Schoenen

Ook al had ik echt niet zoveel tijd, ik heb het ganse weekend doorgewerkt om deze namiddag toch even met mijn schoonmoeder op stap te kunnen gaan.

Het zit namelijk zo: ze heeft nogal wat problemen met haar voeten (een holle voetbrug, dacht ik), heeft al talloze schoenen gekocht die intussen gewoon in de kast staan, en wilde dus Mephisto’s. Maar die winkel ligt in Gent in de Mageleinstraat, en ook al rijdt Nelly nog bijzonder vlot met de auto (ze is intussen overigens wel 72), als je centrum Gent niet gewoon bent, is dat niet zo vanzelfsprekend om in te rijden, zeker niet met alle werken, eenrichtingstraten en omleidingen. Om kort te gaan: ze wilde met mij om schoenen.

Ik had deze voormiddag examen af te nemen, en dus stond ze me thuis om half één op te wachten. Ik heb toen mijn wagen volgeladen met oude wijven (nu ja, eentje maar, maar ze kan wel tellen!), ben naar de Kouter gereden, en toen zijn we bijzonder lekker gaan eten in Café Théâtre. Een aperitiefje, eendenborstfilet met onder andere aardpeerpuree, kastanjes, gestoofde appeltjes en nog wel een paar dingen, en dan een fantastisch lekker dessertje van peer. Dik in orde (pun intended).

En toen wandelden we gezapig naar de Mephisto, alwaar Nelly een paar zwarte, vrij sportieve schoenen aan de haak sloeg, en ze meteen ook een paar hele mooie rode laarsjes voor mij op de kop tikte. Dank u, schoonmoeder!

Enfin, na een omwegje via de Bosswinkel (voor Bart, uiteraard) moesten we ons nog haasten om de kinderen op tijd van school te halen. Maar bon, om vier uur zat ik alweer aan mijn bureau om verder te verbeteren. Met een goed gevuld buikje en een mooi paar schoenen. En hopelijk ook een contente schoonma.

Hippe oma

Deze middag kwam Nelly – mijn schoonmoeder – eten bij ons. Bart had een zalige rosbief gemaakt, er werd over erfeniskwesties gepraat en dingen geregeld, en er werd buiten op het terras koffie gedronken en taart verorberd. (Toch een zalig woord, nee, verorberen? Dat geeft mij zo’n meticuleus gevoel, alsof je dan met je vingertopje het laatste kruimeltje van je bord plukt. Maar dit terzijde.) Ze kreeg meteen ook een crash course iPadgebruik. Tot hiertoe was het altijd Jeroom geweest die ons gevolgd had op twitter, en die haar mijn blog toonde en de foto’s bekeek op Dropbox. Nu moest ze het echter zelf leren, en dit was een ideaal moment: uitleg van ons, en dan de twee jongens voor twee daagjes met haar mee, die het haar ook kunnen uitleggen.

Ik ben vooral blij dat ze het wíl leren, want mijn schoonma en elektronica, dat is niet altijd de ideale combinatie. Maar goed, ze heeft vandaag al getwitterd, ze heeft haar kersverse Gmail al bekeken, en nu moet ze maar eens bewijzen dat ze ook deze blog kan lezen en er commentaar op geven.

*zwaaizwaai, Nelly*