365 – 28 februari 2015 – feestje dus
Feestjes
Eigenlijk had ik mezelf vandaag in twee willen splitsen: er was vanavond namelijk, naast het personeelsfeestje van Wijs, ook een optreden van Patrick Riguelle bij ons op school. Ik hou van de muziek van Brel, en ik was er dus echt graag bij geweest… Ik moet het stellen met een kleine kleine troost: een verslag en een video van het eerste nummer. Bon, beter dan niks, zeker?
In de plaats daarvan zat ik met Bart en nog zo’n 70 anderen in de Art Cube, voor een toch wel zeer fijn feestje. Er was aperitief, er waren verschillende soorten hoofdgerecht (in buffetvorm), en er was een chocoladefontein met ongelofelijk veel keus aan dipdingen: verschillende soorten fruit, cake, soorten marshmallows, brownie… Slotsom: ik heb te veel gegeten :-p
Intussen werd er ook uitgebreid gespeecht en iedereen afzonderlijk bedankt, heb ik met een ganse pak mensen zitten kletsen, en werd er gedanst. Oh, en zelfs de limbo gedaan, al is dat niet meer aan mij besteed.
Tegen half één was Bart duidelijk aan het crashen, en ben ik maar mee naar huis gegaan, want de babysit moest ook nog naar huis gebracht worden. Maar bon, hoe jammer het ook was voor Brel, ik heb me geen moment verveeld.
Wijs: ’t was wijs.
Rare dag
Aangezien de kinderen de hele dag bij oma waren – pedagogische studiedag, weetuwel – en daar meteen ook gingen blijven slapen, had ik de namiddag gewoon vrij. Vrij als in: vrij. Heeltegans.
Ergens was ik van plan om in ’t stad te gaan, maar het heerlijke weer dwarsboomde die plannen: ik had geen zin om kletsnat thuis te komen. Goh, dacht ik toen, als ik nu eens doodgemoedereerd en totaal ongestoord een lang heet bad neem, en intussen lees, en mijn haar kleur? Sounded like a plan! Ik zag het al helemaal zitten.
En toen bleken er vandaag toch weer werkmannen in huis te zijn, in tegenstelling tot de voorbije dagen, die ook in de badkamer bezig waren, en in de gang en zo. Blah. Ik heb dan maar vanalles gedaan, en een paar keer verschrikt op mijn klok gekeken in de gedachte dat ik de kinderen vergeten was. Niet dus.
Al bij al was het zeven uur tegen dat die mannen klaar waren, en heb ik alsnog een bad gepakt en mijn haar gekleurd. Ge ziet van hier dat ik tegen acht uur niet klaar was voor het personeelsfeest van Barts bedrijf. Ik ben dan maar fashionably late tegen negen uur in de Vismijn aangekomen, met een behoorlijke honger. Maar daar was blijkbaar een misverstand rond: het was de bedoeling dat er wel degelijk eten was, dacht ik, en dat was ook zo rondgemaild, maar de afspraak met de zaal was blijkbaar dat ze een paar hapjes gingen geven, maar zeker geen volwaardige maaltijd. Tsja… Er werd alsnog een beetje van een mouw aangepast, en rond half twaalf zijn Bart en ik doorgegaan: hij naar huis, ik naar de Culture Club.
Culture Club? Nee, van nature ben ik al lang zo hip niet meer, maar het bal van onze laatstejaars ging voor de eerste keer niet meer door in de turnzaal van de school – met de leerkrachten als helpers – maar wel degelijk in de Culture Club. En ik moet zeggen: het zat er stampvol, en de ambiance was dik in orde, zeker toen Jeroom als special guest aantrad. Niet dat ik staan dansen heb: daarvoor was het niet mijn type muziek, en ik heb wel wat plaats nodig om te dansen.
Enfin, om half drie lag ik in mijn bed, in de zalige wetenschap dat er de volgende ochtend geen kleine vragende stemmetjes te horen zouden zijn. Bliss!
365 – 10 februari 2014 – werkplek
Als je zonder internet valt thuis, en je hebt dat nodig voor je schoolwerk, dan ben je blij dat je echtgenoot een groot kantoor heeft, waar altijd wel een plekje voor jou vrij is.
