First to Find!

Gisterenmiddag na het eten zat ik met mijn koffietje rustig even voor de computer, toen plots via mail tien nieuwe geocaches binnenliepen. Op zich gebeurt dat wel vaker aangezien ik die meldingen heb aan staan voor een straal van 20 kilometer, maar… Deze bleken hier vlakbij te zijn, in de nieuwe industriezone die begint aan de Wiedauwkaai.

Ik zei tegen ons pa dat hij zijn plan moest trekken met zijn gigantische stapel kousen, trok een jas aan, stak een stylo in mijn zak, en sprong op mijn fiets.

En jawel, ik was de eerste om de eerste cache van de reeks Wolven van Meulestee te loggen, een First To Find dus. Ik weet dat het onnozel is, maar onder geocachers is het een ding. Dus ja, ik helemaal in mijn nopjes!

De tweede haalde ik ook vlot binnen als FTF, maar de derde wilde me maar niet in het oog springen… Omdat ik vreesde voor andere kapers op de first to find-kust, sloeg ik die dan maar over om opnieuw bij de vier veel te lang te staan zoeken. En jawel, plots stopte er een auto, met het onvolprezen koppel Anseldelux, en meteen in hun kielzog Luv@n op de fiets. Samen hadden we het vermaledijde onding meteen in handen, en toen besloten we maar om er gezellig samen een fijne middag van te maken, en de eer van de FTF te delen.

Het werd een bijzonder fijne namiddag, waarbij ik nog extra blij was dat Nathalie mee was, want die durfde bij de nummer zes fluks behoorlijk hoog een boom in te klimmen.  En tegen het einde kwamen we ook nog de legger, VeerleT tegen, die niet alleen het rondje had gelegd, maar er ook meteen nog een vuilraapmissie aan verbond.

Enfin, al bij al 7 FTF’s gescoord, een mooie fietstocht gemaakt doorheen de KMO-zone en een stukje natuur, nog lang staan babbelen met Els, Nathalie en Luc, en naar huis gegaan met een bijzonder goed gevoel. Man, wat een heerlijke hobby is dat toch!

Pretland zonder zebrapad: Vlaamse kafka

Een paar dagen geleden kreeg ik een SMSje van een vriendin: of de jongens geen zin hadden om naar het verjaardagsfeestje van Bo te komen, in Pretland. Ze had samen met haar beste vriendje twaalf kinderen uitgenodigd, maar er konden er amper twee, door de paasvakantie vermoed ik. En een verjaardagsfeestje met vier is een beetje zielig, nee? Mijn jongens zeiden volmondig ja: Bo mag dan amper vijf worden, de jongens zijn zot van haar, en vice versa. En Wolf gaat perfect met kleintjes om, dus ook daar was niet direct een probleem.

Ik heb dus de jongens om iets over elf in een bijzonder rustig Pretland afgezet, ben zelf naar huis gereden, heb wat werk verzet, ben ze om drie uur weer gaan ophalen (moe en bezweet, zo moet dat), en ben dan met hen te voet de spoorwegbrug aan de Wiedauwkaai overgestoken, om ze ietsje verderop op het speelplein af te leveren. Ik had gevraagd of het een probleem was dat ze een uurtje later kwamen, en dat bleek perfect te kunnen. Er moesten nog zaadbommen gegooid worden op het terrein van Loods 21, vandaar.

Maar wat ik dus niet snap, is dat er geen zebrapad kan komen daar aan de Wiedauwkaai. Het is daar ongelofelijk gevaarlijk, maar toch steken er massa’s fietsers over, want het is een heel mooi fietspad en de officiële noord-zuid-fietsverbinding. Ik heb me laten vertellen dat het te maken zou hebben met het feit dat de brug van Infrabel is, en in feite niet mag gebruikt worden door voetgangers en fietsers. Er staat effectief ook een verbodsbord voor voetgangers, maar aan de andere kant zijn er wel weer hele mooie automatische hekjes en zelfs kleine rode lichtjes wanneer de brug opengaat, zo’n twintig minuten per uur.

Ik snap dat dus niet: het is weer zo’n typische hypocriete Vlaamse toestand: de officiële fietsroute gaat over die brug die in feite niet mag gebruikt worden, en dus kan er geen zebrapad komen. Terwijl er eigenlijk zelfs nood is aan voetgangerslichten, zo van die oranje pinklichten die op verzoek verspringen. Gans die Wiedauwkaai is een van de redenen dat ik niet per fiets met de kinderen naar het speelplein ga…

Gent: prachtige stad, maar er is nog werk aan de fietswinkel, zoveel is duidelijk.