Vandaag kregen de jongens hun uitslag: Wolf om vier uur, Kobe om vijf uur.
Stipt een minuut over vier liep het volgende bericht binnen van Wolf:
Hij is nu dus bachelor in de ingenieurswetenschappen, computerwetenschappen. Proficiat, lieverd! Mega trots dus.
Ik was er eigenlijk behoorlijk gerust in geweest: hij had maar één vak in tweede zit en had zichzelf al meer dan bewezen. Veel stress had ik dus niet gehad.
Voor Kobe daarentegen… Het is zijn eerste jaar, hij was er ‘maar’ voor 5 van de 13 geslaagd in eerste zit en moest er dus eigenlijk nog 8 doen. Maar omdat hij zowel analyse I als II moest herdoen, en chemie I en II, heeft hij alles gezet op de I en de II doorgeschoven naar volgend jaar, ook al omdat hij echt een zwaar rooster had in tweede zit. Bon, 6 examens dus, en hij had er geen idee van hoe ze geweest waren. Ik zat dus op hete kolen, en hij zat in Frankrijk met een ganse groep vrienden van de scouts. Ik had hem al een berichtje gestuurd: dat ik zijn uitslag een minuut na vijf verwachtte.
Rond half vijf ging mijn telefoon, een mij onbekend nummer. Ik nam op.
“Hallo mama? Ja het is Kobe hier. We hebben net een via ferrata gedaan, en die was de max, maar halverwege was ik efkes gestopt om het mega schone uitzicht te filmen, en toen heb ik mijn gsm gewoon naast mijn broekzak gestoken, en die is in het water gevallen. Maar ik weet precies waar hij gevallen is, en hij heeft geen rotsen of zo meegehad, dus we gaan straks allemaal samen gaan zoeken, maar nu kan ik dus niet inloggen in Oasis (platform van de unief waar zijn punten op gepubliceerd worden nvdr.) dus ge gaat nog even moeten wachten op mijn punten. Ja sorry… ”
Zucht. Mijn stresslevels gingen nog wat de lucht in.
Kwart na vijf: opnieuw telefoon, van een ander nummer.
“Ja mama? Ja, we zijn dus gaan zoeken, maar dat water is daar dus zo’n drie meter diep en ijskoud, en we hebben allemaal samen gezocht, maar we hebben hem niet gevonden. Ja sorry… En ge kunt dus niet met een ander toestel inloggen want er zit tweestapsverificatie op, en die authenticator is gelinkt aan dat toestel. En ge kunt ook vragen om een sms te sturen… naar uw gsm. Of ge kunt ze laten bellen… naar uw gsm. En ja, ik kan ook inloggen met een IDkaartlezer, maar die heb ik hier natuurlijk niet, dus nee, dikke shit, maar ik kan dus pas aan mijn punten als ik vrijdagavond thuis kom, via mijn computer. Sorry mama…”
Stresslevels piekten. Jawel. Serieus…
Bon.
Half zes: opnieuw telefoon, van een derde nummer.
“Mamaaaaa?? Ik ben er voor alles door!!!!!!”
Ik moet blijkbaar gegild hebben, want Merel kwam kijken van boven of alles oké was. Hoe had hij het nu opgelost? Wel, een van de gasten die mee was, zijn mama is ombudsvrouw aan ’t unief, en zij heeft dus toegang tot alle accounts. En met Kobes toestemming is ze dus naar zijn punten gaan kijken.
Dit is een prachtig resultaat voor mijn klein warhoofd, een jaar jonger dan de rest want nog maar net 18. Hij had helemaal geen studiemethode en wij hielden ons hart vast, maar hij heeft het toch maar mooi gedaan.
Volgend jaar dus eerst alles op die twee nog ontbrekende vakken zetten, zodat hij veilig is voor de knip, en dan is hij gelanceerd. Allez, hij is eigenlijk nu al gelanceerd, vinden we.
Man, trots op mijn jongens. Allebei.
Wat heb ik toch een zalige kinderen, al kost die tweede me vaak een extra jaar van mijn leven…
