Geplaatst op

Luie maandag, of toch niet helemaal

We stonden op met de wekker, want om half negen bracht ik mijn liefste naar het station van Vielsalm: hij had om twee uur een afspraak in Gent, waar hij niet onderuit kon.

Buiten had het licht gevroren, ik moest mijn ruiten afkrabben, maar het zag er wel prachtig uit, de zon op dat laagje rijm.

Enfin, er werd ontbeten en opgeruimd, tegen tien uur moesten we in principe het huisje verlaten. Ik geef u wat foto’s van het huis mee, helaas niet in zijn propere en opgedekte staat, maar wel na het opruimen. Ons kamer, waar de kinderen sliepen, met een kleine schoendooskamer waar Bart en ik sliepen (en dus rustig konden doorslapen nadat zij wakker waren) en met een eigen badkamer.

Ons ma en pa zaten nog een verdieping hoger, met eerst hun bedden, en in dezelfde heldere ruimte een badkamer. Onder het schuine, lage stuk van het dak, was een kinderspeelkamertje gemaakt, maar de meisjes hebben daar eigenlijk nauwelijks gezeten. Ik kan me voorstellen dat het anders is, als het een gans weekend regent…

Beneden waren er nog twee slaapkamers, een badkamer, twee losse toiletten, een kaartkamertje en een overloopje, naast uiteraard de ruime keuken en de zitkamer. En een lange gang met lage balken :-p maar ongelofelijk veel plaats voor natte laarzen.

Enfin, tegen half elf zaten we in onze respectieve auto’s, en reden we richting Troisponts om nog een wandeling te maken.

We reden door naar Troisponts zelf, maar omdat oma het om half twaalf nog veel te vroeg vond om al op zoek te gaan naar een restaurantje, deden we eerst nog van geocache.

Troisponts was op zich niet veel soeps, maar we vonden er wel een pizzeria, en hadden toch tegen kwart over een ons eten.

Aansluitend namen we afscheid van oma en opa, en reden Roeland en ik nog door naar Remouchamps, om er met de kinderen de prachtige grotten te bekijken. Ik was eigenlijk nog behoorlijk blij dat de oudjes niet mee waren, want al die trappen, dat zou te veel van het goede geweest zijn.

Op de terugweg duurde het niet eens zo lang voor ze op de achterbank lagen te slapen, door alle files heen. Wolf bleef wakker en hield me gezelschap, en tegen acht uur waren we in Wondelgem. Merel wilde zelfs geen eten meer, ik heb haar gewoon van de achterbank geplukt, naar boven gedragen, slaapkleedje aangetrokken, en in bed gelegd. Ze vond dat zalig.

Maar hier thuis was de tafel gedekt, brandden de lichten, waren de gordijnen gesloten, en was het gezellig. En vooral: mijn liefste was er.

Geplaatst op

Heerlijke zondag

Echt lang sliepen we niet, met al dat leven in het huis. Maar onze kinderen zijn meesters in het geruisloos opstaan, in tegenstelling tot die van Roeland. Toen ik beneden kwam, was met andere woorden het ontbijt al volop bezig, was Roeland al om verse koffiekoeken en brood gegaan, en geurde het naar koffie.

Mijn pa, Roeland en de drie jongens reden na het ontbijt naar La Glaize voor een pracht van een oorlogsmuseum. De vrouwen zagen dat niet zitten, en in de plaats daarvan gingen we met ons vijfjes eerst om extra boodschappen, en daarna heerlijk wandelen in de bossen. Bart bleef liever thuis, in alle rust – en ook wel om zijn knie een beetje te ontzien – en kookte intussen spaghetti. Fair deal!

Het bos was betoverend: perfecte kleuren, een lichte nevel tussen de bomen, en een heldere herfstzon.

Thuis was het ronduit fantastisch weer om buiten te zitten, en dat deden we, met een aperitiefje in de zon, terwijl de kinderen op de speeltuin speelden.

