Geplaatst op

Update

Omdat nogal wat mensen ernaar vragen: update over de rug.
– de rollator is opgeborgen, de stok blijft in de buurt maar heb ik niet vaak meer nodig
– zelfstandig aankleden lukt weer
– lang zitten, en dus ook verbeteren, blijft moeilijk. Een kwartier is zowat de limiet aan een tafel
– een was insteken, wat T-shirts opvouwen en wat was wegleggen = een half uur gaan liggen
– ik kan zo goed als pijnvrij slapen. Let wel, mijn pijntolerantie is blijkbaar absoluut niet die van de standaard persoon
– ik ben nog steeds quasi geen minuut zonder pijn
– ik neem nog steeds Voltaren en Diazepam, dat kan ook wel schelen
– ik loop de muren op
Zucht.
Geplaatst op

Balen

Zucht.

Ik baal als een stekker, maar het zat eraan te komen: de dokter heeft me twee weken thuis gezet. Eigenlijk wilde ze dat nog langer, maar ik wil mijn leerlingen minstens nog één keer zien voor de examens beginnen.

De rug doet het namelijk nog steeds absoluut niet, integendeel. Vorige week maandag was ik naar de arbeidsgeneesheer geweest, en die had me aangeraden om tegen de acute rugpijn – heviger dan anders – tien dagen ontstekingsremmers te nemen, zodat de veronderstelde ontsteking zou genezen. Alleen mag je dan misschien niet zo actief blijven als ik wel gedaan heb, denk ik dan. In de vakantie heb ik me koest gehouden, maar er waren de heftige repetities voor het koorconcert waar ik misschien wel koppiger geweest ben dan verantwoord was. Aan de andere kant: voor dat ene stuk waren we echt met weinig tenoren en konden ze me écht wel gebruiken. En als ik een engagement aanga, probeer ik me daar ook aan te houden.
Gisteren vroeg onze huidige – waarnemend want de eigenlijke directeur is ziek – directeur of het ging, en ik moest toegeven dat ik op mijn tandvlees zat, dat ik bij momenten misselijk was van de pijn, en dat ik de schoolraad ’s avonds niet zag zitten, maar die wel online vanuit mijn zetel wilde bijwonen. Nu, ze kent me ook wel al een beetje en zei dat mijn gezondheid prioriteit kreeg, dat ze begreep dat ik zo vlak voor de examens eigenlijk niet wilde opgeven, maar dat ik altijd online mocht lesgeven, dat ze dan wel voor de praktische kant gingen zorgen. Ze wist dat dat vlot ging van tijdens de coronaperiode, en als dat me zou helpen, dat dat dus ook kon.
Wel, dit is nog maar eens een bewijs van warme school. Echt, mijn school -welke tekortkomingen er ook mogen zijn zoals op elke school – mijn school is de warmste die ik ken. Zorgzaam, meedenkend, oplossingsgericht…
Gisterenavond zat ik dus vanuit mijn zetel de schoolraad te volgen, deze morgen gaf ik gewoon les, maar het ging moeizaam. En toen ging ik dus naar de dokter. Die gebood me onmiddellijk te stoppen met die ontstekingsremmers – uw lever en nieren reageren daar niet zo goed op, tien dagen is zowat de limiet –  en zette me thuis. Ze ging dat doen tot minstens begin december, maar op mijn duidelijke protest heeft ze dat beperkt tot en met de dinsdag, zodat ik nog drie dagen kan lesgeven en zowel mijn derdes, vijfdes als zesdes nog één keer in levenden lijve kan zien voordat ze examens hebben. Dat helpt altijd tegen de zenuwen en de stress, en vooral mijn derdes hebben daar nood aan, want die hebben nog nooit een examen Latijn gehad en zijn nu al aan het panikeren.
Ik mag dus ook online lesgeven aan mijn hogerejaars, en ik mag gelukkig ook nog uitstapjes doen, zolang ik maar mijn grenzen bewaak. Ik mag zelfs gaan larpen – oef! – omdat ik daar mijn eigen grenzen kan aangeven en kan gaan liggen wanneer ik dat zelf bepaal. Ik heb wel even moeten uitleggen wat larpen was, en ze moest lachen. Maar het mag dus, als ik zelf vind dat het kan.

