W-Festival!

Eindelijk! Weer eens normaal doen en al!

We hadden het twee jaar geleden afgesproken, Lieven en ik, dat we weer samen naar W-Festival zouden gaan, maar uiteraard had ook hier corona een stokje voor gestoken.

In 2017 en 2018 was ik er met Bart als VIP, dit jaar ging ik met een gewone kaart en enkel naar Sinners’ Day, de uitdrukkelijk gothic/EBM dag van de vijf dagen. In tegenstelling tot de vorige keer was er nu maar één groot podium, en was het ook niet langer in Amougies maar wel in Oostende, op het Klein Strand.

Ik sprak af met Lieven en Wouter, ne maat van hem, aan de oprit in Drongen en reden samen naar Oostende. Daar wist Lieven een goedkope parking te zijn, maar wel eventjes wandelen van de locatie. Dichtere parking was er sowieso niet. Ik wist dat ik vooral ’s nachts niet de stamina zou hebben om nog een half uur te wandelen, en nam de fiets mee, zodat ik ’s nachts gewoon kon terugfietsen en de heren dan ophalen met de auto.

Aan de ingang was er eerst een strenge COVIDcontrole, en dan pas de ticketcontrole. En dan, dan was het een beetje thuiskomen: een strand vol zwartzakskes, gemiddeld boven de 40 jaar, dat wel. Maar daar pas ik natuurlijk naadloos in.

Alleen was de organisatie niet vlekkeloos te noemen: net zoals vorige jaren bleek het eten een probleem te zijn. Ze willen precies maar niet leren uit hun fouten: dit is wellicht hun drukstbezochte dag, maar de meeste eetstandjes waren gewoon niet eens open, pas vanaf morgen. Juist ja. En er was uitdrukkelijk meegedeeld dat je het terrein niet meer mocht verlaten voor COVIDredenen. Ja hoor, commerciële overwegingen, want in tegenstelling tot Amougies heb je in Oostende wél stapels alternatieven. Soit, toen we vaststelden dat de wachtrij aan het enige frietkot meer dan twee uur bleek te zijn, verlieten we toch het terrein en gingen in een pitazaak wat verderop iets eten. Een goeie move, zo bleek, en we konden probleemloos het terrein weer op, want ik vermoed dat de organisatie toch groen licht had gegeven.

En de muziek? Tsja, die was zoals verwacht. The Obscure, een steengoeie Cure-tributegroep hadden we gemist, maar dat vond ik niet zo erg aangezien ik the real thing al ettelijke keren heb gezien. Ramkot was bezig toen we het strand betraden, maar kon me maar matig bekoren, om eerlijk te zijn.

Suicide Commando, een bende geschifte idioten uit Leopoldsburg behoort tot mijn favorieten en die wilde ik niet missen. Ik heb dan ook staan dansen en springen, ik geef het toe, al hebben ze mijn favoriete nummer niet eens gespeeld. Maar de sfeer zat er wel in, ja.

Daarna waren het Whispering Sons, die ik een beetje vond tegenvallen – we zijn ook niet echt gericht gaan kijken – en Young Gods, die ik zelfs niet kende. We zijn intussen maar gaan eten, zodat we scherp stonden voor het vervolg: VNV Nation, een van mijn absolute favorieten. Ik heb hen al verschillende keren live gezien, onder andere hier in Gent in de Arena Van Vletingen. Ik blijf fan, ook al vind ik zanger Ronan Harris niet zo enigmatisch op een podium.

Wouter kende ze niet en was behoorlijk onder de indruk.

En toen was er Front 242, de groep voor wie beide heren sowieso waren gekomen en waar ik ook echt wel fan van ben.

Aansluitend was er nog de langverwachte eenmalige reünie van The Neon Judgement, waar heel veel mensen naar uit keken. Alleen… de magie was er niet. Het was niet de eerste keer dat ik hen zag, maar wel zowat de… saaiste keer. Tsja… Ze worden er ook niet jonger op, natuurlijk.

En toen was ik blij dat ik de fiets had genomen, want het tempo waarin vooral Lieven ging: amai!

Enfin, tegen twee uur was ik thuis, moe, zere rug, maar zeer voldaan. En vooral: een gevoel van normaliteit. Oef.

