Art deco in Sint-Niklaas

Toen ik deze winter een kunstroute liep in Sint-Niklaas, had ik vastgesteld dat er echt wel veel prachtige gebouwen staan, vooral dan uit de art decoperiode. Blijkbaar was ik niet de enige die dat wist, want er loopt een geocacheroute doorheen de stad van het ene artdecogebouw naar het andere. Je krijgt zestien foto’s en je moet er 12 van zien te herkennen, om dan de eigenlijke cache te kunnen vinden.

Ik had toen al gedacht: dit moet ik eens met Véronique doen, die is even zot van die art deco als ik. Meer eigenlijk, aangezien ze nu net een prachtig art decohuis gekocht heeft in Ronse.

Enfin, vandaag stond dat dus eindelijk op de planning: een dag zonder kinderen in Sint-Niklaas, en dan maar gebouwen kijken en die geocache doen. Helaas, na alle prachtige dagen van de voorbije weken was het vandaag aan het regenen. En goed ook. We vertrokken hier kwart voor elf, pikten langs de route een paar caches op, de een al natter dan de andere, namen vooral ook de Rondje Vlaanderen Sint-Niklaas mee, zochten ons te pletter bij eentje die verdwenen bleek te zijn, en gingen dan maar gaan eten op een terras op de Grote Markt. Waar het verstandig was dat we centraal onder een parasol zaten, want ook al was het niet koud en zat ik in een topje, het was aan het regenen. Of gieten, bij momenten.

Het vispannetje was lekker en gloeiend heet, en na de maaltijd was het zowaar even gestopt met regenen! We begonnen aan onze wandeling van zo’n 5 kilometer, van art deco huis naar art deco huis, langs prachtige straten en nog veel meer huizen die een vermelding waard waren geweest. We genoten, intens, en Véro nam de foto’s.

Wat ons minstens even hard deed genieten, was de verwenkoffie, respectievelijk -thee bij de Foubert. Het is al een goed teken als je op een druilerige vrijdagmiddag moet aanschuiven. En het feit dat ik kon betalen met een Bongobon en zelfs nog 5 euro wisselgeld terugkreeg, was al helemaal zalig!

Enfin, verder met onze wandeling en onze huizen. Tegen het einde was het welletjes geweest, maar Véro en ik waren het er roerend over eens: Sint-Niklaas had echt prachtige huizen en architectuur, en we moeten zeker nog eens terugkomen om de tweede art deco wandeling/cache te doen.

Voor herhaling vatbaar dus, zoveel is zeker!

 

Dagje Sint-Niklaas

Toen Wolf zei dat hij vandaag graag naar Sint-Niklaas wou om daar af te spreken met een vriend uit het Zeepreventorium, wilde hij met de trein gaan. Ik zag er meteen de ideale gelegenheid in om zelf eens naar Sint-Niklaas te gaan, er eindelijk eens binnen te springen in de Spelfanaat van Fré, en dan meteen een geocachewandeling te maken doorheen de stad. Ik denk niet dat ik ooit al in Sint-Niklaas ben geweest, vandaar.

Bon, tegen tweeën waren we er, en Wolf verdween meteen met David: we spraken af rond een uur of vijf. Ik duffelde me goed in, stelde vast dat het er pokkedruk was, maar wel prachtig, zij het koud weer. De drukte bleek te zijn doordat er op de Markt een Sinterklaascircus stond, en dat er vanalles te doen was rond de Sint. Tsja, het is niet voor niks Sint-Niklaas zeker?

Enfin, ik nam mijn fotoblad met allemaal details van handen en voeten van standbeelden, en begon rond te lopen, na een bezoekje aan de Spelfanaat. Die katapulteerde me meteen twintig jaar terug in de tijd: het was er helemaal de sfeer van The Lonely Mountain destijds in Gent, waar we Dirk hebben leren kennen, en waar we ook kennis maakten met tabletop roleplay en LARP. Ik voelde me er echt meteen welkom én thuis.

Maar de standbeelden riepen, en man, er staan er wel enige in Sint-Niklaas! Prachtig! Ik wist meteen dat ik hier nog terug ga komen, en dan het liefst nog met Véronique om te genieten van de standbeelden en de mooie stad.

In de winkelstraat, waar het extra druk was wegens het Huis van de Sint, moest ik zelfs lachen met de beelden: iemand had hen voorzien van googly eyes, wat een heel grappig en soms bevreemdend effect had. Oordeel zelf maar.