Maar ik vind het ronduit klote. Ik wil werken, ik wil lesgeven, ik wil leven op mijn eigen tempo zonder dat mijn rug dat bepaalt. Of nog meer bepaalt dan dat hij nu al doet, want alle fijne dingen en feestjes en babyborrels de voorbije weken heb ik toch al moeten afzeggen. Geen Halloweenfeestje bij Bart en Birgit waar ik zo naar uitkeek en waar ik al helemaal een outfit voor had, geen babyborrel van de kleine Suze bij Philip en Margaux, wellicht ook geen Kommil Foo morgen met de Cultuurcel van de school.

Serieus.
Kloterug.
Geplaatst op

Fietstochtje…

De rug was vandaag een klein beetje beter, en ik weet dat het soms helpt om hem voorzichtig in beweging te houden, zonder druk. Fietsen is dan ideaal, en dus fietste ik in dit heerlijke weer eerst even tot bij een kennis om daar iets op te halen, en dan even langs het Conducteurspark tot aan het Blauw Brugje om daar een cache te vervangen.

Al bij al een zes kilometer in totaal, schat ik, op een elektrische fiets, met wat tussenstops, maar helaas, het mocht niet baten: het is echt wel oververmoeidheid, denk ik. Dat neemt niet weg dat ik toch genoten heb van het prachtige weer en het zalige fietspad.

Geplaatst op

Plat

Het is duidelijk te veel geweest voor het vege lijf: ik lig weer plat. Nee, het zijn niet de hernia’s, ik loop dus niet scheef of zo, ook niet met mijn krukken of rollator, mijn hele lijf doet gewoon pijn, vooral de rug dan. Die is gewoon oververmoeid, op. Mijn benen doen pijn, de voet doet pijn, de rug doet pijn…

Het was me dan ook wel het weekje wel: maandag klassenraden van 11.00 uur tot 17.00 uur, dinsdag van 8.30 uur tot 17.00 uur (met een half uurtje pauze) en dat zitten is dus bijzonder slecht voor de rug. Woensdag was er de repetitie voor de proclamatie en dan de foto’s, proclamatie en receptie, met andere woorden: rechtstaan en rondlopen van half zeven tot tien. Ugh.

Donderdag in ’t stad met Merel – moest echt gebeuren – en dan ’s avonds drie uur oudercontact. Maar wat de druppel was – want het vorige heb ik elk jaar aan mijne rekker – is dat ik op de laatste vrijdagvoormiddag, gisteren dus, nog alle klassen op de foto heb gezet. We waren de klasfoto’s zo’n beetje vergeten en ze dan alsnog ingepland die laatste voormiddag. Ik heb dus de hele voormiddag rechtgestaan, foto’s genomen en gezaagd tegen leerlingen dat ze dichter bij elkaar moesten staan, van hun haar blijven, geen idiote smoelen moesten trekken, van elkaar blijven…

Ik ben om half een thuis gekomen, ben in de zetel gaan liggen en heb zelfs niet meer gegeten, gewoon meteen in slaap gevallen. Het was een beetje op.

Geplaatst op

Rugpijn

Ik ben dus duidelijk nog niet opnieuw aan het werk, zoals de orthopedist eigenlijk wel voorspeld had. Ik ben ook geen 25 meer en lang niet meer zo zot om op krukken te gaan werken.

Nu, op zich zou dat wel kunnen, ware het niet dat de school nog volop in de verbouwingen zit. Dat betekent dat er geen parkeerplaatsen zijn zodat ik een heel eind over de speelplaats moet pikkelen. Dat betekent ook dat er geen lift is, zodat ik zelf de trap op moet, tussen de leerlingen. Dat betekent ook dat de trap, die vlak naast mijn lokaal ligt, afgesloten is, zodat ik een heel eind – maar echt een heel eind – rond moet om terug naar beneden en naar de leraarszaal of naar buiten te gaan.

