Ietsje te zware dag, vond de rug

Man, het was me het dagje wel vandaag!

Het zat vooral bijzonder, bijzonder vol. Tussen half negen en kwart voor negen was er tijd voorzien om onze rapporten te maken, van kwart voor negen tot iets over negen was er een eerste deeltje van een algemene personeelsvergadering (APV) met een overzicht van een welbevindenenquête van het personeel. Nog niet de helft had die ingevuld, zodat die niet helemaal representatief was, maar het gaf toch wel al een beeld.

Tot tien uur kregen we dan tijd om in de vakgroep een bepaald sjabloon te bespreken en in te vullen, iets waar we eigenlijk nog niet mee klaar waren toen we om tien uur opnieuw in de grote zaal boven werden verwacht voor het vervolg van de APV. Iets voor elven werd die haastig afgebroken, want vanaf elf uur waren er leerlingen voorzien voor het leerlingencontactmoment. We hadden deze keer de volgorde zelf mogen bepalen, zodat ik in de voormiddag vooral iets “gemakkelijkere” leerlingen gezet had, met wie de gesprekken ook effectief vlot verliepen.

Om kwart over twaalf was er dan ook tijd voor lunch, en de broodjes waren voorzien door de school. Gezellig, maar uiteraard ook geen rustpunt voor mijn rug. En dan tegen kwart over een waren de eerste leerlingen er alweer, deze keer met soms wat langere gesprekken. Dat zorgde ervoor dat ik, met input van de administratie en de verslagen en zo, klaar was tegen kwart voor vier, net op tijd om snel even een plasje te doen en een koffie te halen, want om vier uur stond de eerste ouder daar voor het oudercontact.

Om half acht konden ze me dan ook samenvegen, maar alle verslagen waren uitgeschreven en ingevoerd.

Ik ben thuisgekomen en heb eerst een uur plat in de zetel gelegen, voordat ik het eten dat mijn echtgenoot liefdevol voorzien had, heb opgewarmd. En de repetitie van het koor? Die had ik op voorhand afgezegd omdat ik wist dat het niet meer zou lukken.

Enfin, bijna vakantie.

De Campagne

Wat doet ne mens, wanneer hij als vakgroepvoorzitter een vergadering heeft gehad met de directie, en nog wat tijd over heeft? En vooral, wanneer het buiten prachtig weer is?

Gaan wandelen, natuurlijk, en en passant een geocache gaan oppikken, tiens!

Begin oktober, vlak voor mijn rug het begaf, was ik al eens gaan rondlopen in de Campagne in Drongen, en had ik genoten van het park. Nu, in volle winter, zag het er natuurlijk helemaal anders uit, maar minstens even mooi. Ik ga hier zeker nog terugkeren in de andere seizoenen, goed geweten.

Al helemaal goed gezind werd ik van het feit dat ik niet alleen een specht kon horen, maar hem, dankzij de helderblauwe lucht en het feit dat er nog geen bladeren zijn, zelfs kon spotten. Ik heb hem aangeduid op de tweede foto :-p

En die geocache die ik de vorige keer niet vond, had ik nu binnen de tien seconden in handen. Snappe wie snappen kan!