Leeuwenhof

Dinsdag had ik zo hard genoten van dat fietsen, dat ik vandaag ook weer de fiets op ging. Gisteren had ik het me niet geriskeerd: het fietsen zelf zou wel gelukt zijn, maar ik had ook drie uur les na elkaar, en dat was wellicht een beetje te veel van het goede om dan nog te fietsen ook.

Maar vandaag had ik amper één uurtje les, van twaalf tot een. Ik fietste naar ginder, gaf les, at op school, en fietste toen gewoon nog wat verder om twee geocaches op te halen. De eerste lag in de Vinderhoutse Bossen. Ik had hem al twee keer staan zoeken, maar toen niks gevonden, omdat in een bos de GPS van mijn telefoon niet ideaal is. Deze keer kon ik hem alsnog van onder een brug plukken, al lag ik bijna in het water :-p

Voor de tweede moest ik wat verderop zijn, en kwam ik onverwacht uit bij een prachtig stukje natuurgebied, een vogelbroedplaats, achter een woonwijk en langs de R4. Het geraas van die auto’s was het enige storende element, voor de rest was het er prachtig. Ik had al vaker op de GPSkaart gezien dat er naast de R4 een meertje lag, maar nog nooit bij stilgestaan. Nu dus wel, en zelfs op het uitkijkplatform.

Pas toen ik effectief stond te zoeken naar de cache, viel het me op dat ik hier ooit al eens eerder was geweest: de bonus van de prachtige, maar helaas ter ziele gegane cachetocht van de Chocomouskes. Het werd wat netelig in korte mouwen en vooral sandalen, maar met enige moeite en een lange stok had ik uiteindelijk toch de cache in handen.

Thuis bleek ik af te klokken op  15 kilometer met de elektrische fiets. Niet slecht voor iemand met een finaal kapotte rug, toch?

Springuren

Nee, ik heb het niet getroffen met mijn lesrooster dit jaar: niet de eerste versie, en ook niet de tweede die het ganse jaar geldt.

Ik heb vooral veel springuren: uren tussen twee lesblokken in, waarin je eventueel wel kan zitten verbeteren, maar er is natuurlijk ook maar zo veel werk dat je kan doen in die uren. En als je er zeven hebt, dan is dat werk snel op, ja. Deze week had ik zelfs nog helemaal geen verbeterwerk, en zowat al de rest is per computer, wat op die oude PC’s van school met die trage internetverbinding quasi onbegonnen werk is.

Ik moest eerst de directie nog wat uitleg verschaffen rond een mailprobleem, en toen had ik nog een klein uurtje over. Ik heb de auto gepakt, ben wat verder gereden naar de Vinderhoutse bossen, heb mijn laarzen aangetrokken, en ben toen in een stevig tempo het bos doorgestapt om helemaal op het einde een cache te zoeken. Het was maar drie kilometer, een veertig minuten, maar ze hebben enorm deugd gedaan. En die Vinderhoutse bossen, die mogen er wezen.

Ik weet wat ik ga doen in het vervolg, als ik twee uur op mijn vingers zit te draaien en het mooi weer is. Serieus zeg.

Opening van de Vinderhoutse bossen: kleuterwandeling

Ik wist er eerlijk gezegd niet van, tot ik een berichtje zag passeren op de Facebookpagina van Gentblogt (jaja, we bloggen niet meer, maar we facebooken wel, en geven daar een hoop informatie door): animatie, informatie, en een kleuterwandeling aan jeugdhuis ’t Choseken in Mariakerke-Vinderhoute.

Dik in orde, dacht ik zo: de jongens waren toch naar de scouts, Bart moest nog werken, en het was prachtig weer. Merel trok een lange broek en een paar laarsjes aan, we namen water en een paar koekjes mee in de rugzak, en reden naar ginder. Man, wat een overrompeling zeg! Dat zeiden de mensen van de organisatie ook: we waren er tegen half vier, maar de plannetjes en foldertjes waren al op.

Merel kon gelukkig wel nog meedoen aan de korte kleuterwandeling met vijf doe-opdrachtjes. Aan elke opdracht hing er een klein ponsje, en je kon uit je kaartje een figuurtje knippen als je de opdracht had voltooid. Met vijf knipjes kreeg je dan aan de infostand een strip van Suske en Wiske, of, zoals wij die nogal laat waren, een leuke badge want de strips waren op.

Merel vond het fantastisch: op het centrale plein zag ze meteen haar boezemvriendinnetje en zus! Na een – letterlijk – rondedansje vroegen beide meisjes of ze nog eens met ons de wandeling mochten doen, want eigenlijk waren ze daar net mee klaar. De ouders zagen dat meteen zitten, zo konden zij rustig in de zon iets drinken met kleine zusje.

En zo trok ik, met drie joelende meisjes, het bos in, waar we zelfs soms in de file stonden wegens de drukte. Maar ze vonden het heerlijk. Als er al, met al die drukte, beesten in het bos zaten, dan waren ze zeker weg na de passage van mijn drie gibberende meiden.

Terug aan het jeugdhuis gingen Lieze en Kaat meteen naar huis, en kreeg Merel nog een pannenkoek die de Chiro stond te verkopen. Het was heerlijk zitten, daar op een bankje in de zon.

We komen zeker nog eens terug om dit stukje bos in alle rust te verkennen, zoveel is zeker. Blij dat we weten dat het er is.