W-Festival in Amougies

Vorig jaar zaten Bart en ik al op het W-festival, en hadden toen gezien dat het goed was.

Toen hij me dit jaar vroeg om een dag van het intussen vierdaagse festival uit te zoeken, wegens opnieuw VIPkaarten van Kanaal Z, zei ik uiteraard onmiddellijk ja, maar wist ik niet goed welke dag uit te kiezen. Covenant? Of toch maar Project Pitchfork? Of… Gelukkig maakte Bart zelf mijn keuze wat makkelijker: in de week ligt het moeilijk voor hem, en op zaterdag had ik het huwelijk van Tiny en Tomas. Zondag dan maar? Dik in orde, vond ik, er was Clan of Xymox en vooral ook Suicide Commando, twee groepen die ik zeer kan smaken.

We zorgden dat we tegen drie uur in Ronse waren, mét kinderen en taart, altijd een fijne combinatie. Nelly had namelijk sinds 1 juli de kinderen niet meer gezien, en dit was natuurlijk ideaal! We aten taart, samen met Koen en zijn kinderen en een zeer opgejaagde Nelly, en reden dan naar Amougies om er wat te kalmeren. Samen trokken we het festivalterrein rond, en zagen vooral dat het stevig was uitgebreid tegenover vorig jaar. Toen was er één openluchtpodium en een vijftal eetstandjes, nu was het terrein veel veel groter, waren er twee podia (een Wave Cave en een Synth Scene), elk onder een tsjoepentent, met daartussen nog vanalles. Eettentjes waren er genoeg, er was een foodie corner, er stond zelfs een ijsjes- en wafelkraam, en er waren lockers voorzien. Vijf euro, maar bon, een heerlijk gevoel om niet met een rugzakje te hoeven zeulen. Het heeft een beetje van zijn charme verloren, maar het is wel heel professioneel nu.

We hoorden nog net de laatste twee nummers van Red Zebra, luisterden met een half oor naar Antipole, en installeerden ons in de VIP om daar honderduit te kletsen met Lieven (net zoals vorig jaar) en met Eddy. We hadden namelijk nog een vierde ticket, en oorspronkelijk ging Wolf meegaan, maar hij zag dat dan toch niet zitten, en bleef liever met zijn broer Fortnite spelen bij Omaly. Eddy is een classicus die altijd een hoop festivals afschuimt, meestal op zijn eentje, en ik wist dat hij daar rondliep. Ik stuurde een berichtje, en uiteraard zei hij niet nee tegen een VIPticket. We hebben dus vooral herinneringen opgehaald aan onze universiteitsjaren, zorgden dat we tegen half zeven konden eten, en dat we dus tegen zevenen in de Wave Cave stonden voor Clan of Xymox. Die Nederlanders zijn echt nog new wave, beetje stijl The Cure, maar toch met een duidelijk eigen geluid.

De heren haastten zich naar de overkant, naar Marc Almond, waar Bart intussen ook al stond, maar ik ging liever nog even zitten in de VIP om mijn rug te sparen. Helaas was Almond om een of andere reden een half uur vervroegd, zodat de programmatie elkaar begon te overlappen, in plaats van netjes af te wisselen. Jammer!

Rond half negen ging Bart naar huis, en tegen negen uur maakten wij drie ons op voor het concert van Suicide Commando. Deze Belgische band brengt bij momenten snoeiharde EBM, maar ik geniet er mateloos van. Ik heb dan ook bijna een vol uur de ziel uit mijn lijf staan dansen, en als bisnummer kregen we dan ook hun grootste hit én een van mijn all time favourite songs. Genóten, zeg ik u. Alleen komen op het filmpje de bassen absoluut niet over, want die daverden door ons lijf. Zalig.

Daarna was het terug richting VIP om even uit te rusten, terwijl Eddy even naar D:uel ging kijken en zag dat het kattevals was.

Twintig voor elf begon Lords of Acid, maar daar ben ik maar even blijven kijken. Niet mijn ding, en de rug vond het welletjes.

Ik heb me dan in een heerlijke zetel in de VIP gezet, waar een DJ goeie dingen aan het doen was met EBM en New Wave, en heb zitten lezen. Ha ja, ik had dit voorzien, en had mijn boek bij.