Ik zie dat niet zitten, en vooral mijn rug ziet dat blijkbaar niet zitten. Al sinds vorige vrijdag was die beginnen lastig doen, maar ik kon de pijn niet precies thuisbrengen. Bij actieve hernia’s loop ik scheef en kan ik niet lang zitten. De spondylo geeft een drukpijn die toch anders aanvoelt. Maar ik kon me dus vooral in mijn bed niet goed leggen: af en toe zo een gemene pijnscheut door heel mijn lijf, waardoor ik me amper durfde draaien. De huisdokter gaf me volledig gelijk en schreef me nog twee weken thuis, zodat ik nog kon zien wanneer ik toch opnieuw begon te werken.

Vandaag kon eindelijk ook mijn kinesist langs komen. Eigenlijk heb ik een vaste afspraak op woensdag, maar toen had ik helaas geen vervoer, dus die afspraak had ik afgezegd. Nu, vandaag kon Barbara, mijn nicht, me er gelukkig wél nog bij pakken. Mooi meegenomen: het was vlak voor haar middagpauze, zodat ze meteen ook hier kon blijven eten.

Ze behandelde mijn rug – die kent ze intussen door en door en ze laat ook niemand anders de complexiteit ervan behandelden – en verklaarde stellig dat het inderdaad niet mijn hernia’s waren, ook niet de spondylo, maar wel een overbelasting van het bekken door het pikkelen en manken en te veel belasting op het linkerbeen. Meteen was ik een pak gerustgesteld: de voet is allemaal goed en wel, maar de rug is echt nog een ander paar mouwen.

Bon, maandag naar de specialist en dan eens luisteren wat die zegt. Het is niet dat ik me verveel, het is dat ik mijn lessen moet inhalen en intussen mijn dutskes in de studie zitten. Tsja.

Geplaatst op

Een beetje te

Deze week is eigenlijk gewoon te veel voor me, en de ergste dag moet nog komen…

Maandag was er de infoavond voor de GWP. Dinsdag was er dat verpletterende nieuws, de algemene personeelsvergadering en het oudercontact, woensdag waren er twee extra lesuren voor de zesdestudiejaars van onze campus, donderdag was er de generale repetitie voor ons koorconcert.

Vandaag had ik drie uur les en dan een uur studie bij een klas tweedes. Ik heb hen vriendelijk gevraagd, aangezien ze toch geen taak hadden, of ze het zagen zitten om te ‘sprinkhanen’. Voor u zich afvraagt wat ik daarmee bedoel: ja, dat is een neologisme, maar het beschrijft perfect wat ik bedoel.

Morgen is het OpenSchoolDag, maar waar er vroeger vaklokalen waren en elke leerkracht zijn lokaal toch min of meer op orde hield, zijn de lokalen nu verbonden aan één klasgroep, en nee, die onderhouden hun lokaal niet. Door de vele afwezige leerkrachten stonden er nogal wat lokalen leeg dat lesuur. Ik ben met twintig tweedes van klas naar klas getrokken, en als een bende sprinkhanen streken ze neer: papieren opruimen, boeken en mappen goed leggen, borden schoonvegen, banken en stoelen netjes zetten, gordijnen opnieuw ophangen, rommel opruimen, weggooien of in een kast proppen. Na vijf minuten verlieten we het lokaal in een totaal andere staat. Ze deden dat prachtig, die tweedes, en dan kende ik de helft van hen niet eens. Dikke, dikke pluim!

Om twaalf uur was mijn pijp uit en ben ik er vanonder gemuisd, al was het maar om de vragen van collega’s te vermijden. Ik ben naar de Ooievaar gereden, heb daar een heerlijke viswaterzooi gegeten en mezelf daarna beloond met een latte en een kokostaartje, en genoot intens van de rust.

Tegen half twee stond ik alweer op toezicht, gaf daarna nog twee uur heerlijk rustig les in mijn zesdes, en vroeg hen daarna om de stoelen van lokaal 0.08 weg te zetten, wat ze ook braaf deden. Oef.

