Voormiddagje Doornik

Kobe moest deze voormiddag rugby spelen in Doornik. Nu is – door het goede weer? – mijn rug echt wel aan het meewerken deze week, en ik zag het dus zitten om naar daar te rijden – ze hadden nog vervoer nodig – en dan met Merel in de stad zelf te gaan rondlopen. Van de vorige keer herinnerde ik me dat Doornik een hele grote markt had, waar dan ook nog eens op zaterdag een grote markt op gehouden werd.
Merel en ik vertrokken dan ook, nadat we Kobe hadden afgezet, met verschillende missies:
1. geocachen
2. op de markt rondlopen
3. zoeken naar rode sandalen
4. samen iets drinken op een terrasje

Dat eerste ging heel vlot: we vonden maar liefst vijf stuks in het centrum, waarvan een letterbox/hybrid, een type geocache dat we nog niet hadden. Daarbij vind je ergens een briefje, dat je dan ergens anders kan inwisselen voor een log en een stempel. We liepen door parkjes, zagen standbeelden, bekeken torens, en zagen dat het goed was.

We liepen over de markt, keken rond, en dronken iets.

En dan sloten we af met die wel heel speciale cache: het Belfort. We meldden ons beneden aan aan de kassa/balie, spraken de code van de geocache uit, en kregen prompt het voordeeltarief van 1.10 euro :-p. En toen begonnen we aan de beklimming. Merel was doodsbang – ze heeft het niet voor hoogten en nauwe ruimtes – maar klom dapper mee, verdieping na verdieping, een smalle draaitrap op. We kwamen aan een eerste kamer, een tweede, een kerker, en kwamen uiteindelijk bij de grote klok, daarna de beiaard, daarna het klavier van diezelfde beiaard, en daarna – dat had ik nog nooit gezien! – de automatische trommel van de beiaard, een gigantisch ding.

Daar vonden we dan ook de cache: een doosje verscholen op een zolderingbalk, waaruit we een klein papiertje moesten halen. We konden nog hoger, maar dat zag Merel écht niet zitten, dus daalden we maar opnieuw af, meer dan 300 treden. Ik was bijzonder verbaasd dat ik daar geen enkele moeite mee had, ik heb zelfs niet staan zuchten. Go me!

Beneden gaven we het papiertje af aan de balie, en kregen we prompt een grote ijzeren kist met daarin een stempel en een logboek. Yay!

Ik had Merel eigenlijk nog een ijsje beloofd, maar er stond liefst 11 man voor ons te wachten, en we moesten Kobe ophalen.

Ik had een heerlijke voormiddag met mijn dochter. “Meisjesdagje” noemde zij dat. Yup.

 

Rugbytoernooi Tourcoing

Ne mens heeft toch wat over voor zijn kinderen… Gisteren waren we rond negen uur al op pad, en pas tegen half tien weer thuis, vandaag stonden we om kwart over acht al volledig opgetuigd op de rugby. Het laatste toernooi van het jaar is er eentje buiten competitie, in Tourcoing, met een zeer aangename sfeer en vooral ook rugby op hoog niveau.

Ik installeerde me onder de luifel met de andere ouders, de jongens gingen zich opwarmen, en ik genoot van mijn boek, en de babbeltjes. Zelf had ik geen tijd meer gehad om iets te voorzien voor de picknick en had ik enkel sandwichen mee, maar er was echt gigantisch veel en lekker eten. En de jongens, die speelden intussen rugby en hadden precies wel een fijne dag.

Ik smeerde me stevig in – nog verbrand van gisteren – en genoot in mijn zeteltje, nam wat foto’s, ging supporteren, en werd vooral heerlijk zen.

Frankfurt

Ik ben daarnet Wolf gaan ophalen aan de Blaarmeersen, na een weekendje Frankfurt. Hij zag er moe, ietwat vuil, en vooral ook bruin uit. Blijkbaar was het de max geweest: de eerste avond hadden ze nog een klein beetje liggen kletsen, de tweede avond lagen ze allemaal om acht uur in hun slaapzak en was het quasi meteen stil, zo doodop waren ze allemaal. Enfin, dat zegt Wolf toch.