Na afloop, rond kwart voor twaalf, heeft Lieven me dan naar huis gebracht. Moe, maar met een grote grijns.

Mijn innerlijke goth kan er weer een tijdje tegen.

Front 242

Ik zeg het al lang, dat ik nog eens een concert van Front 242 wil zien. Toen Lieven, vroegere kotgenoot van Bart en rabiaat Front-fan – hij heeft ze ongeveer een 50tal keer gezien, denkt hij – vroeg of ik dan niet mee ging naar W-festival, zei ik ook gewoon ja. Hij had twee tickets op de kop kunnen tikken voor 50 euro, dat was dus best mooi.

Maar gisteren kreeg ik alsnog VIP-tickets in de schoot geworpen voor vandaag: een van Barts kennissen, toen ze hoorde dat ik vandaag ook kwam maar niet als VIP, had daarvoor gezorgd. Meer dan dik in orde dus!

Eigenlijk had ik wel wat vroeger willen komen, maar Lieven moest in de namiddag nog naar een babyborrel en kon maar rond 19 uur vertrekken. Daardoor misten we onder andere T’Pau, China Crisis en Big Country, maar ook het eten. Geen nood, we kregen elk voor 20 euro aan bonnetjes, zowel voor eten als voor drinken op het terrein. Dik in orde, wat mij betreft. Het VIP-eten zal misschien wel wat fijner geweest zijn, maar het was sowieso gratis, dus ik klaag helemaal niet. En een heerlijk dessertje hadden we wel nog ^^

We liepen het terrein op, luisterden naar Fisher-Z terwijl ik een wrap met gegrillde haloumi binnenspeelde – er waren vandaag merkelijk meer eetkraampjes dan gisteren, maar blijkbaar hadden nu de meesten zelf eten mee van thuis – en daarna gingen we eerst nog even iets drinken. We hadden gedacht dat de rij aan de frieten, die Lieven per se wilde, wat korter ging zijn tijdens het optreden van Tom Bailey van Thompson Twins, maar helaas, het pakje slecht gebakken frieten kostte ons meer dan drie kwartier aanschuiven… En het is niet dat de muziek van Bailey het er veel beter op maakte, want de mens kon niet bijzonder goed toon houden, helaas. Intussen had ik zelf in de rapte nog een Angus Beef Burger gehaald, en ook al was die lekker, hij lag me bijzonder zwaar op de maag.

We hadden nog net tijd om nog iets te drinken en vruchteloos een cache te gaan zoeken, en wurmden ons toen redelijk vooraan tussen het volk voor Front 242. En jawel, die loonden meer dan de moeite. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nooit eerder gaan kijken ben, maar ik weet wel dat ik nu op zoek ben naar kaarten voor hun uitverkochte concerten begin december in de AB :-p

Enfin, ik heb door het dolle heen staan dansen, net zoals de mensen om me heen, en intens genoten. En de oordopjes, die kwamen maar af en toe van pas, die hoefden eigenlijk niet. Het zijn vooral lage tonen, en je voelt de bassen doorheen je ribben dreunen. Bij de bisnummers zijn we nog even tot aan de tweede rij gegaan, en da’s eigenlijk best leuk.

We zijn wel niet meer gebleven voor Red Zebra: Lieven moest vroeg op om te werken, en ik ben niet zo voor die groep. Resultaat: tegen één uur was ik weer thuis, met nog steeds een grote grijns op mijn gezicht.

Nu nog kaarten te pakken zien te krijgen voor december. Jawel. Een partner in crime heb ik blijkbaar al ^^

W-festival

Toen Bart me een tijdje geleden vroeg of ik zin had om met hem mee te gaan als VIP naar het W-Festival in Amougies, had ik maar een halve blik op de line-up nodig om ja te zeggen. W staat namelijk voor Wave, en van daaruit ook Gothic, New Wave en Electro. De zondag was nog beter geweest, maar bon, ik klaag niet ^^

Rond half twee laadden we de kinderen in de auto en reden richting Ronse. Ha ja, Amougies ligt op tien minuten van Barts thuis, en dus konden de kinderen probleemloos terecht bij Nelly. Die zag dat helemaal zitten, voorzag éclairs, ijsjes en ’s avonds zelfs pannenkoeken. Daarna gingen ze daar wel slapen, en wij namen hen dan mee naar huis, zo midden in de nacht.

