365 – 18 februari 2023 – Valentijnsbloemen
365 – 14 februari 2023 – Valentijnskoekje van Esmanur
Briefje vol met liefs
Sinds een aantal jaar doen we echt een Valentijnsactie op school. Al jaren verkoopt de mini-onderneming van de richting economie lekstokken in de vorm van een hartje. Met gans de pandemie hebben we vorig jaar leerlingen elkaar positieve briefjes laten sturen, met zelfs een secret valentine zodat elke leerling minstens één briefje kreeg. We zaten in een halve lockdown met een afkoelingsweek, zodat elk middel goed was om een glimlach op de gezichten te toveren.
Dit jaar nam de leerlingenraad dat over en organiseerde de briefschrijfactie. Ik schreef een briefje voor elk van mijn leerlingen in vijf en zes met hun naam op gestempeld en een adjectief voor elke letter van de naam.
En zelf kreeg ik van één leerlinge een wel heel lief briefje, waardoor ik helemaal zacht werd vanbinnen. Eén zo’n leerling is voldoende, daar doen we het voor.
En toen ik ’s middags over de speelplaats liep om foto’s te nemen, kreeg ik van twee leerlingen, die een bos rozen bij zich hadden om uit te delen, gewoon een roos! Geen van beide meisjes zat nog bij mij in de klas, eentje had twee jaar geleden wel bij mij gezeten in de twee uur Latijn, maar toch kreeg ik een roos “omdat ze zo graag bij mij gezeten had”. Wel, ook dat was meer dan hartverwarmend en ik denk dat ik aan het blinken was van contentement.
Ja, dat zijn zo van die dingen waar een mens graag les voor geeft. Dat, en het pesten van de leerlingen, natuurlijk :-p
365 – 14 februari 2022 – de romantische kant van mijn lief
Valentijn
Bart en ik zijn geen romantische mensen. Absoluut niet. Ik zie graag bloemen, en dus koop ik die voor mezelf, ik wacht niet tot ik er krijg, dat hoeft ook helemaal niet.
Cadeautjes? Ik weet zo al niet wat ik voor mijn liefste moet kopen voor verjaardagen en kerstmis en zo, laat staan dat er vandaag nog eentje extra moet bijkomen.
En van die hartjesdingen? Goh… da’s ook meestal zo klef, toch? Dus nee, hier ten huize doen wij niet echt aan Valentijn. Soms gaan we daar chique voor eten, maar dit jaar is ook dat uitgesloten. Tsja.
Dus houden we het dit jaar gewoon op elkaar graag zien. Op een kusje in het passeren, eventjes wrijven over een voet, met een liefdevolle blik kijken naar elkaar en elkaar een koffie brengen als de ander zich al in de zetel heeft geïnstalleerd.
Yup.
Na 28 jaar samen hebben we daar onze draai wel al in gevonden, denk ik dan.
366 – 14 februari 2020 – Valentijnspizza?
365 – 14 februari 2019 – Valentijnscadeautje
365 – 14 februari 2018 – klein cadeautje voor een lief meisje
Valentijnsdiner
Ook al proef ik niks, Bart had een paar dagen geleden toch een restaurant geboekt voor gisterenavond. Hoop doet leven, nietwaar? Maar helaas, het mocht niet zijn. Gelukkig waren presentatie en texturen ook succulent, net zoals het gezelschap, dus ja, ik had een fijne avond.
In de loop van de dag postte Bart het volgende:
Wist ik veel dat hij daarmee eigenlijk de menu van de Koe-vert bedoelde.
Het aperitief was dus de “Temptation apero”, maar toen ze zonder iets te vragen met alcohol kwam aanzetten, heb ik die toch beleefd geweigerd. In de plaats kreeg ik een aperitief op basis van pompelmoessap, iets wat je me in andere omstandigheden absoluut niet kan doen drinken. Maar aangezien ik toch niks proefde, gaf het voor deze ene keer eigenlijk niet.
Een eerste hapje was de “Amuse Hot-thai”, ofte een nobashi met gele curry en kokos.
De “Ménage à trois” bestond uit een open lasagne – love fish – zeegroenten – grijze garnaal, en was echt bijzonder lekker. Enfin ja, ge snapt wat ik bedoel.
Van de “quickie” heb ik geen foto’s: dat was een bolletje sorbet van bloedsinaasappel overgoten met wodka.
Het hoofdgerecht daarentegen, dat was ook weer fotowaardig: rundstournedos, gamba’s à la plancha, zwammen en pommes pont neuf, onder de naam “you and me”.
En het dessert, het “orgasm”, was eigenlijk ook wel de moeite, ja: papaverijs, frambozencoulis, chocolademousse, Baileyscrème, en verbena.
De “Sweet dreams”, onder de vorm van een latte macchiato met vanille en kaneel hebben we afgeslagen: ik slaap er niet van, en ik smaakte het toch niet.
Maar ja, het was wél de moeite, en dat had ik niet verwacht van de Koe-vert, hier in Wondelgem.
Een aanrader dus.