Het begon eigenlijk allemaal heel rustig, want Bart had zowat al zijn kookwerk de dag voordien al gedaan. Deze keer wilde hij effectief zelf koken: een fantastische vol-au-vent met gebraiseerde groentjes en kroketjes, en als voorgerecht een pakketje van filodeeg gevuld met brie, honing, vijg en peer. Oh, en als dessert? Een waar dessertbuffet!
Merel en ik hadden de dag voordien de tafel al gedekt: zij had ons witte tafelkleed al gestreken – ze moet het toch ooit eens leren – en we hadden Omaly’s chique servies met zilveren randje uitgehaald, de kristallen glazen en het zilveren bestek van Christofle. Ne mens moet dat toch gebruiken, als ge dat hebt, toch? Voeg er dan zilverkleurige servetten bij, en wat tweekleurige hulst en klimop uit de tuin van uw zoon zijn lief, en ge zijt er wel zowat.
En dat dessertbuffet? Bart had witte en bruine chocomousse gemaakt en gele pudding, er was rijstpap, er was iets minder goed gelukte crème pâtissière, er waren petits fours, wafeltjes, koekjes, en ik had zelf nog tiramisu gemaakt met speculaas en de brownie die Bart had gebakken, versneden en versierd in kerstboompjes, samen met Merel.
En ja, ik denk dat we allemaal wat te veel gegeten hadden. Maar Nelly kan niet echt lang meer aan tafel zitten, dus tegen vier uur waren ze hier alweer vertrokken, trokken de jongens weer naar hun studies, ging Merel richting haar kamer en begonnen Bart en ik in alle rust aan de afwas.
Maar geloof me, het was een fijne kerst. En toen was er Dr. Who, en zo hoort dat.
