Geplaatst op

Nieuwe fietsen

Zowel Kobe als Merel hadden het al een paar keer gezegd: hun fietsen waren echt aan vervanging toe. Ze rijden er dan ook alle dagen 10 km mee, door weer en wind, en die fietsen zien af.

Kobe reed met Wolfs “oude” fiets, volgens hem sinds zeven jaar al, sinds zijn zesde studiejaar, want toen had Wolf een vintage koersfiets gekregen (blijkbaar in 2018, maar bon). Wolf had er toen al een paar jaar mee gereden en het was op zich al een tweedehands. We hebben er veel kosten aan gehad omdat er altijd wel iets was met de versnellingen of de wielen. Gelukkig was Kobe al een tijdje zelf zijn remblokken aan het vervangen, want die versleten nog het meest. En net gisteren was hij thuis gekomen met zijn spatbord in de hand. Juist ja.

Merel reed dan weer met oma’s fiets. Die had daar zelf een aantal jaar mee gefietst, en dan werd dat mijn fiets, tot ik mijn elektrische kocht. Het ding was dus ook al intens gebruikt, Merel heeft er nu ook een paar jaar mee gereden, en het zadel was lichtjes gescheurd, de handvaten gebarsten, hij maakte een raar geluid en een van de spatborden was kapot. Oh ja, en ze had een platte band, de dag nadat die hersteld was. Hmm.

Soit, wij dus naar Huis Tange, want ik weet dat zij tal van tweedehandsfietsen staan hebben die ze perfect in orde zetten en dan weer verkopen. Kobe kreeg een stevig model met zelfs compleet nieuwe wielen voor 165 euro. Niet de mooiste fiets, maar wel zowat de stevigste, zei de fietsenmaker. Merel ging voor een stevig effen zwart model van 220 euro en ook die zou nu wel eventjes moeten meegaan, hoop ik dan.

Enfin, twee blije kinders die vrolijk naar huis zijn gefietst op een moment dat het eventjes niet regende. Dik in orde.

En nu maar hopen dat ook Kobe van in het begin zijn fiets herkent. Merel was verontwaardigd toen ik zei, terwijl ze allebei naast me in de zetel zaten: “Zeg, zorg dat je je fiets goed bekijkt zodat je hem herkent tussen die 500 andere fietsen op school!” Maar ik zei dat eigenlijk vooral tegen Kobe en hij herkende zich daar volledig in. Ja, mijn zoon en ik…

Geplaatst op

Fietsgedoe

Toen ik zondag, bij het nazicht van een geocacheroute, prompt stilviel toen het motortje van mijn elektrische fiets begaf, moest die fiets uiteraard in herstelling. Ik mag van de dokter zelfs niet meer gewoon fietsen, ik heb mijn fietsje echt wel nodig. En net nu het een paar dagen mooi weer was… Meh.

Soit, op maandag zijn ze dicht, maar deze voormiddag reed ik dus met de fiets op de drager richting Vanbeverenplein. Huis Tange, ik ga er graag. De eigenares is iets… speciaals. Of ze heeft het voor u, of ze bijt uw neus eraf. Hoe dan ook, hun materiaal en hun service zijn excellent, en daar doen we het toch voor.

Nu ik er toch was, kocht ik meteen ook nieuwe dubbele fietstassen, want de mijne zijn versleten. Ik had het liefst dezelfde paarse van Basil gehad, maar die zijn nergens meer te krijgen. Ik ben dan maar voor een set felblauwe gegaan, ook niet lelijk. Zij gingen ze zelfs meteen voor mij installeren.
En nu ik er toch was, vroeg ik of ze geen tweedehands herenfietsen hadden: Wolfs fiets op zijn kot is echt gewoon dood. Nog net niet begraven, maar eigenlijk niet meer verantwoord. Hij zegt het al sinds kerstmis dat hij een nieuwe fiets moet hebben, maar dat komt er dus niet van. Zoals dat gaat.

Soit, ik kreeg enkele exemplaren te zien, waaronder een quasi nieuw want vrijwel niet gebruikt exemplaar van Thompson. Dat beviel me zodanig dat ik in de namiddag met Wolf ben teruggekeerd en dat we meteen maar de fiets hebben meegenomen. Ha ja, de drager stond er toch nog op. Moeder weer wat geld armer, maar een blije en tenminste veilige Wolf.

Zijn oude exemplaar gaan we dan wel eens meenemen naar huis, zodat hij hier thuis ook een eigen fiets heeft, zodra deze weer wat in orde is gezet.

Nu nog mijn fiets terugkrijgen en dan voor Merel een nieuwe helm en nieuwe fietstassen, en we kunnen er weer even tegen. Hoop ik dan toch.