De zaterdag was nochtans wat ontmoedigend: al hun matchen hadden ze verloren, tegen willekeurige tegenstanders. Op basis van die cijfers werden ze zondag in een poule ingedeeld, en daar hebben ze dan gewoon alles gewonnen. Tsja…

De rit met Frans en Rita was goed meegevallen, hij was dolblij dat hij op die manier mee kon. Hij had wel duust ajuinen moeten helpen planten in Limburg, zo blijkt.

In elk geval had ik een intens tevreden kind terug, met een paar blauwe plekken en wat stijve spieren, en zonder stem. Rugby, ’t blijft toch iets aparts…

Rugby-avonturen

Er was vandaag dus rugbytoernooi voor beide jongens in Anderlecht. Adres: de RSCA, ofwel het adres van de grote paars-witte voetbalploeg. Tiens.

Maar bij aankomst rond half tien bleek dat er naast het grote stadion nog een klein, zeer knap clubhuisje staat voor de rugbyploeg van Anderlecht. Met een mooi gelegen, zij het bijzonder weinig grassig veld. We zagen het al meteen volledig zitten, zo uit de wind, in de stralende ochtendzon, en met de belofte van hete koffie.

Helaas.

Er waren inderdaad nogal veel ploegjes aanwezig, en het leek ons nogal krap, op dat ene veld. Bleek er nog een tweede veld te zijn, met even weinig gras, midden in open veld, met een kleine stenen tribune, en… vijftien minuten dwars door de velden stappen. Serieus. En toen verschenen er nog wolken ook, en verdween de heerlijk warme zon. Gelukkig had de organisatie wél een tafel voorzien met drank, croissants en hete koffie. Toch nog iets :-p

Kobe heb ik niet zien spelen wegens op het eerste veld gebleven, maar die heeft alle matchkes gewonnen. Ik ben bij Wolf op het tweede veld gebleven – hun spel is al een pak interessanter om zien – maar die heeft dan weer alles verloren, ook al speelden ze eigenlijk niet slecht. Tussendoor mocht ik wel nog even van veld naar veld crossen, want Kobe is al een week zijn bit kwijt, en Wolf moet het kwijt zijn geraakt bij de opwarming. Gelukkig zijn er reserve bitten in de EHBO-koffers – dank u, Nadine! – en is theewater heet genoeg om een bit te smelten. Zucht.

Enfin, het was al bij al een mooie dag, met massa’s foto’s die intussen op de rugbypagina van de jongens staan. Hier krijgt u er alvast een paar met Wolf op, ha ja.

Jeugdfinales rugby

Dat het een hectische dag was vandaag, en dat mijn voeten pijn doen. En vooral: dat het toch echt wel serieus veel geregend heeft vandaag. Serieus jong, moest dat nu?

Het waren namelijk jeugdfinales van de rugby: 1800 spelertjes van gans België, tussen vijf en vijftien jaar oud, mét ouders/trainers/begeleiders. We mogen dan wel een superdeluxe clubhuis hebben, zoveel volk kunnen we écht niet accommoderen, zeker niet in de regen. Gelukkig waren er zeer veel tentjes en luifels, en zat de sfeer er toch in. Ik ben toegekomen met de kinderen iets na negen, en ben dadelijk beginnen werken. Zelfs mijn eten – een pakje frieten en een croque – heb ik opgegeten terwijl ik aan de kassa zat, en ik ben pas gestopt toen ook de jongens hun medaille hadden gekregen, zo rond een uur of vijf. Ik was compleet pompaf zeg.

Maar ik denk dat het goed was. Nee, ik weet eigenlijk wel zeker dat het goed was.

Een zicht op het zenuwcentrum: het secretariaat van de rugbybond, dat alle scores bijhield en het wedstrijdschema opstelde.

IMG_9251

Er was zelfs een verkoopsstand. Wolf kon niet weerstaan aan een schattig mini rugbyballetje van Gilbert.

