spectaculair beter. Het lesgeven vanmiddag ging dan ook niet bijzonder goed, vrees ik. Da’s een beetje vreemd: gisteren al mondeling examen afgenomen in vijf en zes, vandaag nog les aan de eerstes. Tsja, die beginnen nu eenmaal vier dagen later aan de examens, maar da’s toch een beetje schizofreen.

Nu liggen. Echt. Ik ben echt nog niet in mijnen haak. Gelukkig heb ik woensdag en donderdag geen examens.

Abces

Hmpf. Dat moment waarop ge al een Tramadol binnen hebt, en nog een Dafalgan 1000 komt bijhalen omdat ge niet kunt slapen van de pijn. Meh. Het probleem is dat het dan nog minstens een uur duurt voor dat ook echt werkt. Lang leve Candy Crush in het midden van de nacht…

Maar bon, deze morgen moest ik de hele voormiddag mondeling examen afnemen. Een beetje suf, maar de pijn was haalbaar, en dus kon ik me gelukkig toch voldoende concentreren. Oef. En de resultaten waren allemaal prima.

Tussendoor had ik snel naar de tandarts gebeld, en die had gelukkig nog een plaatsje voor me om vier uur.

Ik dus naar ginder, enne, als zelfs uw tandarts verschiet van uw dikke kaak, dan weet ge dat het niet zo goed is. Ze keek, spoelde, en verklaarde dat het abces te diep zat, en dat ze het niet kon openen. Zwaardere antibiotica zou het werk moeten doen. Zucht. Toen ik echter voor haar neus aan haar bureau zat om te betalen, bleef ik een mega slechte smaak proeven, en had ik het gevoel dat de druk in de kaak lichtjes afnam. Toen ik dat voorzichtig opperde, sommeerde Saar me onmiddellijk weer in haar stoel: bij het spoelen bleek het plots toch opengegaan. Ze spoelde en duwde er zo veel mogelijk pus uit – god, vréselijk, het idee alleen al! – en ik voel me meteen al veel beter nu de druk weg is. Maar slecht dat dat smaakt, ge hebt er geen idee van…

Enfin, met de Augmentin 875 zou het toch moeten beteren, zeker in combinatie met de zware pijnstillers. Ze was er toch niet gerust in, want belde naar de stomatologe voor een snellere afspraak in plaats van pas vrijdag. Ik mag morgenmiddag gaan. Poeh.

Een gemak, jong, die wijsheidstanden…

Vaderdag

Door zo ellendig te zijn, vrees ik dat ik Barts vadertjesdag een beetje verpest heb.

De kinderen hebben me lang laten slapen – ik was vannacht andermaal wakker van de pijn, ondanks de Tramadol – en netjes gewacht om hun cadeautjes te geven. Ik had er geen, vrees ik, ik was van plan gisteren nog iets te halen dat ik in gedachten had, maar dat is er dus niet van gekomen. Meh.

Merel had een papieren taart gemaakt met in elk stukje een leuke wens. Van Kobe kreeg hij een hele leuke kaart in de stijl van Wijs, en drie glazen potjes  met op het deksel een diertje geplakt in de juiste kleuren – rood, wit, zwart – en uiteraard gevuld met snoep. Ha ja.

Voor de rest heeft hij helaas alles zelf moeten doen: ik ben in de zetel blijven liggen. En net zoals ik gisteren Wolf niet gehaald heb, heb ik hem vanavond ook niet terug naar zee gebracht: het ging gewoonweg niet.

Blah.

Rommel en brol!

Meh

“Goh”, zeiden ze, “laat die wijsheidstand maar uithalen”, zeiden ze, “dat gaat u een hoop pijn besparen!”

Het doet verdomme serieus veel zeer! Ik heb er donderdag de hele dag ijs op gehouden, en Ibuprofen geslikt, maar ik heb toch niet echt veel moeten slapen van de pijn, vrees ik. Echt serieus, maar zeer dat dat doet! Voor mijn rug heb ik eigenlijk nooit pijnstillers gepakt, maar ik zit nu al drie dagen aan de stevige pillen, en het wordt precies alleen maar erger.

Nu, op mijn briefje stond dat het al zou moeten gestopt zijn met sijpelen, maar dat doet het nog wel. De zwelling zou vandaag het ergste moeten zijn, maar dan stilaan afnemen. Oordeel zelf.