En dan mocht ik op mijn eentje, met een rug die dan al behoorlijk veel pijn deed, het lokaal klaarzetten voor de OpenSchoolDag morgen. We zijn met drie, maar de ene had maar les tot 11.00 uur en woont op een half uur rijden, zodat ik die niet wilde doen terugkomen. De andere vond dat zij meer pijn had dan ik – pas op, ik wéét dat ze pijn heeft, littekenweefsel na een hysterectomie, dat is geen lachertje – en ging naar huis. Maar als ik het niet deed, werd het simpelweg niet gedaan. Ik heb dus nog staan vegen – wat ik absoluut niet mag doen van de dokter – en opruimen, heb met tafels gesleurd – wat ik óók absoluut niet mag doen – heb tafelkleedjes gelegd, cursussen ten toon gespreid en strips en andere spullen uitgestald. En toen was ik alweer misselijk van de pijn, maar bon. Het resultaat mag er zijn. De verdere aankleding neemt mijn gezonde collega morgenvroeg voor haar rekening.

Ik sprong in de auto, spurtte naar huis, pikte Kobe op die al klaar stond aan de deur en zwierde hem ietsje te laat af in zijn orkestrepetitie.

En toen ging ik plat. Ik ben benieuwd hoe lang ik het morgen zal uithouden: mijn rug is nu eigenlijk al overbelast…

Geplaatst op

Dat is het niet, nee.

Ik weet niet of het aan het weer ligt, aan de koude, of gewoon aan algemene malaise, maar feit is dat de rug al een paar weken moeilijk doet. Ik bedoel maar: al een week of twee ligt mijn stok standaard in de auto voor het geval dat het er tijdens het lesgeven ook echt gewoon inschiet.
Normaal gezien ben ik me er niet de hele tijd van  bewust dat ik een rug heb: zolang ik niks zwaars moet tillen of rare bewegingen uitvoer, doet die rug redelijk normaal. Maar nu doet hij al een tijd vrijwel continu pijn. Geen scherpe acute pijn, maar een voortdurende zeurderige soort pijn, waar ne mens serieus moe van wordt.

Vandaag ging het dan helemaal mis. Allez ja, niet dat het er echt in geschoten is, maar ik kwam thuis na twee uur lesgeven, en ik was op. Maar echt, doodop om een of andere reden, en ik had nochtans wel goed geslapen. Maar mijn kop zat vol snot, ik moest niezen en snuffelen en hoesten, en nee, het ging me niet. Ik ben in mijn zetel gekropen, maar slapen zat er blijkbaar niet in. Ik had nochtans nog veel te doen en vanalles gepland, maar nope, het is bingewatchen geworden, een aantal afleveringen van Marvel’s Agents of Shield.

Ik hoop maar dat ik er morgen weer kan staan, want er zijn al zo veel zieken onder de collega’s, en ik ben ook liefst mijn lessen niet kwijt. En ik hoop vooral dat die rug zich eindelijk eens begint te gedragen. Blah.

Geplaatst op

CRPS – alweer.

Vandaag eindelijk met Wolf naar de kinderrevalidatie, bij dr. Ruth Van Der Looven. Bijzonder sympathieke madame, het mag gezegd zijn. Ze luisterde nauwgezet, nam aantekeningen, onderzocht Wolf grondig, en sprak toen een vermoeden uit: CRPS. Hij heeft dat al eens gehad anderhalf jaar geleden aan zijn voet, hij is er dus gevoelig voor. Toen schreef ik deze uitleg:

Wolf heeft namelijk een Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS), beter gekend als een Sudeck. Met andere woorden, zoals ik het aan hem heb uitgelegd: toen hij zijn voet omsloeg, is een van zijn pijnsensoren geactiveerd. Normaal gezien moet die, bij het genezen, langzaam uitgeschakeld worden, maar dat is dus niet gebeurd. Het letsel is intussen volledig weg, maar zijn hersenen willen dat blijkbaar niet geloven, en blijven pijnsignalen doorgeven. Mechanisch kan hij dus perfect sporten, maar die pijnsensor merkt belasting, en gaat dus nog meer pijn beginnen doen als tegenreactie.

