Acta Diurna de muliere ludenti
Doordat mijn muizie momenteel op schoolreis is, kreeg ik een berichtje dat er enkele foto’s al te zien waren. Tot mijn verbazing hadden ze al de hele tijd een eigen fotopagina met de klas. Ik ben er dan maar eens doorgegaan en heb alle foto’s met Merel erop gedownload. Ik geef er hier een paar mee, omdat ze gewoon zo een fijn beeld van mijn dochter en haar vriendinnen geven.
Een heus verjaardagsfeestje, met een meute kinderen binnen, dat is nog eventjes niet toegestaan. Maar Lieze, Merels beste vriendin al sinds de kleuterklas, werd vandaag 11 jaar. Het cadeautje had Merel al een maand of zo klaarliggen, feestje of niet. Ze was sowieso van plan om dat vandaag mee te nemen naar school, maar gisteren kwam dus de vraag of zij en Julie, de derde in het triumfeminaat, vandaag toch niet wilden komen spelen. Voornamelijk buiten, uiteraard, maar die drie hangen sowieso altijd aan elkaar, zoveel (meer) kwaad ging dat toch niet kunnen.
Merel stond erbij te juichen en vertrok vandaag dus zelfstandig met de fiets, het cadeautje in de fietstas. ’t Is wel een gemak, zo’n groter wordende dochter: ze moet niet meer overal naartoe gebracht worden, ze kan veel zelf.
Enfin, er werd druk gespeeld, gegiecheld, getaterd en vooral ook taart gegeten.
Het wordt stilaan tijd dat het ook voor de kinderen weer eens wat normaler wordt, voor ze er onderdoor gaan, maar een dag als vandaag, dat maakt veel goed. Gelukkig maar.
Yup, ook dit is een traditie: elk jaar met het Big Rivers Festival trekken we met de Vossen naar Dordrecht, de stad waar twee van ons wonen en waar dan een soort mini Gentse Feesten aan de gang is. Bijzonder aangenaam, bijzonder sfeervol, en eigenlijk niet al te druk. In een hele mooie stad, dat ook ^^
Vorig jaar is het niet gelukt: mijn rug stond het niet toe. Dit jaar wilde ik wel bijzonder graag gaan, maar maar twee dagen, geen drie. Alweer dezelfde reden.
De eerste keer was trouwens in 2012, zo blijkt: Els en ik trokken toen naar Hanneke en Sabrina, met een hele fijne foto tot gevolg
Geen idee eigenlijk hoe vaak we dat al hebben gedaan, maar het blijft elke keer weer fun!
Ik kwam tegen de middag bij Sabrina aan, waar Caterina al was blijven slapen, en iets later kwamen ook Hanneke en Mireille toe, en samen gingen we naar een bijzonder fijn Italiaans restaurantje waar Sabrina soms werkt, en waar ze ons een proeverij gaven. Veel te veel gegeten, serieus!
We kuierden gezellig de stad in, liepen wat rond en dronken een koffie bij een bandje met een mandoline.
We zwaaiden naar een vriendin die passeerde in een bootje, gingen dan maar op een trapje zitten voor een selfie, en bleven toen gewoon een hele tijd zitten en onnozel doen. Wie ons zag zitten, dacht wellicht dat we gewoon allemaal zat waren :-p
En toen waren er churro’s, liepen we verder rond, en gingen toen luisteren naar Acrobat, een goeie U2 tribute band.
We liepen nog wat verder, kuierden toen al richting ons restaurant aan de Korte Kalkhaven (de Merz) en luisterden er even naar een steengoeie groep die Nederlandstalige covers bracht. Goed staan dansen, maar toen was het tijd om te eten. Alweer. Intussen hadden we het gezelschap van Edith en Jacinta, twee Dordtse vriendinnen.
Je moet bij die laatste foto trouwens maar eens letten op de dames in de achtergrond :-p
Enfin, we liepen terug naar de Grote Kerk en gingen naar een AC/DC tribute kijken. Opnieuw zeer te pruimen, overigens.
Daarna was het tijd voor nog een wandelingetje richting de Vismarkt, want daar hebben ze fabuleuze ijsjes. En dat ijssalon deed net de deur voor onze neus dicht. Zeven teleurgestelde dames waren echter geen match voor de jonge kerel die nog de zonneluiken aan het inrollen was, en we mochten alsnog binnen via de achterdeur. Dik in orde!!
We bleven nog even hangen bij de dromerige synthpop van Ultraverse, maar besloten toen dat het welletjes was: de rug had zich wonderwel goed gehouden, maar trop is te veel.
We wandelden terug naar de fietsen, fietsten nog een tiental minuten, en lagen rond één uur in bed.
Maar wat een fijne dag onder vriendinnen zeg!
Door allerlei redenen hadden we Merels feestje wat moeten uitstellen, maar bon, deze middag was het dan eindelijk toch zo ver.
Ik hield me de hele voormiddag onledig met het halen van boodschappen en het maken van een taart. De briefing was dezelfde als vorig jaar – geen chocolade, geen slagroom, wel mango, en minder marsepein dan vorig jaar – en dus maakte ik een variant: een biscuit, maar niet zo hoog, met stukjes mango ertussen, bestreken met mascarpone. Dat maakte het geheel een stuk steviger. Daarover ging dan een dunne laag marsepein, een zelfgemaakt roosje, en gekochte bloemblaadjes. En voilà!
Tussendoor graveerde ik ook nog voor elk meisje een glas met hun naam en een paar hartjes op. Ik moet dus dringend naar de Ikea voor nieuwe glazen :-p
En toen staken de jongens op uitdrukkelijke vraag van Merel opnieuw een spel in elkaar voor de meisjes. Blijkbaar hadden haar vriendinnetjes daar ook naar gevraagd ^^
Tegen twee uur stonden er hier dus 6 zevenjarige meisjes in onze woonkamer. Nummer zeven, zo bleek achteraf, was het gewoon vergeten, en ik had daar geen telefoonnummer van! Stom….
Eerst moest uiteraard het barbiehuis grondig aan een inspectie onderworpen worden, daarna mocht Merel haar cadeautjes openmaken, en toen was er taart ^^
Daarna waren er plots zes kandidates voor de spionnenschool, die toch wel een aantal tests moesten afleggen onder het strenge oog van de jury. Konden ze wel instructies opvolgen van elkaar?
Hoe goed zijn hun schietskills, zeker als ze de kont van de lesgever mogen raken? Kunnen ze wel geblinddoekt een hindernissenparcours afleggen? Zijn ze in staat allemaal samen raadseltjes op te lossen? Kunnen ze zeggen wat ze geblinddoekt aan het eten zijn?
Als afsluiter van het spel volgde nog een muziekpak, met bijhorende opdrachtjes, dansjes en gekke bekken.
Met nog een aantal pannenkoeken in de maag werden ze rond vijf uur naar huis gestuurd. Merel vond het een fantastisch feestje, en we hebben de jongens dan ook uitgebreid bedankt.
Zo’n feestje met zo’n broers, daar kan je alleen maar van dromen!