Vol-au-vent
Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar het ging hier vorige week over zelfgemaakte vol-au-vent, en hoeveel lekkerder die is dan gekochte, zelfs die van de markt.
Bart had het snode plan opgevat om er dus toch zelf eens te maken, op voorwaarde dat ik me over de kip zelf ging ontfermen, want dat was een brug te ver voor hem.
Zaterdagavond stonden we dus gezellig samen groenten te snijden: hij voor de bouillon, ik voor een pompoensoepje. De hoevekip vloog voor een dik uur in de pot en mocht dan afkoelen, zondagvoormiddag had ik ze dan maar te ontbenen en de bechamelsaus te maken met de zelfgetrokken bouillon: Bart was vroeg opgestaan en had al balletjes gerold, champignons gesneden en al de rest van het werk gedaan.
En het resultaat? Echt, dat is exponentieel veel beter dan voorgemaakte vol-au-vent, het heeft geen vergelijk. Ons pa en Wolf kregen elk nog een portie mee, wij hadden er nog over voor woensdag. Dik, maar meer dan dik in orde.
Oh, en het recept? Dat is van – wie anders? – Jeroen Meus. Veel werk, maar een ongelofelijk dikke aanrader.
365 – 18 september 2022 – zondag
366 – 29 november 2020 – huisgemaakte vol-au-vent van mijn lief
365 – 05 juli 2019 – de stralendste glimlach die er bestaat
Journée française
Journée française vandaag, met croissants, verse vol-au-vent, javanaistaart, en vanavond baguettes aux fromages. Ah ouais!
Ik had nog kipfilets in de diepvries zitten die dringend eens op moesten, en dus ging ik wel koken vandaag. Bart was helemaal in zijn nopjes, maar deed wel de boodschappen, en maakte een hapje vooraf. Oh, en niet in het minst: deed de afwas!
We begonnen de dag met croissants, en tegen half elf stond er een grote ketel met verse groenten te pruttelen, met de kipfilets in. Ik zette mijn kinderheir in om gehaktballetjes te rollen, en gooide de champignons door de eiersnijder, terwijl eerst Stromae en daarna Brel het beste van zichzelf mocht geven.
De kipfilets werden uit de bouillon gevist, de gezeefde bouillon werd gebruikt om de balletjes te koken, en daarna om de saus te maken. Ik geef het toe, mijn verhoudingen waren niet optimaal: iets te veel witte saus voor de vulling, maar het bleef wel machtig lekker. En van de bouillongroenten maakte ik een redelijk fantastische groentensoep. Win-win!
Daarna moest er dringend buiten gejakkeleurd worden, en tot mijn grote blijdschap deed Wolf dapper mee. Hij moest daarna wel even gaan liggen, maar bon. En opa, die keek en zag dat het goed was. En raapte af en toe eens een kind op. En genoot daarna samen met ons van de taart: tarte au caramel beurre salée, en javanais. Oh, en ook nog du vlaai, zelfgemaakt door mijn dochter.
En toen kreeg ik zowaar ons pa nog zo ver dat hij even mee ging wandelen, eigenlijk gewoon bij gebrek aan uitvlucht. Wolf bleef liggen, maar Kobe en Merel wandelden mee, gewoon tot het einde van de straat (’t is een lange) om het natte logrolletje van een geocache te vervangen. We waren een half uurtje weg, en genoten daar eigenlijk wel van. Enfin, ikke toch.
Toen pufte ons pa nog wat uit over een berg te sorteren kousen, en een laatste koffietje, maar het was al rond zes uur tegen dat hij vertrok.
En wij, wij breiden een eind aan onze Franse dag:
