Suikerspin

Merel wilde voor haar verjaardag zo’n klein suikerspinmachientje – ik verdenk er Kobe nog altijd van dat dat eigenlijk iets is wat hij wilde en dat hij haar dat opgestoken heeft – en dus kreeg ze dat.

Ik heb het voor het eerst geprobeerd op haar verjaardagsfeestje, maar dat lukte niet zo bijzonder goed.

We hebben het dan deze week nog eens opnieuw geprobeerd, en jawel, oefening baart kunst! We kregen mooie, zij het relatief kleine suikerspinnen. Moeilijk is het niet: je hebt een machine met een verhittingselement en daarboven een ronddraaiend kommetje suiker. Zodra die suiker vloeibaar wordt, wordt ze door de middelpuntvliedende (voor een keer is het Nederlands mooier dan het Latijnse centrifugale) kracht in draden in het rond geslingerd en heb je ze maar op te rollen.

En dan is het vooral een kwestie van het ding weer af te wassen. Tsja. Je moet er wat voor over hebben, natuurlijk.