Ik had eerder al met ongelofelijk veel goesting de eerste en de tweede trilogie van de Mistborn reeks van Brandon Sanderson gelezen. Nu is er nog een zevende boek, een beetje een stand alone, soms ook wel de Mistborn 3.5 genoemd, omdat het zich ongeveer na de eerste trilogie afspeelt.
Toch lees je het het best na de twee trilogieën omdat het vooral heel veel verduidelijking geeft qua wereld en de kleine gaten in je kennis daarvan opvult, maar daardoor ook wel een pak spoilers geeft. Je kijkt als het ware achter de schermen van de eerste trilogie, ziet vanuit een dood? Schimmig? Spokend? In de tussenwereld zwevend? personage de gebeurtenissen, en een en ander wordt een pak duidelijker.
Alleen… ik vind dat er lang zoveel vaart niet in zit als in de “echte” verhalen. Ja, het is bij momenten wel spannend, maar ik vond dat er hier en daar ook echt langdradige stukken in zaten. Allez ja, niet langdradig naar Victoriaans model, maar toch een pak trager dan wat ik intussen van Sanderson gewoon was.
Ik vond het een fijn boek en ben blij dat ik het gelezen heb, maar echt wild was ik er niet van, toch niet zoals van beide trilogieën. Ofwel had ik de lat net iets te hoog gelegd in deze Mistborn. Dat kan ook, natuurlijk.