Keuring, of wa?
Twee weken geleden was mijn auto afgekeurd voor roetuitstoot en een spiegelkapje. Serieus.
Bon, ik ben dan met de kapotte rug een anderhalf uur in de garage gaan zitten tot ze beide problemen hadden verholpen. De auto gaat maar een paar maanden meer meegaan, ik ging er dus mee akkoord dat ze de spiegel vakkundig intapeten zodat hij geen gevaar meer vormde.
Vandaag ging het gelukkig iets beter en ben ik op karakter naar de kinesist en daarna de keuring gegaan, na eerst een klein stukje op de R4 te hebben gereden zodat de motor warm stond.
Bon.
Dit dus.
Ik geloofde het bijna zelf niet, maar blijkbaar zijn dat zeer recente richtlijnen dat ze dat niet meer mogen toelaten, dat het echt de originele spiegels met originele bekleding moeten zijn, en het maakt niet uit of de spiegel nog functioneert of niet.
Echt? Ma echt?
En ligt dat nu aan mij, of had mijn garage dat niet moeten weten? Ik bedoel maar, dat mag nog recent zijn, ik geloof toch dat het hun job is, als ze auto’s in orde zetten voor de keuring, om te weten wat de vereisten zijn. Toch? TOCH?
Ik ga bij het invullen van een belastingbrief ook niet moeten afkomen met de regels van vorig jaar, of bij het maken van een verkeersovertreding die ook nog maar net is ingevoerd.
Serieus.
Pissed.
Autoperikelen
De rug mag dan om zeep zijn, sommige afspraken zijn nogal moeilijk om te annuleren. En dus hees ik me gisterenmorgen met stok en al in mijn auto – autorijden gaat gelukkig wél nog zonder problemen – en reed naar de garage voor jaarlijks onderhoud en keuringsnazicht. Tsja. Gelukkig reed Bart meteen ook mee, zodat ik er niet hoefde te blijven – dat was eigenlijk wel voorzien, met een leenfiets en al – want dat zou met de rug nu gewoon niet lukken. Een drie kwartier later lag ik dus alweer in de zetel, oef. Een halve dag en een stevige rekening later had ik een auto die in orde stond, of dat dacht ik toch.
Want toen ik deze namiddag op het afgesproken uur – met stok en al, of wat dacht je – aan de keuring stond, bleek hij op twee punten afgekeurd te zijn! Eén: de roetuitstoot. En laat dat nu net zijn waarom hij op onderhoud is geweest en de filters en zo vervangen zijn. Hmm.
Twee: het plastiek kapje van mijn rechter spiegel is eraf, maar de spiegel zelf werkt wel nog perfect. Wait, what? “Ah ja”, zei de controleur toen ik ernaar vroeg: “Ziet dat er iemand tegen valt en zich pijn doet?” Euh, ik rij met een machine van een paar ton, die spiegel gaat echt het verschil maken.
Nu, ik wist natuurlijk wel dat dat kapje eraf was, maar dacht niet dat ze daar gingen moeilijk over doen, en de garage ook niet. Per slot van rekening is het een auto van tien jaar oud die over een paar maanden vervangen gaat worden. Hmpf. Morgen een venijnig telefoontje richting garage, me dunkt.
En zo blijft ne mens bezig, natuurlijk. Soit, het is niet alsof ik veel anders kan behalve plat liggen en af en toe op mijn tanden bijten.
Verschietachtig
Mijn auto moet eigenlijk gekeurd worden voor 4 juli. Normaal gezien maak ik altijd een afspraak met de garage in de examens, en ga ik dan op goed geluk naar de keuring, wanneer ik zie dat er geen volk staat. Zo op een kilometer van de keuring wonen, het heeft zijn voordelen.
Nu met gans dat tandengedoe was het er gewoon niet van gekomen. Tsja. Vandaag was me dat weer te binnen geschoten en dacht ik: “Goh, ik weet dat ik eigenlijk eerst op onderhoud moet, maar de garage is dicht tijdens de Gentse Feesten, en ik ga toch maar ne keer op den bots proberen of hij niet gekeurd geraakt…” Er stond vier man aan te schuiven, en op een twintig minuten was het aan ons. Dik in orde… Dacht ik.