Hmm. Er is niks te zien op geen enkele van zijn scans, behalve een heel licht restant van een trauma, en wellicht moet dat destijds de oorzaak zijn geweest. Aangezien zij zowat de dokter van de hopeloze gevallen bij kinderen is, ziet ze dit wel vaker passeren. Het is ook de meest logische conclusie: volgens de scans en dergelijke is er totaal niks mis. Mocht het gaan om een vicieuze cirkel van spierspanning en krampen, dan zou je de spanning in zijn rug moeten voelen, en zou druk ook pijn moeten doen. Niks van dat alles.

En de behandeling? Mja, een ander soort medicatie die hij geleidelijk aan moet opbouwen, zou verlichting moeten geven. En daarnaast zware kine om hem weer in beweging te krijgen, zodat zijn lichaam eindelijk doorkrijgt dat er niks mis is, en de sensor uitschakelt.

Blah.

Aan de andere kant zijn we nu wel weer een stap verder. ’t Is toch dat.

Geplaatst op

Toch naar huis…

Bon, dag twee in het ziekenhuis. Ik bracht de kleintjes naar school, en reed naar Wolf.

Daar bleek de pediater, dr. Jeannin, er niet te zijn op vrijdag. Ik had nochtans graag een hartig woordje met hem gesproken over het voorval bij de fysicotherapeut gisteren, maar bon. Maar blijkbaar was er gisterenavond nog stafvergadering geweest, en was hij wel degelijk op de hoogte, want ook verpleging wist ervan. Hmm.

Enfin, ik kreeg diensthoofd dr. Baeke, en die zei dat ze verder aan het zoeken waren, maar dat ze dus het consult van de fysico gingen afwachten. Alweer.

Bon, die was poeslief, bijzonder vriendelijk, glimlachte zelfs, en zei dat de scans volledig zuiver waren, dat hij dus niks structureels kon vinden. Er is met andere woorden niks mis met Wolfs spierenstelsel en skelet op zich. Wellicht heeft hij zich inderdaad bezeerd, spande hij daardoor wat meer op, waardoor het meer pijn begon te doen, waardoor hij een foute houding aannam, waardoor er nog meer begon pijn te doen, waardoor… Enfin, een vicieuze cirkel dus.

Hij verwees ons voor de rest fijntjes door naar de orthopedist, want ze moesten nu niet bepaald met tweeën hetzelfde behandelen, en Van Den Broecke is even bevoegd.

Ik heb me het hele consult bijzonder afzijdig gehouden, heel beleefd, heel formeel, en dat was dat. Maar die klacht komt er nog, echt waar.

Aansluitend reden we in zo’n grappig klein kinderrolstoeltje naar de dienst isotopen voor een inspuiting, en om twee uur kreeg hij dan de volledige scan, met ook nog eens extra aandacht voor het hand.

Ik dacht dat we in de namiddag nog eens Wouter zouden zien om de isotopenscan te bespreken, maar blijkbaar lukte dat niet meer. We kregen wel de resultaten door van de kinderarts van wacht, en die zei dat er inderdaad niks te zien was, en dat ze gingen proberen om maandagmorgen hem zo snel mogelijk binnen te krijgen op de dienst Kinderrevalidatie van het UZ. Daar gaan ze hem multidisciplinair aanpakken: kinesitherapie, ergotherapie, pijnbestrijding, en ook psychologische hulp. Want nu weet Wolf dat hij iets moet doen dat pijn zal doen, spant hij op, en doet het ook pijn. Waarop hij nog meer opspant, etc. etc.

Enfin, hij mag dus naar huis, met drie ibuprofen en drie paracetamol per dag om gewoon de pijn niet te laten doorkomen.

Toch wel blij dat hij weer thuis is, ja. Maar ik blijf me gigantisch zorgen maken…