Familiefeest in ’t Raadsel

Nonkel Staf werd 74, en dus gingen we met zijn allen eten in ’t Raadsel. Zoals Merel zei: “Mama, het is toch dat met die trampoline hé?”

Het was prachtig weer, en de kinderen zaten dus meer buiten dan binnen: we moesten het telkens weer gaan halen om te eten, en dat was nochtans lekker! De kinderkaart was aangepast met pizza, en dat was meteen een schot in de roos.

Ook voor ons was het alweer dik in orde:

SKREI
aardpeer / tijmolie
***
WITLOOFSOEP
pancetta
***
FILET VAN “BLONDE D’AQUITAINE”
zoete aardappel / champignons / winterpostelein / kalfsjus
***
APPELSTRÜDEL
speculoosijs / vanillesaus

En intussen konden de neven en nichten nog eens bijpraten, terwijl er uiteraard buiten nog meer gespeeld werd, en ik ook even buiten ging genieten van de zon.

Daarna bracht Bart zijn moeder terug naar haar appartement, terwijl ik met de kinderen – Wolf was op scoutsweekend en dus niet mee met ons – nog heerlijk ging cachen in de buurt. Vorig jaar hadden Merel een aantal caches van dit rondje gedaan, maar toen was het beginnen regenen en waren we gestopt. Nu was het zodanig zalig weer dat zelfs Kobe niet protesteerde.

Pas tegen half zeven waren we weer thuis, helemaal uitgewaaid en opgeladen, en met een vakantiegevoel.

Drukke zondag

Voor een zondag was het vandaag eigenlijk behoorlijk hectisch. We moesten deze middag namelijk gaan eten in Kruishoutem voor nonkel Stafs verjaardag, maar Kobe is op scoutsweekend, en kon maar afgehaald worden tegen half twaalf ten vroegste.

Iets voor negenen stond ik dus op, bakte de verse croissantjes, gaf en passant de eenden nog eens eten, schminkte me al volledig, en stapte tegen half elf al in de auto. Langs mijn neus weg zei ik tegen Bart nog dat hij me maar moest bellen als hij me nodig had. Waarop hij: “Goh, ik denk dat ik het wel alleen af kan…”

Ik was een half uurtje vroeger vertrokken om in de stralende zon nog een paar caches daar in Sint-Niklaas te zoeken, en dat deed ik dus. Ongelofelijk zalig weer!

Maar terwijl ik daar ergens aan een bosrand liep, ging de telefoon: “Schat, de douchekraan is kapot, ze blijft maar stromen! Wat moet ik doen?” Oi! De thermostaat van die kraan is al een jaar of twee kapot, denk ik, maar de service van Villeroy en Boch is nu niet meteen om over naar huis te schrijven, je moet dit hallucinante verhaal nog maar eens lezen. Toch had ik een maand geleden een poging ondernomen om iemand te contacteren, maar helaas. Nu was het ding blijkbaar helemaal gesneuveld. “Euh, het water uitzetten misschien?” “En hoe doe ik dat?” Ik overwoog even om een uitleg te beginnen over het zoeken een klein leidingkraantje achteraan de cabine, maar dacht toen dat het misschien simpeler kon tot ik weer thuis was. “Zet de hoofdkraan uit?” “En waar vind ik die hoofdkraan?” ’t Is dat mijne vent voor de rest zo ne zaligen is, want voor zijn praktische kant ben ik niet met hem getrouwd, nee. Enfin, hij kreeg het water toch afgesloten, en vertrok op zijn eentje al richting Kruishoutem zo rond half twaalf. Wij gingen dus wel achterkomen naar het restaurant zelf.

Ik pikte Kobe op die nog niet klaar stond, zoals eigenlijk beloofd, en we zaten dus een kwartiertje achter op schema. Ach ja… Thuis draaide ik de hoofdkraan weer open zodat Kobe kon douchen, kleedde ik me om, laadde mijn auto vol kinderen, en reed naar ’t Raadsel in Kruishoutem. De kleintjes konden niet snel genoeg op de trampoline buiten zitten, terwijl wij genoten van het heerlijke eten, het gezelschap, en het humeur van mijn schoonmoeder.

