Twee mensen die ik ken en wel kan appreciëren, hebben samen met nog een derde persoon een tentoonstelling in Tanu, een kasteeltje langs de Grote Baan in Lovendegem.
Ik was eigenlijk van plan om vrijdag naar de vernissage te gaan, maar kon mezelf toen met geen stokken uit de zetel krijgen, ik was echt veel te moe. De vrijdagavond, man, dat is het toch echt niet meer…
Toen was het ietwat uit mijn hoofd gegaan, tot ik deze namiddag Wolf moest ophalen bij Arwen en ik dus letterlijk er moest passeren. “Goh”, vroeg ik Wolf, “zou je het erg vinden als ik even binnenwip? Het gaat echt niet lang duren en ik ga er Hannes en Batist echt een groot plezier mee doen. En jij mag, hamster dat je bent, gerust in de auto blijven zitten.”
Mijn zoon vergaf het me, ik parkeerde me aan de oprit en liep het volledig verlaten kasteeltje in.
Ik liep er rond, zag dus niemand, enkel werken van Batist, en tot mijn verbazing niks van Hannes. En toen kwam ik beneden en liep ik beide heren tegen het lijf: achteraan in de tuin is er een groot paviljoen met serres en daar hangt het werk van Hannes en staat nog een deel van dat van Batist. Ahhhh.
Zelfs Wolf stapte mee uit en ging kijken, en we waren eigenlijk allebei best onder de indruk van de foto’s van Hannes: hij fotografeert bloemen die al half verwelkt zijn tegen een pikzwarte achtergrond, wat een zeer bevreemdend effect geeft.
Ze organiseren regelmatig nog een tentoonstelling, dus ik zou zeggen: hou ze beiden in de gaten.
Batist Vermeulen, hier ook gekend voor zijn beeld van Nello en Patrasche in Antwerpen.
