Plat

Het is duidelijk te veel geweest voor het vege lijf: ik lig weer plat. Nee, het zijn niet de hernia’s, ik loop dus niet scheef of zo, ook niet met mijn krukken of rollator, mijn hele lijf doet gewoon pijn, vooral de rug dan. Die is gewoon oververmoeid, op. Mijn benen doen pijn, de voet doet pijn, de rug doet pijn…

Het was me dan ook wel het weekje wel: maandag klassenraden van 11.00 uur tot 17.00 uur, dinsdag van 8.30 uur tot 17.00 uur (met een half uurtje pauze) en dat zitten is dus bijzonder slecht voor de rug. Woensdag was er de repetitie voor de proclamatie en dan de foto’s, proclamatie en receptie, met andere woorden: rechtstaan en rondlopen van half zeven tot tien. Ugh.

Donderdag in ’t stad met Merel – moest echt gebeuren – en dan ’s avonds drie uur oudercontact. Maar wat de druppel was – want het vorige heb ik elk jaar aan mijne rekker – is dat ik op de laatste vrijdagvoormiddag, gisteren dus, nog alle klassen op de foto heb gezet. We waren de klasfoto’s zo’n beetje vergeten en ze dan alsnog ingepland die laatste voormiddag. Ik heb dus de hele voormiddag rechtgestaan, foto’s genomen en gezaagd tegen leerlingen dat ze dichter bij elkaar moesten staan, van hun haar blijven, geen idiote smoelen moesten trekken, van elkaar blijven…

Ik ben om half een thuis gekomen, ben in de zetel gaan liggen en heb zelfs niet meer gegeten, gewoon meteen in slaap gevallen. Het was een beetje op.

Rugpijn

Ik ben dus duidelijk nog niet opnieuw aan het werk, zoals de orthopedist eigenlijk wel voorspeld had. Ik ben ook geen 25 meer en lang niet meer zo zot om op krukken te gaan werken.

Nu, op zich zou dat wel kunnen, ware het niet dat de school nog volop in de verbouwingen zit. Dat betekent dat er geen parkeerplaatsen zijn zodat ik een heel eind over de speelplaats moet pikkelen. Dat betekent ook dat er geen lift is, zodat ik zelf de trap op moet, tussen de leerlingen. Dat betekent ook dat de trap, die vlak naast mijn lokaal ligt, afgesloten is, zodat ik een heel eind – maar echt een heel eind – rond moet om terug naar beneden en naar de leraarszaal of naar buiten te gaan.

Ik zie dat niet zitten, en vooral mijn rug ziet dat blijkbaar niet zitten. Al sinds vorige vrijdag was die beginnen lastig doen, maar ik kon de pijn niet precies thuisbrengen. Bij actieve hernia’s loop ik scheef en kan ik niet lang zitten. De spondylo geeft een drukpijn die toch anders aanvoelt. Maar ik kon me dus vooral in mijn bed niet goed leggen: af en toe zo een gemene pijnscheut door heel mijn lijf, waardoor ik me amper durfde draaien. De huisdokter gaf me volledig gelijk en schreef me nog twee weken thuis, zodat ik nog kon zien wanneer ik toch opnieuw begon te werken.

Vandaag kon eindelijk ook mijn kinesist langs komen. Eigenlijk heb ik een vaste afspraak op woensdag, maar toen had ik helaas geen vervoer, dus die afspraak had ik afgezegd. Nu, vandaag kon Barbara, mijn nicht, me er gelukkig wél nog bij pakken. Mooi meegenomen: het was vlak voor haar middagpauze, zodat ze meteen ook hier kon blijven eten.

Ze behandelde mijn rug – die kent ze intussen door en door en ze laat ook niemand anders de complexiteit ervan behandelden – en verklaarde stellig dat het inderdaad niet mijn hernia’s waren, ook niet de spondylo, maar wel een overbelasting van het bekken door het pikkelen en manken en te veel belasting op het linkerbeen. Meteen was ik een pak gerustgesteld: de voet is allemaal goed en wel, maar de rug is echt nog een ander paar mouwen.

Bon, maandag naar de specialist en dan eens luisteren wat die zegt. Het is niet dat ik me verveel, het is dat ik mijn lessen moet inhalen en intussen mijn dutskes in de studie zitten. Tsja.

Een beetje te

Deze week is eigenlijk gewoon te veel voor me, en de ergste dag moet nog komen…

Maandag was er de infoavond voor de GWP. Dinsdag was er dat verpletterende nieuws, de algemene personeelsvergadering en het oudercontact, woensdag waren er twee extra lesuren voor de zesdestudiejaars van onze campus, donderdag was er de generale repetitie voor ons koorconcert.

Vandaag had ik drie uur les en dan een uur studie bij een klas tweedes. Ik heb hen vriendelijk gevraagd, aangezien ze toch geen taak hadden, of ze het zagen zitten om te ‘sprinkhanen’. Voor u zich afvraagt wat ik daarmee bedoel: ja, dat is een neologisme, maar het beschrijft perfect wat ik bedoel.

Morgen is het OpenSchoolDag, maar waar er vroeger vaklokalen waren en elke leerkracht zijn lokaal toch min of meer op orde hield, zijn de lokalen nu verbonden aan één klasgroep, en nee, die onderhouden hun lokaal niet. Door de vele afwezige leerkrachten stonden er nogal wat lokalen leeg dat lesuur. Ik ben met twintig tweedes van klas naar klas getrokken, en als een bende sprinkhanen streken ze neer: papieren opruimen, boeken en mappen goed leggen, borden schoonvegen, banken en stoelen netjes zetten, gordijnen opnieuw ophangen, rommel opruimen, weggooien of in een kast proppen. Na vijf minuten verlieten we het lokaal in een totaal andere staat. Ze deden dat prachtig, die tweedes, en dan kende ik de helft van hen niet eens. Dikke, dikke pluim!

