Het was een vreemde dag vandaag: eerst enkele mondelinge examens – waarvan ik het uur verkeerd had genoteerd, zodat ik ei zo na te laat was – en dan nog niet-behandelde tekst tot 13.15 uur. Mijn rug vond het absoluut niet fijn, maar bon.
Tegen zes uur stonden Merel en ik dan aan de Poel voor een toonmoment van de blokfluitklassen en het blokfluitconsort, samen met een viola da gamba en de onvermijdelijke klavecimbel.
We zijn enkel voor deel één gebleven, tot kwart voor zeven, omdat de rug het echt niet uithield. We waren nochtans met de fiets en doorgaans helpt fietsen wel, maar deze keer was het er precies over, zodat ik thuis gewoon onmiddellijk gaan liggen ben, zonder te eten. Meh.
Deze namiddag had Merel een toonmoment voor haar samenspel, en ik kan niet zeggen dat ik onder de indruk was, om eerlijk te zijn. Ik weet het, het is haar eerste jaar, maar dan nog…
We moesten daar tegen half drie zijn en zaten in een snikheet lokaal, samen met tal van andere muzikanten en hun ouders en/of supporters. De bedoeling was dat Merel eerst ging spelen, dat we tegen een uur of drie weer buiten waren, dat we dan samen in ’t stad een ijsje gingen eten, eventueel een terrasje doen, en vooral een nieuwe jeansbroek gingen zoeken. Tegen vijf uur had ze dan muzieklab, en dan zou ik zoals gewoonlijk in de Labath zitten, tot ze klaar was, om dat samen terug te fietsen.
Hmm.
Blijkbaar had de pianiste van het groepje geen zin om af te komen en had ze ook geen zin om iets te laten weten, zodat we daar zaten te koekeloeren. Uiteindelijk heeft de juf Merel om half vier laten spelen, zonder pianobegeleiding dan maar. En dat viel dus tegen: Merel op blokfluit, een wat oudere cursiste op viool en de lerares op viool speelden unisono hetzelfde stuk. Euh? Dat noem ik niet meteen samenspel, er zijn toch stukken genoeg te vinden voor diverse gelijke stemmen, dacht ik zo?
Bon, tegen vier uur waren we buiten, met dus nog een klein uur voor een ijsje en een jeans. Dat ijsje viel mee, de jeans viel tegen: we vonden de ideale pasvorm voor Merels toch al vrij vrouwelijke vormen, alleen een maat te groot. En online was er ook niks meer te vinden 🙁 Maar we weten nu in elk geval dat het kan, een wide leg jeans op haar maat.
Ik noem het een toonmoment, wellicht was het eerder een soortement examen, maar bon, maakt niet uit.
Normaal gezien ben ik degene die mee gaat naar dat soort dingen, maar gisteren zat mijn dag net een beetje te vol daarvoor. Geen nood, Bart kon zich vrijmaken, reed met Kobe naar de Poel, volgde daar zijn concertje, en zag dat het goed was.
En daarna gingen ze, zoals het betaamt op vrijdagavond, samen iets van fastfood eten.
Ik had gedacht dat ik vandaag een rustdagje zou hebben na de helse twee weken. Helaas, dat was buiten een optredentje van Merel in de Miryzaal gerekend.
Om elf uur moest die dus in het conservatorium staan, waardoor ik dus parkeerde in de Reep en we samen te voet naar het gebouw gingen, want zij wist het niet meteen zijn. Vandaar reed ik door naar Zomergem om ons pa op te halen, schoof ik thuis meteen mijn voeten onder tafel voor een biefstukje met frieten, en reed ik daarna opnieuw naar het centrum om Merel op te halen tegen één uur.
Die had dan gelukkig eventjes tijd om te eten, en tegen twee uur zaten we opnieuw in de auto, deze keer met opa erbij. Ik zette die twee af in de Biezekapelstraat – aangezien ons pa het de laatste tijd echt lastig heeft met zijn adem, hij kan gewoon zo ver niet stappen zonder vijfentwintig keer stil te staan – en ging opnieuw parkeren in de Reep. Om drie uur zaten we in de zaal voor een concert van alle mogelijke instrumentengroepen, en eigenlijk was het echt wel goed, enfin, het ene al beter dan het andere, maar toch…
Tegen vijf uur stonden we buiten, tegen half zes in de parking, tegen zes uur thuis voor alsnog een taartje. En toen moest ik ons pa nog naar huis brengen.
Nee, een rustige dag werd het niet, maar eigenlijk best wel een fijne.
Kobe had deze namiddag een toonmomentje, een klein concertje in het rusthuis aan de Poel. Ideaal, dacht ik: ik zet hem af om 13.20 uur, doe een klein toertje van de Poel tot aan de Grasbrug, dan via de Korenlei naar de Sint-Michielsbrug en terug naar de Poel – en pik intussen twee labcaches op – en dan drink ik op mijn gemak nog een koffie in de Labath en ben om 14.00 uur netjes op tijd bij het toonmoment.
Ja slaapwel. Viel dat efkes tegen!
Ik heb over de 800 meter van het rondje net geen half uur gedaan, een oud meetje was er niks tegen! Helemaal bezweet – en niet omdat ik buiten adem was, gelukkig maar – kwam ik toe in de Labath, had nog net tijd om een meeneemkoffie te bestellen, en kwam nipt om 14.00 uur in het rusthuis toe. Ugh. Ik voelde me mega zielig, echt waar: ik ben nog altijd geen 85! Enfin, we hopen op beterschap, de voet doet het beetje bij beetje telkens iets meer.
En toen zat ik rustig in dat rusthuis – badoem psss – en luisterde ik naar diverse fagotten, trompetten, een viool en nog meer fagotten.
Een blokfluitconsort, zegt u? Ja, en dat blokfluitconsort gaf een blokfluitconcert, om het nog verwarrender te maken.
Een blokfluitconsort is eigenlijk, voor zover ik het begrepen heb, een blokfluitensemble waarin alle types blofluiten vertegenwoordigd zijn, bij voorkeur trouwens met fluiten van dezelfde maker.
Vanaf volgend jaar is Merel klaar met haar notenleer en moet ze dus ook samenspel beginnen volgen. Als blokfluitje kan je eigenlijk niks gaan doen in een orkest, maar zijn er dus wel ensembles die oude muziek spelen, en er is dus ook een heus consort van de academie.
Vandaag was er een toonmomentje voor zowel de kleintjes als het consort, en die lieten meteen ook zien dat het niet altijd oude muziek hoeft te zijn. Ik moest lachen en heb het meteen ook een stukje gefilmd, gewoon omdat ik het zo leuk vond. Let op: gevaar op oorwurm!
Merels vaste blokbluitjuf is lang uit roulatie geweest en Merel miste haar wel. Maar iets wat Tomma dus regelmatig doet, is een toonmoment organiseren. Ik vermoed dat dat in de vernieuwde leerplannen van het Deeltijds KunstOnderwijs staat en dat ze daarom dat zo vaak doet. Voor mij hoeft het niet: ik hoor mijn kind thuis spelen en ik heb absoluut geen behoefte om andere beginnende kinderen kinderliedjes te horen spelen. Maar bon, het helpt wel enorm om podiumvrees te helpen overwinnen en hen te leren in het openbaar te spelen.
Vandaag was er nochtans een misverstand: blijkbaar was het een “ontmoetingsmoment” tussen blokfluiten en was het niet de bedoeling dat de ouders er ook bij waren, maar ik was niet de enige ouder die er was, zodat het duidelijk niet aan mij lag.
Enfin, bottom line: Merel doet dat goed en nog steeds graag.