De drie grote – Louis, Margaux en Wolf – wilden tussen voor- en hoofdgerecht snel een cache zoeken die vlak in de buurt lag, maar lieten zich meeslepen naar de volgende caches, en verdwenen bijna drie kwartier van de radar, goed om de start van het hoofdgerecht te missen. Het restaurant vond dat gelukkig niet erg, maar Nelly was ziedend. Tsja, pubers, dat was in onze tijd niet anders, ik heb daar ook nog voor onder mijn voeten gekregen op familiefeesten.

Enfin, tegen half vijf vertrokken we opnieuw, en Merel en ik hadden zin om de rest van het lokale cacherondje af te werken. Alleen… intussen was het beginnen motregenen. Goh, niet erg, dachten we, ’t zal wel stoppen. Ja gij… Waren we bij de eerste cache nog relatief droog gebleven, dan was het bij de tweede cache al serieus aan het regenen, en dan vonden we het ook gewoon niet meer leuk. We zijn dan maar naar huis gereden, onze pyjama’s aangetrokken, en gezellig in de zetel gekropen. Ideaal einde van een drukke zondag.

Oh ja, en tussendoor zijn Bart en ik er toch nog in geslaagd om met vereende krachten, zoekwerk en denkwerk de douchecabine toch van het waternet af te sluiten, zodat de rest van het huis weer water heeft. Lang leve afsluitkraantjes op logische plaatsen… *roloog*

Nonkel Staf werd 73…

En zoals altijd spraken we eerst bij hem thuis af, maar zónder aperitief deze keer, om dan samen naar het restaurant te gaan. Nelly had opnieuw gekozen voor ’t Raadsel, gewoon omdat het eten er goed is, en de kinderen buiten kunnen spelen. En jawel, het weer liet gelukkig toe dat de trampoline bijzonder druk gebruikt werd.

Wolf was er niet bij, want die was vanmorgen al om 8.00 uur opgehaald door zijn gitaarjuf. Hij heeft een gitaardag in Zaventem vandaag, die onder andere door zijn juf wordt georganiseerd, en zag het helemaal zitten. En dus stond ik vanmorgen om half acht al roerei te bakken voor hem, want hij moest eten meehebben.

Iets na de middag kreeg ik een bijzonder enthousiaste sms van hem: “Ik heb net op een theorbe gespeeld. Google zelf maar”. Ik moest lachen, en googelde effectief. Bleek het een gigantisch instrument te zijn:

633d9eda57920ada491aceadad7def40

Enfin, toen hij ’s avonds rond negen uur terug thuis stond, was hij doodop, maar wel laaiend enthousiast. Hij had bijzonder veel bijgeleerd, en zich echt wel geamuseerd, zei hij, ook al had hij geen vrienden of zo mee. Dapper, noemde zijn juf hem, en dat geloof ik graag.

Wij zaten ondertussen aan de dis, praatten over vanalles, en zagen dat het goed was. En lekker.

Zoals altijd hadden we veel te veel gegeten, en hadden de kinderen stevig gespeeld.

Dik in orde.

Verjaardag nonkel Staf

Alweer een jaartje verder, en mooi om te zien hoe de kinderen ook alweer een jaartje groter zijn tegenover deze post.

We spraken uiteraard af bij Staf thuis, maar ons vertrouwde adres voor daarna, de Artichaud, was niet vrij. Maar het alternatief, ’t Raadsel, waar we ook al geweest waren, is prima: een zaaltje voor ons apart, zeer lekker eten, en een leuke tuin voor de kinderen om er te spelen, ook al was het behoorlijk koud.

En als afsluiter nam Wolf Margaux en Louis mee naar een cache een 200 meter verderop, en was Louis meteen verkocht voor het concept.