De voormiddag was er eentje van “alles kan, niks moet”. Er waren uiteraard versgebakken croissants, maar we sliepen lang, er was met moeite was te doen, en Bart ging koken. Heerlijk rustig, en dus wat bloggen, wat lummelen, de puzzel afwerken, dat soort onzin.
Ons pa kwam tegen half één – hij had zitten wachten bij de telefoon en uiteindelijk rond twaalf uur toch zelf gebeld of hij mocht komen – en er waren alweer hapjes, dan zalm met gevulde pasta en spinazie, voor de heren een kaasbordje, en dan in de namiddag nog taart. Alweer een waar feestmaal, dus. We aten binnen, maar gingen daarna naar buiten, in de stralende zon.
We begonnen uiteindelijk, terwijl ons pa een middagdutje deed en ik nog even naar de Brico was geweest, een heel fijn spel te spelen: Warhammer Quest. Een bordspel, maar volgens het principe van Dungeons and Dragons, en dus eigenlijk een vorm van roleplay. Vroeger – en dan spreek ik van 20 jaar geleden – hebben we dat gigantisch veel gespeeld, maar ik was het compleet vergeten. Tot ik dus vandaag een kast op ons slaapkamer uitkuiste, en achter de lakens een ganse stapel spelletjes vond, zoals onze oude Risk, Twister, Trivial Pursuit, dat soort dingen. En dus ook Warhammer Quest. Bart had snel even de regels doorgenomen, en we speelden het met ons drie, terwijl Kobe laaiend enthousiast was.
Maar een ganse dag spelen, dat zou te veel van het goede zijn. Ik maakte yoghurt, en ik zette vooral een eerste laagje primer op de betonplaten buiten. Nog niet eens allemaal, twee stuks maar, maar het is een begin. We gaan er ooit nog geraken, als het nog eens een paar dagen droog blijft.
En daarna? Daarna speelden we nog een spelletje Warhammer Quest, tot ongelofelijke blijdschap van Kobe. Hij vond het alleen doodjammer dat Wolf er niet bij was, en ik begrijp hem. Ik denk dat Wolf het de max zou vinden.