Ik voel me ook ellendig: ik kan nauwelijks eten, die pijn overheerst alles, en ik heb er intussen ook nog Dafalgan bij, bovenop die Ibuprofen, om het een beetje draaglijk te houden.

Het was deze middag zelfs zo erg dat, toen Bart thuis kwam met Wolf, we naar het ziekenhuis gereden zijn. Ik ben er namelijk zeker van dat dit meer is dan gewone zwelling, je voelt echt een bol, dit is dus een stevige ontsteking met dik abces. Zoals de vorige keer dus.
En waarom dan ziekenhuis? Omdat ik, zoals op mijn papieren stond, belde naar de afdeling en ze me naar Spoed lieten komen. Het was misschien toch beter de tandarts van wacht geweest, maar alla.

Daar kwam een huisartse in opleiding poolshoogte nemen, even voelen, prikken voor ontstekingswaarden in mijn bloed, en concluderen dat het een abces was, een stevige ontsteking, en dat ik misschien wel antibiotica kon nemen, Augmentin 400. Oh, en voor de pijn er Tramadol bovenop.

Verder kon ze er niks aan doen, ik moest zondag of maandag dan maar contact opnemen met de tandarts. Juist ja.

Die Tramadol werkt wel, de pijn is zo goed als weg, maar ik ben er zo mottig van als een ei.

Bekijks

Ik moest vandaag wel degelijk lesgeven. De chirurg had me nochtans gezegd dat ze me een paar dagen thuis ging zetten omdat rust belangrijk is, maar zo de laatste lessen van het jaar overslaan? Vergeet het maar. Dus stond ik vandaag wel degelijk op school, met ongelofelijk veel rare blikken tot gevolg natuurlijk.
Ik zie er namelijk, ongeacht de hoeveelheid ijs die ik gisteren op die kaak gehouden heb, als een volwassen hamster uit. Of, zoals een collega omschreef, alsof ik een grote snoep in mijn kaak zitten heb. Het ziet er niet blauw uit, alleen heel erg dik.
En lukte het praten? Goh ja, eigenlijk wel. Ik kan mijn mond niet verder dan een centimeter openen, dat niet, maar goh ja, ça va. Een beetje suf van de Ibuprofen, maar we redden het wel.

Wijsheidstand nummer drie

In 2006 had ik aan de linkerkant al mijn twee wijsheidstanden laten uithalen, want die waren gemeen pijn beginnen doen.

Nu was ook de onderste tand aan de rechterkant beginnen pijn doen: hij zat namelijk met een heel klein hoekje achter mijn kaakbeen gehaakt, en begon te duwen. “Tsja”, had de tandarts gezegd, “laat die gewoon uithalen: dat zal niet veel werk zijn, maar het gaat u een hoop pijn besparen, want als dat plots begint pijn te doen, begint dat meestal meteen serieus veel pijn te doen.”

Afspraak bij de stomatoloog dus, in het Sint-Lucasziekenhuis. Dat ziekenhuis had ik nog niet gehad, dus waarom ook niet. Oorspronkelijk lag dat volgende week, tussen de examens door, maar blijkbaar was er een conferentie tussen gekomen, en was het verplaatst naar vandaag.

Soit, om 13.35 uur meldde ik me aan aan de balie voor een afspraak om kwart voor twee, maar… Niks in de agenda! Bleek het in de andere vestiging te zijn, een beetje verderop, de vroegere Volkskliniek. Intussen was het al kwart voor, en heb ik een sprintje getrokken naar de andere gebouwen. Daar moest ik dan weer wachten om me aan te melden, en het was dus iets over twee tegen dat ik boven stond.

Blijkbaar zat dokter De Latte volledig op schema, en had ze al de volgende patiënten genomen. Maar bon, ik kon ertussen: ik kreeg een spuit, en tien seconden later was de hele kaak al verdoofd. Een kwartier later stond ik alweer buiten, een stevig grote tand en een stukje kaakbeen armer, en een verdoofde mond en een zakje ijs rijker. Oh, en een ganse waslijst met richtlijnen, waaronder spoelen met mondwater, en pijnstillers.

Ik hield nog de hele avond ijs op de kaak, en langzaam was die aan het wakker worden, maar met die Ibuprofen viel dat nog mee.

Allez bon, ik ben benieuwd, met mijn historiek van ontstekingen.