365 – 2 december
Getrokken vanuit Barts kantoor, maar niet door mezelf, wel door Evi Desender. Maar ik vond het zo mooi dat ik jullie die niet wilde onthouden.
Zuiddag
Elk jaar doen onze laatstejaars een dagje mee aan Zuiddag: ze gaan voor minimum 40 euro een dag werken, en het geld wordt meteen gestort op een rekening voor een goed doel. Het project wordt steeds populairder: elk jaar doen meer en meer scholen mee.
Het nadeel daaraan is dat er soms een tekort aan jobs ontstaat: het project is blijkbaar niet zo gekend bij bedrijven en particulieren. Zelf vond ik het een uitgelezen kans om een paar klusjes te laten opknappen in nCube, Barts kantoorruimte waar zijn bedrijf Wijs is gevestigd. Bart zag dat onmiddellijk zitten, ook zijn kantoorverantwoordelijke was meteen enthousiast, en dus gingen twee jongens uit mijn 6 Grieks-Latijn aan de slag: opruimen van de buitenruimte (en vooral het rapen van peuken, zo blijkt), uitmesten en herinventariseren van de opslagruimte, ijskast, koffiemachine en fruitkast eens aanpakken, dat soort dingen. Zij hebben zich blijkbaar geamuseerd, en Liesbeth was laaiend enthousiast: eindelijk een hoop klussen gedaan die al lang eens moesten gebeuren, maar waar maar geen tijd voor was. Ze wilde al meteen nieuwe leerlingen boeken voor volgend jaar!
Ook Ilse (HR manager) had eens rond gevraagd, en blijkbaar zag Kamel, de boekhouder van Wijs, een dagje extra hulp ook volledig zitten, en dus ging een andere leerlinge bij hem aan het werk.
Ik denk er serieus over om volgend jaar eens te kijken hoe ik ook hier in huis iemand aan het werk kan zetten: schilderen, tuinwerk (al kan je het weer niet kiezen natuurlijk), kleine klusjes…
Want zeg nu zelf: er zitten toch alleen maar positieve kanten aan het verhaal? Jij bent geholpen voor veertig euro, een zesdejaars heeft een job, en het geld gaat naar een goed doel. Win-win, dacht ik zo.
Enfin, een iets ernstiger en minder persoonlijk verslag, maar mét foto’s, vind je op Gentblogt. Uiteraard.
365 – 17 oktober
Wijs.
Dat is het dus geworden, de nieuwe naam voor Netlash-bSeen: Wijs. En ik vind dat persoonlijk vree wijs. (Voor het hoe en waarom van de nieuwe naam moet u op het Wijsblog zijn, en wel hier.)
Er werd meteen een uitgebreid feest gegeven voor de klanten, met receptie, walking dinner, en verrassingsoptreden van Absynthe Minded. Jawel. Ook vree wijs.
Als vrouw van de CEO (man, wat haat ik dat predicaat!) heb ik de hele avond aan zijn zijde gestaan: de gasten begroeten, korte babbels slaan, vriendelijk glimlachen. Ik zou bijna zeggen: ‘Sois belle et tais-toi’, maar ik ben in geen van beiden vreselijk goed :-p
Het eten was -alweer- zeer lekker, de bediening vlekkeloos, toch voor zover ik kon zien. En passant ben ik er ook in geslaagd Bart een en ander te doen eten, want dat was de hele dag lang nog niet gelukt, door zowel drukte als stress, vermoed ik. Daar heeft hij een vrouw voor, zeker?
Om tien uur trad dan Absynthe Minded aan, voor een zeer gesmaakt mini-concert van een nummer of vijf. Ze hebben twee nieuwe nummers gespeeld van de CD die in mei uitkomt, en ik moet zeggen, het was dik ok. Mooi. Live komt de viool er wel beter uit dan op CD, en daar geniet ik van.
In elk geval vond ik het een zeer geslaagde avond. Mijn voeten vonden dat een beetje minder, maar dat had ik er wel voor over.
Wijs.
Toch wel.
366 – 2 maart
Absynthe Minded op het bedrijfsfeest van Wijs.