Om half vier liepen Bart en ik het festivalterrein op, en zagen meteen dat het goed was. W-Festival is voorlopig nog kleinschalig, maar eigenlijk net daarom behoorlijk gezellig. We kletsten wat, aten een fantastisch dessertje, en luisterden nog naar een paar nummers van The Kids, terwijl we het terrein verkenden.

IMG_0070

We bleven tussen de optredens door telkens in de VIP hangen, kletsten hier en daar, en genoten van het heerlijke weer.

Iets voor vijf gingen we kijken naar Sian Evans, de vroegere frontvrouw van Kosheen, en man, wat een stem zeg! Bart vond de meeste van haar liedjes wat te soft en te braaf, maar ik genoot. Het mens ziet er tegenwoordig uit als een gemiddelde huisvrouw, dronk tussendoor haar wijntje en had het over haar kinderen, maar zodra ze haar stem openzette… Ik heb nog zelden iemand zich zo zien amuseren op een podium. Alleen de keuze van de jurk was niet ideaal in die strakke wind…

IMG_1836

Daarna kwam Blancmange, en ook al ken ik niet veel van hun nummers, ze waren echt goed. Ik zet deze mannen iets prominenter in mijn playlist, voortaan. Ik vond het ook wel heel charmant hoe de zanger echt gewoon even zijn job kwam doen en daar van genoot: losse broek, T-shirt met lange mouwen, hand in de zakken, en maar zingen. En vooral zichzelf niet al te ernstig nemen.

IMG_1837

Het contrast met Peter Hook van vroeger Joy Division en New Order kon niet groter zijn… Die man straalde een en al arrogantie uit, nam de ene machopose na de andere aan, en werkte eigenlijk op mijn zenuwen. Het optreden was nochtans wel goed, en ik had ook nooit gedacht om ooit nog live Blue Monday of Love will tear us apart te horen. En heb ik staan dansen als een halve zot? Jazeker. Zo lang ik maar niet naar die mens moest kijken. En Peter Hook mag dan wel goed zijn, hij is vooral geen Ian Curtis…

Na Blancmange, die stopten om 19.35u, was het de bedoeling om te gaan eten, vonden wij. Bart ging al meteen door naar de VIP, ik ging eerst nog even plassen. Het resultaat? Alle eten was gewoon op. Bart had blijkbaar nog een normaal bord gehad, ik had enkel nog wat gratin dauphinois en twee grote ravioli’s. Tsja… Blijkbaar was er eten besteld voor 270 mensen, zo wist de dame van de catering me te vertellen, en waren er 410 binnen in de VIPruimte. Kan niet missen dat er te kort was. Er waren ganse groepen die zelfs totaal niks meer hadden. Die kregen dan bonnetjes voor de food trucks op het terrein, maar ook daar was een stevig probleem: 5 eetstandjes voor 5000 man, waarvan er twee al om half acht compleet uitverkocht waren. Bij de rest moest je gemiddeld drie kwartier aanschuiven… Niet bepaald de bedoeling als je een VIP-ticket gekocht hebt, dacht ik zo. Ik had geen klagen: wij waren er op uitnodiging, maar ik geef het toe, ik heb nog iets gegeten toen we thuis kwamen.

Enfin, om tien uur was er dan Anne Clark featuring HerrB, en dat was een beetje een downer, vonden we allebei. De muziek is op zich niet slecht, maar twee stilstaande mensen op een podium, waarvan de ene gekleed is als een bomma en met een monotone stem teksten declameert, tsja, dat heb je eigenlijk wel een beetje gezien na een kwartier. Gelukkig was de videoshow, of hoe noem je zoiets, wel intrigerend, om niet te zeggen hypnotiserend.

De bedoeling was geweest om nog naar The Human League te kijken, maar mijn voeten deden pijn, mijn rug deed lastig, ik had mijn klop gekregen, ik had het koud en ik had honger. Oud worden, zeker? Ook voor Bart en vooral voor zijn knie was het welletjes. We zijn dus naar Ronse gereden, hebben er de kinderen uit het bed gelicht en in de auto gedropt zonder dat Omaly wakker is geworden, en waren om half een thuis.

Yup, laat die catering nu nog in orde komen, en W-Festival is echt wel oké.