Al bij de uitstoot was het van dat: net afgekeurd. Mja, het zal wellicht wel helpen als mijn filters vervangen worden, en als ze er van dat speciaal product bij doen. Aan de andere kant: mijn uitstoot was maar lichtjes over de grens, en dat voor een diesel van acht jaar, terwijl de normen van 3 naar 1.5 zijn gegaan sinds vorig jaar. Enfin ja, dat onderhoud was toch sowieso nodig.
Maar toen…
We staan op de brug, en die mens inspecteert de bodemplaat, de uitlaat, en de banden. En roept mij erbij, want hij was lichtjes verschoten. Mijn banden waren sowieso aan het verslijten, maar konden er nog net mee door, op het randje van groen en geel. Behalve de rechtervoorband, die blijkbaar iets platter stond dan de rest: die was tot op den draad versleten. Letterlijk: op bepaalde plaatsen was het rubber volledig weg en zag je effectief de draad van de binnenbekleding. Als in: an accident waiting to happen. Hij waarschuwde me meteen: dat ik best zelfs geen week meer zou wachten, dat die band op springen stond, en dat een klapband wel het laatste was dat ik zou willen. Ik verschoot uiteraard enorm: ik was gisteren nog volle petrol naar Oostende en terug gesjeesd…
Aan de kassa bleek het verdict nog ernstiger – en volledig terecht ook: mijn auto was gewoon “verboden voor het verkeer”. Niks van “ge hebt veertien dagen om alles in orde te brengen”. Ik mocht nog naar de bandencentrale en terug, en dat was dat.
Gelukkig ligt ons huis op weg naar die bandencentrale, en reed ik dus gewoon naar huis. Iets later had ik effectief een afspraak vast bij De Brabandere, hier op de Wiedauwkaai, waar ik al eerder ben geweest. Oef. Ik mag dus morgen om twee nieuwe voorbanden gaan.
Puh.
Verschietachtig, jawel. Ugh.
Eerste vakantiedag
Voilà, de eerste zit er ook alweer op, en ’t was een goed gevulde, maar toch eentje zonder stress.
We sliepen uit, ik ging naar de kinesist en aansluitend boodschappen doen, er werd gekookt, nog wat ‘schermen’, en ik repte me met Wolf en Merel naar de autokeuring, nu er maar een paar auto’s stonden. Kobe zat intussen op een verjaardagsfeestje. Bij het terugkomen waren er Belgische donuts, waarvoor ik een welgemeende bedankt kreeg.
En toen, toen begonnen we aan het vakantieproject voor dit jaar, “een kast per dag”, en werd op een half uur tijd Merels kast getransformeerd van de linkse versie naar de rechtse:
En ’s avonds, toen reed ik nog naar een gezellige verjaardagsdrink van Gwen. Bart haalde het niet, die zat veel te lang in een vergadering, en zag het daarna gewoon niet meer zitten. En uiteraard was er daar ook taart én voetbal.
Nog eens gelukkige verjaardag, Gwen!
365 – 09 juli 2015 – autokeuring
Autokeuring
Waarom wacht ik ook altijd tot de allerlaatste dag om met de auto naar de keuring te gaan? Ik kan dan geen afspraak meer maken, kan dan ook niet wachten tot ik op de webcam zie dat er quasi geen volk staat, maar moet braafjes in de rij gaan staan.
En die rij, tsja, die stond vandaag tot op straat.
Ik had me er gelukkig op voorzien, en had mijn boek mee. Alleen had ik niet voorzien dat het
a. twee uur ging duren
b. pokkeheet ging zijn, in de vlakke zon.
Ik had niks bij om te drinken, en voelde me na verloop van tijd als een hond in een hete auto. Ja, ik kan wel uitstappen natuurlijk, maar dan kon ik niet lezen, stond ik alsnog in de zon, en moest ik om de zoveel tijd toch weer instappen om verder te rijden. Ha ja, want aangezien de file tot op straat stond, werd er gevraagd aan te sluiten.
Maar bon, mijn auto is toch gekeurd geraakt.
En toen er daarna nog een vriendin afkwam, die samen met mij de jongens ging halen aan de schoolopvang, en daarna een koffie bleef drinken op het terras, was het leed al snel geleden. Oef.
366 – 28 augustus
