Op bezoek bij omoe

Omdat Merel het zo lief gevraagd had, en de gedachten blijkbaar ook door haar hoofd bleven spoken, laadde ik de kinderen in de auto, en reed naar Sleidinge, naar mijn grootmoeder.

In november wordt ze 103, maar ze is nog behoorlijk bij de pinken, en leest zelfs nog steeds zonder bril. De jongens waren vooral geïntrigeerd door het feit dat zij de Groote Oorlog nog bewust heeft meegemaakt – ze is van 1911, en was dus 7 bij de bevrijding – en vooral dat zij een vrouw was met drie kinderen tijdens de tweede Wereldoorlog. Wolf wilde haar eigenlijk een paar vragen stellen daarover, maar ik had een fotoboek mee van ons gezin het afgelopen jaar, en dat heeft ze nauwgezet en uitvoerig zitten bekijken, met vragen over wie wie was en zo.

Aan die vragen zijn we niet toegekomen, maar wel aan een fijne namiddag. Merel week quasi geen moment van mijn zijde, en was helemaal gerustgesteld toen ze haar overgrootmoeder zo bezig zag. En oma? Die genoot.

IMG_0731