365 – 21 maart 2022 – Romeinse was
365 – 13 februari 2022 – de eerste wapperende was van dit jaar!
366 – 22 april 2020 – hoe droog je een aap? Zo dus.
365 – 26 augustus 2018 – unicum: blauw!
Terug thuis, back to reality
Jawel, het mag op vakantie nog zo goed zijn, een eigen bed is toch veel waard…
Tegen half negen rolde ik eruit, Bart ging om koffiekoeken en deed daarna boodschappen, en ik gooide me op de gigantische stapel was. De onderbroeken die ik gisterenavond nog buiten had gehangen, waren intussen droog, net zoals de zwembroek, de kousen en een paar T-shirts. Goed bezig!
Om half elf zetten Wolf en ik aan naar het Zeepreventorium, dik tegen zijn goesting. Om twee uur file te omzeilen reden we binnendoor, waardoor we er pas tegen twaalf uur waren, maar dat was gelukkig geen probleem. Ik knuffelde, zwaaide, en ging dan maar geocachen in de buurt. In De Haan zelf was er geen parkeren aan, dus geen foto van mijn beeld deze keer. Ik reed dan maar naar de Vuurtorenwijk van Oostende, de rechteroever, waar het strand altijd bijzonder rustig is, om daar twee geocachen te zoeken die ik de vorige keer niet gevonden had. De eerste was geen enkel probleem, maar bij de tweede, midden in de duinen, had er zich toch wel een ouder koppel te slapen gelegd nét op het punt waar hij lag, zeker? Dju!
Ik deed nog een mooie wandeling langs de vuurtorens zelf, en zocht nog een paar mooie exemplaren in het park langs de tram, zeven exemplaren in totaal, zodat ik pas kwart over vier opnieuw thuis was. Meteen kon ik een was binnenhalen, een verse was ophangen, en nog eentje draaien. Het moet vooruit gaan, tiens!
Eten ’s avonds deden we buiten, heerlijk koel, en dan keken Bart en ik met Kobe nog naar een film, terwijl Merel al in bed zat.
Toch vreemd, hoe snel een mens zijn oude routine weer oppikt…
Vakantie, zei u?
Ik weet niet hoe het met uw vakantie zit, maar doorgaans sta ik dan niet om zeven uur op, laat staan dat ik om tien voor acht met mijn auto in de garage sta. Maar bon, wat moet, dat moet: de auto is vorige week afgekeurd wegens speling op het stuurhuis rechts vooraan, en gelukkig wilde de garage me er alsnog tussen nemen, als trouwe klant.
Bart reed mee met zijn auto, en dus stonden we om kwart over acht alweer thuis, met een gezellig lange dag voor de boeg. Een en ander resulteerde in het beginnen uitmesten van de keukenberging, iets wat al lang had moeten gebeuren. Oordeel zelf.
Maar ik ga me er niet al te druk in maken: er is nog genoeg tijd. Want gisteren zijn Merel en Kobe thuisgekomen van kamp, en er is dus een serieuze stapel was die nog aangepakt moet worden, en ze zijn allebei ook nog serieus moe, heb ik de indruk.
En toen kwam er een vriendje van Kobe spelen, en moest er dringend gekubbd worden. En als ze met drieën zijn, dan moet mama wel meedoen, zeker?
En krijttekeningen, die moesten uiteraard ook nog gemaakt worden, of wat dacht u?
Tegen half zes gingen we dan de auto ophalen, en toen was het toch wel avond zeker? Komt dat tegen!
Lente!
Het zijn drukke weekends, omdat ik met moeite door mijn schoolwerk geraak, mijn vrije halve dagen – ik werk 4/5 – opgebruikt werden door school, en ik dus nu ook was en ander huishoudelijk werk moet zien in te halen. Maar intussen schijnt de zon, kan ik eindelijk was buiten hangen, de kinderen helpen met het bouwen van een groot kamp op het terras, en intussen vaststellen dat de lente toch echt wel begint op te duiken in onze nieuwe tuin. Ik kon het niet laten, en heb wat foto’s genomen om dat te vereeuwigen.
De jongens voetbalden intussen, Bart hielp de Fatboy weer in elkaar zetten, en de kinderen speelden burrito.
En ik, ik stond erbij, keek ernaar, en vouwde een machine of tien was op.
Zondag
Een hele rustige dag vandaag, met gewoon de standaard huishoudelijke plichtplegingen, zoals de was en wat verbeterwerk en zo. Eigenlijk zijn er drie tweets die het vandaag behoorlijk goed samenvatten.
1.
Tsja. Ze moeten het stilaan zelf leren. In het begin deed ik het met de naaimachine, maar als je het kenteken het jaar daarna er weer moet afhalen en op een andere plaats hangen, beschadig je de stof van het hemd, heb ik vastgesteld. En dus wordt het met een simpele steek vastgezet, en mogen ze dat stilaan ook zelf kunnen. Ik heb in elk geval goed gelachen, maar het zou rapper gegaan zijn als ik het allemaal zelf had gedaan, zo blijkt :-p
2.
Rare jongens, die Waeles. Serieus zeg.
3.
Tsja, als je was moet vouwen en je dochtertje wil per se helpen, wat doe je dan? Haar leren hoe ze haar eigen onderbroekjes moet vouwen. De jongens hoorden dat en kregen quasi de slappe lach, tot ze plots zelf ook hun eigen ondergoed moesten vouwen. Toen bleek dat dochterlief dat intussen gewoon beter kon dan zij, en was het lachen rap gedaan.
Al bij al een standaard zondag dus :-p
365 – 21 september 2015 – vuile knietjes…