Na het eten was het algemeen tuktijd. De kinderen keken in alle rust naar een film, ons ma kroop in haar bed, ons pa probeerde nog wakker te blijven maar kroop toen ook in een willekeurig bed (om ons ma niet wakker te maken), Roeland legde zich languit in het gras, en ik nam een stoel en ging bij Sarah in de zon zitten.

Een koffie en een stukje taart later zetten we alle grut terug in de auto, en reden een heel eind verder om opnieuw te gaan dammen. Het duurde even tegen dat we een goed plekje vonden, maar het bleek subliem afdambaar te zijn.

Het werd stilaan donker, tijd om terug naar het huisje te gaan en de kinderen te laten opwarmen, en rustig te eten. Roeland sneed nog een pompoen, de kinderen mochten nog even op de schermen, en dat was dat. Fijne dag, echt wel fijne dag.

Geplaatst op

Familieweekendje Ardennen

Het weekend in de Ardennen vorig jaar, met mijn ouders en mijn jongste broer met gezin, was ons zo goed meegevallen, dat we dat dit jaar met alle plezier opnieuw wilden doen. Een geschikt weekend vinden bleek niet evident, maar uiteindelijk bleek dit zelfs ideaal, want we konden er de maandag nog bij nemen.

Gisteren, een uurtje na schooltijd, reden we gepakt en gezakt naar Vielsalm, om in de max van een verdwaalhuis terecht te komen. Neem dat gerust letterlijk, want op zaterdagmorgen stond de vierjarige Marne plots huilend bij opa op de kamer: ze was de weg kwijt! Voor elf personen waren er een hoop hoekjes, kantjes, drie badkamers, vijf kamers, een grote keuken, een aparte zitkamer, en nog wat kleine kamertjes links en rechts.

We kwamen toe, aten gezellig met oma en opa kaas en brood, en staken de kinderen in bed.

De volgende ochtend, deze morgen dus, stonden de jongens al snel vrolijk te voetballen in de stralende zon, terwijl de volwassenen rustig genoten van een koffie, en bespraken waarheen we zouden wandelen.

Na wat gediscussieer kroop opa, die zich niet echt goed voelde, terug in bed, en gingen wij de omgeving verkennen. Enfin, dat dachten we. Want voor we het goed en wel beseften, wandelden we van ons gehucht Ville au Bois tot in Vielsalm zelf. Een prachtige wandeling, maar niet echt de bedoeling met Barts knie. Maar bon, we waren er nu toch, het was middag, en we konden eten op een prachtig terras, buiten in de zon, met een schitterend uitzicht.

Om maar aan te geven hoe heerlijk het er zitten was: zelfs Bart vond het niet erg om buiten te zitten. We namen de overschot mee voor opa die nog lag te slapen, wandelden door het stadscentrum, en keerden op het gemakje terug naar het huisje, via een tank. En daar moet op geklommen worden, natuurlijk.

Een koffie en rustmoment later begon Bart vrolijk aan het avondeten, terwijl wij met zijn allen op zoek gingen naar een afdambaar riviertje. Het duurde wel even voor we iets deftigs vonden, maar toen kon er stevig gedamd worden, tussen een vrij woest landschap.

Nands laarzen hielden het niet droog, en onder groot gejoel werden er pieslaarzen uitgegoten.

Toen we thuis kwamen, geurde het hele huis al naar everzwijnenragout. We staken de kinderen in bad of onder de douche om op te warmen, Bart voorzag knabbeltjes, en we waren net op tijd om de rugbyfinale van de All Blacks tegen de Wallabies te bekijken. Héérlijk, en spannend!

En toen konden we Barts heerlijke eten alle eer aandoen. Hij had er veel werk aan, maar het was dan ook lichtelijk fantastisch.

En toen vlogen de kinderen in bed, en speelden wij nog rustig een spelletje Gent Expert. Dat mijn broer twee maal won, verdoeme!

Enfin, het was een prachtige, zonnige, warme, liefdevolle dag!