Onze dochter is geen slechte eter, verre van. Maar heel af en toe vindt ze het lastig om haar bordje leeg te eten, zelfs als er amper een volwaardige portie op ligt. Ik verdenk er haar van om het met opzet te doen, want het gebeurt nooit als papa er niet is. Want als ze zo zit te treuzelen, dan durft papa al eens van vliegtuigje te doen, of treintje, waarbij zij dan natuurlijk haar mondje stijf dichthoudt, tot hij ’tuut tuut’ of zoiets zegt.
Als je denkt dat ik overdrijf, bekijk dan maar eens het guitige sloebersnoetje dat ze trekt bij dat spelletje…