Oh, enne…

er stond ook een nieuwe elektrische fiets naar mij te lachen. Ik heb die niet nodig, absoluut niet, eigenlijk, mijn huidige fiets doet het prima, maar hij heeft wel meer versnellingen en een zwaardere batterij en… hij is gewoon mooi, toch?

Geplaatst op

Te koop: Ford S-Max van 10 jaar oud

Met pijn in het hart doe ik mijn tank weg. Jawel, mijn geliefde Ford die mijzelf, mijn gezin en talloze larpers overal naartoe heeft gebracht, waarmee ik een paar keer een platte band heb gehad, een platte batterij in de sneeuw, dat soort onzin.

Het ding is tien jaar oud, maar ware het niet dat hij de Gentse lage-emissiezone niet meer binnen mocht, ik was er nog een paar jaar mee blijven rijden, eerlijk waar.

Bon, hij is vervangen door een Skoda Eniaq full-electric, waar ik ongelofelijk enthousiast over ben, om eerlijk te zijn. En met net iets minder schadelijke uitstoot, maar ook een minder grote koffer.

Het ding is vandaag volledig in orde gezet – ik heb drie en een half uur in de garage gezeten, ben zeiknat geregend toen ik toch even de benen ging strekken – en wordt begin september gekeurd voor tweedehandse verkoop.

Met andere woorden: bent u niet van plan om in een LEZ te rijden, heeft u nood aan een goeie, ruime gezinswagen waarbij het niet zo erg is dat u eens een krasje oploopt, mag het een dieselwagen zijn, en wilt u niet te veel geld uitgeven? Stuur me een berichtje. Ik heb iets voor u.

(Ik heb geprobeerd foto’s te zoeken in mijn archief, het is donker wanneer ik dit schrijf en ik kan nu dus geen foto’s nemen. Ik voeg morgen wel eentje toe)

 

Geplaatst op

Cora

In 2016 was mijn favoriete kledingmerk failliet gegaan. Favoriet als in: ik draag vrijwel niks anders, als ik eerlijk ben. Ja, een gewone jeans, maar verder? Cora Kemperman quasi all the way.

Intussen is al een paar jaar de webshop opgestart met steun van de ontwerpster – die had destijds haar merk verkocht en dat was dus door mismanagement over kop gegaan – en zijn de klassiekers weer allemaal te krijg, samen met een reeks ontwerpen die echt volledig trouw blijven aan het oorspronkelijke concept. Oef.

Daarnaast is er ook een bloeiend tweedehandscircuit opgestart. Want ja, blijkbaar ben je voor Cora of niet, en dan ga je er ook volledig voor. Vooral in Nederland lopen er nogal wat “Corameisjes” – lees: meestal vrouwen van iets gevorderde leeftijd – rond. Sinds een jaar of wat ben ik medemoderator van de groep Cora Kemperman addicts op Facebook, en ja, ik durf daar ook nog wel eens wat kopen, ja. Zo was de top die ik aanhad op Roelands trouw zo’n tweedehands stuk, en er zijn er wel meer. Eigenlijk zou ik gerust zelf een winkel kunnen beginnen in Cora Kemperman kledij, ik heb vlot 60 stuks, denk ik.

Goh.

’t Is een hobby als een ander zeker?

Geplaatst op

Trouvaille

Ik kon – gelukkig – compleet op den bots naar de kapper deze voormiddag. Ze hoeft het enkel maar te knippen, zelfs niet te wassen – ik heb dat echt niet graag – en dus kan ze het er vaak snel tussendoor nemen.

Met een fris geknipt kopje reed ik terug naar huis, en passeerde ik langs de grote kringwinkel aan de Dampoort. Aangezien ze daar ook een parking hebben, stopte ik even, om te kijken of ze niet toevallig een wintervest voor Wolf hadden. Hij heeft uiteraard zijn mooie jas om naar school te gaan, maar ik had hem een tusseninjas gekocht in de Decathlon voor de scouts en de rugby. Hij heeft die één keer aangedaan, en toen was ze verdwenen. Yippie. Hij had dan nog een andere die ik ook eens tweedehands had gekocht, een dikke in namaakleer maar met een stevige voering, en ook die is verdwenen. Ik blijf geen geld uitgeven aan dikke vesten die toch maar verdwijnen, maar aan de andere kant: in de winter heeft hij die extra jas wel nodig.

Een vest voor Wolf heb ik er niet gevonden, wel een hele leuke handtas voor vijf euro, en vooral… een perfecte motorvest, weliswaar zonder de binnenvoering, maar verder effectief in excellente staat, voor de volle zeveneneenhalve euro. € 7.50, juist. Compleet met leren tussenstukken, verharde rug, schouders en ellebogen, reflecterende stukken, enfin, een duur geval. Ideaal voor een tweede rijder op mijn moto, als ik er weer eentje heb.

Awel, van dat soort dingen kan ik dus echt goed gezind worden. Serendipiteit, zeker?