365 – 30 juni 2017 – uitblazen
Yanick Maes over Martha Nussbaum over Seneca
Eigenlijk ga ik toch wel best vaak naar lezingen, nee? Als ik dat zo hoor…
Enfin, gisteren contacteerde een van mijn allerprilste oudleerlingen me, Esther. Ze zat bij mij in het vierde toen ik net begon les te geven, en we zijn eigenlijk altijd zo’n beetje contact blijven houden. Nu was het een tijdje geleden dat ik haar nog gezien had, en ik had ook al zitten denken dat we nog eens moesten afspreken. Zij heeft ook klassieke gedaan destijds, maar werkt al sinds jaar en dag op het rectoraat, een uitdagende job.
En aangezien zij op de UGent zelf werkt, heeft ze ook meer zicht op alle mogelijke activiteiten. Zo had ik niet gezien dat de Taal- en Letterkunde opnieuw een reeks lezingen organiseerde, deze keer niet over Great Books, Great Plays of Great Poems (waar ik ook nog naartoe ben geweest) maar over Great Critics. Een klasgenoot van me aan ’t unief, Yanick Maes, is docent Latijn tegenwoordig, en besprak met verve de bekende critica Martha Nussbaum en wat zij geschreven heeft over Seneca.
Het werd een loodzwaar, maar zeer interessant uur. Het heeft er vooral voor gezorgd dat ik eigenlijk wel eens iets van Martha Nussbaum wil lezen, ja. Interessant mens, al kan ik me voorstellen dat sommige van haar stellingen best controversieel kunnen zijn.
De grond van haar pleidooi en haar visie op Seneca is dat de taal die hij hanteert, onlosmakelijk verbonden is met zijn onderwerp. Dat hij een personage als Medea nooit had kunnen beschrijven in een ander register. Yanick haalde er overigens een aantal prachtige citaten uit, die ik zowaar gefotografeerd heb om ze te kunnen onthouden.
De literaire taal en de complexe dialogische structuur activeren de totaliteit van de geest van de gesprekspartner (en de lezer) op een manier die onmogelijk is voor een nuchter en abstract proza-tractaat.
Volgens Nussbaum is net het taalregister en de vorm van het toneelstuk bepalend voor Seneca’s filosofische en morele invloed.
Literatuur ontwikkelt de spieren van de verbeelding en stelt mensen in staat om toe te treden tot de wereld van een andere persoon en om de betekenis van de gebeurtenissen in dat leven als buitenstaander te aanschouwen.
Nodeloos te zeggen dat ze meer dan een lans breekt voor literatuur. Literatuur zou een prominente plaats moeten innemen in elke opleiding, volgens haar. Ik volg haar wel, ja.
Emoties zijn inschattingen of waardeoordelen, die groot belang voor iemands welzijn toeschrijven aan dingen en personen die de desbetreffende persoon niet kan beheersen.
Seneca mag in se dan wel een boegbeeld van het Stoïcisme zijn, hij pleit er niet voor om alle emoties achterwege te laten, wel integendeel. Het is net in het beheersen van emoties dat je je een meester moet tonen. Emoties zoals woede of wraak – zoals in de Medea – zijn net een berekende reactie op bepaalde gebeurtenissen. Je mag de allereerste reactie op een gebeurtenis niet meerekenen, maar zodra die eerste schok is bekoeld, zijn emoties weloverwogen, zij het misschien niet altijd even welbewust. Die emoties worden aangestuurd door de ratio.
Enfin, zoals gezegd was het een zware boterham, die Esther en ik daarna gingen doorspoelen op het terras van de Backstage. Ook dat werd een zwaar gesprek, zij het van een totaal andere orde. Ik genoot, daar op dat terras, in een zalig weertje, met fijn gezelschap, na fijne hersengymnastiek.
Meer moet dat soms echt niet zijn.
En toen was er een terras!
Intussen hebben ze hier ijverig verder gewerkt in de tuin, en ik vind het prachtig! Je ziet op de foto’s de werken vooruit gaan.
De sokkel van het tuinhuis is ook al gegoten, en ze zijn volop bezig de tegels rondom rond nog af te werken. Ik ben echt benieuwd, het grote verschil zal er komen wanneer het gras er ligt natuurlijk. Fijn fijn fijn, tuin en al!
Update tuinwerken
Vorige week zijn ze dus al het bestaande komen afgraven: op dag één het organische, twee dagen later steentoestanden en andere rommel. En toen was het wachten, want de opbouw was pas deze week gepland.
En jawel, maandag stonden er hier twee andere, die contouren begonnen uit te tekenen en vooral veel stabilisé aanvoerden, zodat ze konden beginnen met het terras. Zo zag het er uit na gisteren en vandaag: het terras al in de stabilisé, en een begin van het pad rondom het huis. Ik vind het alvast prachtig!
Nog meer verdwenen tegels
De tegels die effectief nog op de grond lagen, zijn intussen in de container verdwenen, na de graafwerken per kraan. Ik had echter de tegels van het vroegere terras destijds ook bijgehouden: de tuinplannen waren toen nog een verre droom, en we wisten niet of we die tegels nog gingen nodig hebben. Er lagen er dus een zestigtal opgeslagen achter het huis, en die zijn twee dames op hoge hakjes vandaag komen ophalen. Chapeau voor hen, want ze waren ouder dan ik, en die tegels wegen behoorlijk wat. Maar ze zagen het volledig zitten, en hebben er een vijftigtal mee. De laatste overgebleven elf stuks worden in de loop van de week nog opgehaald door iemand die net dezelfde tegels heeft, en wat uitbreiding kan gebruiken. Alleen jammer dat die niet eerder had gereageerd, want voor haar zou het extra fijn geweest zijn.
Maar bon, ik ben al mijn tegels eindelijk kwijt, en ik heb er een aantal andere mensen gelukkig mee gemaakt. Meer moet dat toch niet zijn, toch?
Zomers
Je weet dat het eindelijk zomert als:
– je je kinderen naar school brengt in enkel een T-shirt, short en sandalen
– je je kinderen extra water meegeeft naar school
– je bij thuiskomst diezelfde kinderen eerst in de tuin ondersteboven houdt en eens flink schudt, zodat die halve zandbak uit hun kleren valt
– je je oudste afzet op de kinderboerderij, en weet dat ze een schitterende dag zullen hebben
– het Towel Day is en je die handdoek kan gebruiken om je zweet af te wissen
– je kan lunchen met een vriendin op het terras van de Café Parti, en je blij bent dat de bomen je wat schaduw geven
– diezelfde lunch uit heerlijke slaatjes bestaat, en je daar blij om bent
– je, bij het afhalen van de kinderen, eerst een kwartier moet aanschuiven aan de ijsjeskar
– je daarna gewoon in de schaduw op een boordsteentje met je kinderen gelukzalig dat ijsje kan opeten, en jaloerse blikken krijgt van de passerende fietsers
– je blij bent dat je met de fiets zo’n zalig briesje over je heen krijgt
– je verheugd naar de ongelofelijk groeiende en gezonde munt in je tuin kijkt
– je het jammer vindt dat er ’s avonds niemand langs komt om op je terras mojito’s te drinken met die verse munt
– je op datzelfde terras de muggen van je moet afslaan
– ’s avonds om elf uur de ramen en deuren nog steeds openstaan.
Zalig, toch?