Nieuwe radio?

Allez ja, ik geloof niet dat die zo nieuw is, maar die komt nu pas in mijn vizier. Ik heb het over de internetradio Willy.

Ik ben eigenlijk een fervente Studio Brussel-luisteraar, al van in het prille begin, eigenlijk. Al luister ik niet zo veel naar de radio: in de auto, en soms als ik hier alleen thuis ben, en ik niet speciaal behoefte heb aan stilte.

Maar dan wil ik eigenlijk gewoon muziek en nieuws, zonder al het getetter tussendoor. Met een presentator heb ik absoluut geen probleem, maar al die bellers en wedstrijden en zo, dat hoeft absoluut niet voor mij, echt niet. En soms is het gewoon ook kutmuziek, zoals pakweg Drake.

In de auto zap ik dan al eens naar Nostalgie, als ze daar ook niet aan het tetteren zijn tenminste. Maar die is misschien wel jaren 80, maar nogal popgericht, en dat hoeft dan ook weer niet.

Resultaat: op zondagmiddag zet ik eigen speellijsten op van Spotify: ik heb er eentje met “Goed gezind” en eentje met rustiger nummers, “Melancholie”. Af en toe wordt het de keuze van de redactie, en heel soms eens een zware New Wave lijst of zelfs Tomorrowland.

Ik weet eigenlijk niet hoe ik erop gekomen ben – hoogst waarschijnlijk via Bart, die al dat soort dingen introduceert bij mij – maar Radio Willy kon deze week mijn goedkeuring wegdragen: donkerder, alternatiever, veel jaren tachtig, maar dan niet de Kylie Minogues of de Stock-Aitken-Waterman dinges.

Alleen verzeilde ik op bepaald moment bij Van Thilt, en die hoort ook zichzelf nogal graag praten. Meh. Maar die afspeellijsten van Willy op Spotify? Yup.

Sorry, StuBru. Ik vrees dat ik je af en toe ga bedriegen, lieverd. Met Willy.

 

Slaap zacht, Christophe…

Vreemd toch hoe emotioneel een mens soms kan reageren op de dood van iemand die je niet eens persoonlijk kende…

Maar jij, Christophe, jij kwam quasi elke dag stilletjes mijn huiskamer binnen zonder op te vallen. Met je warme stem praatte je moeiteloos de platen aan elkaar, en ik betrapte me er regelmatig op dat ik bewondering had voor je manier van presenteren.
Weet je, ergens in de voorbije weken heb ik zelfs op een bepaald moment nog gedacht dat het toch fijn was dat jij al al die jaren de ochtend deed op Studio Brussel: heerlijke vastigheid en vooral kwaliteit.

En dan komt het nieuws dat jij er plots niet meer bent. Tsja… Ik was er even niet goed van, gisterenavond. Maar deze morgen, iets over negen, kwam het zelfs keihard binnen: je was er gewoon niet! In de plaats klonk een boodschap van je geëmotioneerde collega’s en was er enkel muziek. Oh, en de boodschappen van trouwe luisteraars aan jou gericht.

Ja, ik heb ook even ingebeld en iets ingesproken.

Studio Brussel zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou, Christophe. Waar je ook bent: het ga je goed. Je wordt gemist.