Deze morgen gaf ik drie vrolijke kinderen een zoen aan hun nieuwe speelplaats, en wandelde toen naar huis. Nog net niet fluitend in de ochtendzon, terwijl ik tevergeefs speurde naar de specht die om de paar seconden een stevig salvo afvuurde in de nabije bomen. Ik liet de zon op mijn snoet schijnen, luisterde naar het amoureuze gefluit her en der, en voelde toch echt wel een lentegevoel opkomen.
Splut.
Hmm. Bizar lentegevoel, dat “splut” zegt. Dat had ik niet meteen voelen opkomen. Ik wreef het water uit mijn haar, en realiseerde me pas toen dat ik niet echt onder een boom was doorgelopen. En toch had er iets “splut” gezegd. Geen druppel dus.
Hmm.
Smerige rotvogels met hun irritante gekwetter!
Ik ben thuis maar onder een paar andere druppels gaan staan. Zo van die warme, en veel tegelijk. Kwestie van dat lentegevoel toch nog even weg te spoelen. Ik denk dat ik wat voorbarig was, deze morgen, met die lente. Hmpff.