Tegen dan was de rug het serieus aan het opgeven, wellicht ook door de koude. Wolf zat intussen een heel eind buiten Sint-Niklaas bij de vriend thuis, en ik beloofde hem daar dan op te halen. Eerst werkte ik echter nog de beeldentocht af met de auto, en toen ik de uiteindelijke stash in handen kreeg, was het al serieus donker.

Het was dik na zessen tegen dat we thuis waren, en ik vleide me meteen in de zetel, maar de dag was meer dan geslaagd. En vooral voor herhaling vatbaar, maar dan mag het iets minder fris zijn.

Drukke zondag

Voor een zondag was het vandaag eigenlijk behoorlijk hectisch. We moesten deze middag namelijk gaan eten in Kruishoutem voor nonkel Stafs verjaardag, maar Kobe is op scoutsweekend, en kon maar afgehaald worden tegen half twaalf ten vroegste.

Iets voor negenen stond ik dus op, bakte de verse croissantjes, gaf en passant de eenden nog eens eten, schminkte me al volledig, en stapte tegen half elf al in de auto. Langs mijn neus weg zei ik tegen Bart nog dat hij me maar moest bellen als hij me nodig had. Waarop hij: “Goh, ik denk dat ik het wel alleen af kan…”

Ik was een half uurtje vroeger vertrokken om in de stralende zon nog een paar caches daar in Sint-Niklaas te zoeken, en dat deed ik dus. Ongelofelijk zalig weer!

Maar terwijl ik daar ergens aan een bosrand liep, ging de telefoon: “Schat, de douchekraan is kapot, ze blijft maar stromen! Wat moet ik doen?” Oi! De thermostaat van die kraan is al een jaar of twee kapot, denk ik, maar de service van Villeroy en Boch is nu niet meteen om over naar huis te schrijven, je moet dit hallucinante verhaal nog maar eens lezen. Toch had ik een maand geleden een poging ondernomen om iemand te contacteren, maar helaas. Nu was het ding blijkbaar helemaal gesneuveld. “Euh, het water uitzetten misschien?” “En hoe doe ik dat?” Ik overwoog even om een uitleg te beginnen over het zoeken een klein leidingkraantje achteraan de cabine, maar dacht toen dat het misschien simpeler kon tot ik weer thuis was. “Zet de hoofdkraan uit?” “En waar vind ik die hoofdkraan?” ’t Is dat mijne vent voor de rest zo ne zaligen is, want voor zijn praktische kant ben ik niet met hem getrouwd, nee. Enfin, hij kreeg het water toch afgesloten, en vertrok op zijn eentje al richting Kruishoutem zo rond half twaalf. Wij gingen dus wel achterkomen naar het restaurant zelf.

Ik pikte Kobe op die nog niet klaar stond, zoals eigenlijk beloofd, en we zaten dus een kwartiertje achter op schema. Ach ja… Thuis draaide ik de hoofdkraan weer open zodat Kobe kon douchen, kleedde ik me om, laadde mijn auto vol kinderen, en reed naar ’t Raadsel in Kruishoutem. De kleintjes konden niet snel genoeg op de trampoline buiten zitten, terwijl wij genoten van het heerlijke eten, het gezelschap, en het humeur van mijn schoonmoeder.

De drie grote – Louis, Margaux en Wolf – wilden tussen voor- en hoofdgerecht snel een cache zoeken die vlak in de buurt lag, maar lieten zich meeslepen naar de volgende caches, en verdwenen bijna drie kwartier van de radar, goed om de start van het hoofdgerecht te missen. Het restaurant vond dat gelukkig niet erg, maar Nelly was ziedend. Tsja, pubers, dat was in onze tijd niet anders, ik heb daar ook nog voor onder mijn voeten gekregen op familiefeesten.

Enfin, tegen half vijf vertrokken we opnieuw, en Merel en ik hadden zin om de rest van het lokale cacherondje af te werken. Alleen… intussen was het beginnen motregenen. Goh, niet erg, dachten we, ’t zal wel stoppen. Ja gij… Waren we bij de eerste cache nog relatief droog gebleven, dan was het bij de tweede cache al serieus aan het regenen, en dan vonden we het ook gewoon niet meer leuk. We zijn dan maar naar huis gereden, onze pyjama’s aangetrokken, en gezellig in de zetel gekropen. Ideaal einde van een drukke zondag.

Oh ja, en tussendoor zijn Bart en ik er toch nog in geslaagd om met vereende krachten, zoekwerk en denkwerk de douchecabine toch van het waternet af te sluiten, zodat de rest van het huis weer water heeft. Lang leve afsluitkraantjes op logische plaatsen… *roloog*