IMG_9253

Twee mensen van de rugbybond, vrolijk aan het afzien in de striemende wind.

IMG_9254

Matchke van onze U7s.

IMG_9256

Een overzicht van de paraplu’s

IMG_9261

Gelukkig hadden veel clubs hun eigen luifeltjes mee.

IMG_9262

Zicht op ons mooie, maar natte clubhuis

IMG_9263

En dan het omgekeerde zicht: vanuit datzelfde clubhuis dus.

IMG_9266

Rugbytoernooi

Waar we vorige week nog stonden te blinken in de kou aan het clubhuis, waren we vandaag om half tien netjes onderweg naar Gaasbeek. We, dat waren Wolf en ik, samen met nog een vriendin en haar rugbyspelende zoontje. Kobe was namelijk thuis gebleven. Hij was ’s nachts wakker geworden van de oorpijn, en klaagde daar ’s morgens nog steeds over. Ik had hem (en zijn rugbygerief) nochtans meegenomen naar het clubhuis, maar daar bleef hij aan mijn rokken hangen, terwijl hij normaal gezien lekker uitbundig gaat rondcrossen met de andere kinderen. Dat zei genoeg, vond ik, en dus liet ik hem thuis, op zijn eigen vraag overigens.

Rond half elf stonden we dus in the middle of nowhere, op een rugbyveld tussen de Gaasbeekse velden. Chapeau, overigens, voor de organiserende club die nog maar een jaar bezig is.

We zagen er vijf andere clubs per niveau, zijnde de U7 (under sevens, dus vijf- en zesjarigen) en de U9 (zeven- en achtjarigen dus), en zagen vooral dat er bij ons nog een pak werk aan de winkel is. Toegegeven, Wolf is lang niet het enige nieuwe spelertje, maar toch.

De eerste match wonnen we glorieus, tegen de tweede ploeg van Dendermonde. Daarna werden we eigenlijk gewoon afgedroogd. Vooral La Hulpe maakte indruk met zijn technische kantjes, zoals een ongelofelijk knap tunneltje bij een ruck, en de opstelling van hun lijn en zo.

rugby01

rugby02

rugby03

rugby04

rugby05

rugby06

Maar Wolf ging er vol voor: hij liep in, tackelde, rolde over de grond, grabbelde naar de bal, enfin, deed wat hij moest doen. En maakt zich bijzonder druk over de nektackles van Vorst.

Ik denk dat hij vooral veel heeft bijgeleerd. En ik, ik had eigenlijk best een aangename voormiddag, daar in het hol van Pluto in Gaasbeek.

Rugbytoernooi… Of toch niet.

Om zeven uur liep de wekker af (enfin, niet echt, begon de wekker licht te geven, maar da’s voor een andere post), en dat op een zaterdag. Ugh.

Maar de jongens spelen rugby, en bij een teamsport hoort natuurlijk ook een competitie. En dus hesen ze zich in hun gewone kleren, aten een stevig ontbijt, en hadden ze elk een rugzakje mee, met daarin hun broekje, lange kousen, rugbyschoenen, mondstuk, en een flesje water en een koekje. En stonden we om 8.15u in de toch wel behoorlijke ochtendkilte aan het clubhuis.

Tiens.

Met enkel nog één andere vader met zoontje, en de trainer. En dat was het wel zo’n beetje. Hmm. Klopt niet. We hebben gewacht tot 8.40u, en toen heb ik twee serieus teleurgestelde kinderen mee terug naar huis genomen, en hen thuis als troost een warme chocomelk gegeven, en hen Skylanders laten spelen.

Voorlopig heb ik de clubvoorzitter nog niet kunnen bereiken, maar er moet ergens toch een misverstand in het spel zijn. Want drie spelertjes van de dertig, dat is wel héél weinig.

EDIT: blijkbaar was het toernooi afgelast en stond dat ergens in een mail van 26 september, maar had ik me gebaseerd op de kalender uit de eerste mail. Go me… Wel degelijk een misverstand dus. Stom, maar volgende week beter.