Om twaalf uur was mijn pijp uit en ben ik er vanonder gemuisd, al was het maar om de vragen van collega’s te vermijden. Ik ben naar de Ooievaar gereden, heb daar een heerlijke viswaterzooi gegeten en mezelf daarna beloond met een latte en een kokostaartje, en genoot intens van de rust.

Tegen half twee stond ik alweer op toezicht, gaf daarna nog twee uur heerlijk rustig les in mijn zesdes, en vroeg hen daarna om de stoelen van lokaal 0.08 weg te zetten, wat ze ook braaf deden. Oef.

En dan mocht ik op mijn eentje, met een rug die dan al behoorlijk veel pijn deed, het lokaal klaarzetten voor de OpenSchoolDag morgen. We zijn met drie, maar de ene had maar les tot 11.00 uur en woont op een half uur rijden, zodat ik die niet wilde doen terugkomen. De andere vond dat zij meer pijn had dan ik – pas op, ik wéét dat ze pijn heeft, littekenweefsel na een hysterectomie, dat is geen lachertje – en ging naar huis. Maar als ik het niet deed, werd het simpelweg niet gedaan. Ik heb dus nog staan vegen – wat ik absoluut niet mag doen van de dokter – en opruimen, heb met tafels gesleurd – wat ik óók absoluut niet mag doen – heb tafelkleedjes gelegd, cursussen ten toon gespreid en strips en andere spullen uitgestald. En toen was ik alweer misselijk van de pijn, maar bon. Het resultaat mag er zijn. De verdere aankleding neemt mijn gezonde collega morgenvroeg voor haar rekening.

Ik sprong in de auto, spurtte naar huis, pikte Kobe op die al klaar stond aan de deur en zwierde hem ietsje te laat af in zijn orkestrepetitie.

En toen ging ik plat. Ik ben benieuwd hoe lang ik het morgen zal uithouden: mijn rug is nu eigenlijk al overbelast…

Dat is het niet, nee.

Ik weet niet of het aan het weer ligt, aan de koude, of gewoon aan algemene malaise, maar feit is dat de rug al een paar weken moeilijk doet. Ik bedoel maar: al een week of twee ligt mijn stok standaard in de auto voor het geval dat het er tijdens het lesgeven ook echt gewoon inschiet.
Normaal gezien ben ik me er niet de hele tijd van  bewust dat ik een rug heb: zolang ik niks zwaars moet tillen of rare bewegingen uitvoer, doet die rug redelijk normaal. Maar nu doet hij al een tijd vrijwel continu pijn. Geen scherpe acute pijn, maar een voortdurende zeurderige soort pijn, waar ne mens serieus moe van wordt.

Vandaag ging het dan helemaal mis. Allez ja, niet dat het er echt in geschoten is, maar ik kwam thuis na twee uur lesgeven, en ik was op. Maar echt, doodop om een of andere reden, en ik had nochtans wel goed geslapen. Maar mijn kop zat vol snot, ik moest niezen en snuffelen en hoesten, en nee, het ging me niet. Ik ben in mijn zetel gekropen, maar slapen zat er blijkbaar niet in. Ik had nochtans nog veel te doen en vanalles gepland, maar nope, het is bingewatchen geworden, een aantal afleveringen van Marvel’s Agents of Shield.

Ik hoop maar dat ik er morgen weer kan staan, want er zijn al zo veel zieken onder de collega’s, en ik ben ook liefst mijn lessen niet kwijt. En ik hoop vooral dat die rug zich eindelijk eens begint te gedragen. Blah.

CRPS – alweer.

Vandaag eindelijk met Wolf naar de kinderrevalidatie, bij dr. Ruth Van Der Looven. Bijzonder sympathieke madame, het mag gezegd zijn. Ze luisterde nauwgezet, nam aantekeningen, onderzocht Wolf grondig, en sprak toen een vermoeden uit: CRPS. Hij heeft dat al eens gehad anderhalf jaar geleden aan zijn voet, hij is er dus gevoelig voor. Toen schreef ik deze uitleg:

Wolf heeft namelijk een Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS), beter gekend als een Sudeck. Met andere woorden, zoals ik het aan hem heb uitgelegd: toen hij zijn voet omsloeg, is een van zijn pijnsensoren geactiveerd. Normaal gezien moet die, bij het genezen, langzaam uitgeschakeld worden, maar dat is dus niet gebeurd. Het letsel is intussen volledig weg, maar zijn hersenen willen dat blijkbaar niet geloven, en blijven pijnsignalen doorgeven. Mechanisch kan hij dus perfect sporten, maar die pijnsensor merkt belasting, en gaat dus nog meer pijn beginnen doen als tegenreactie.

Hmm. Er is niks te zien op geen enkele van zijn scans, behalve een heel licht restant van een trauma, en wellicht moet dat destijds de oorzaak zijn geweest. Aangezien zij zowat de dokter van de hopeloze gevallen bij kinderen is, ziet ze dit wel vaker passeren. Het is ook de meest logische conclusie: volgens de scans en dergelijke is er totaal niks mis. Mocht het gaan om een vicieuze cirkel van spierspanning en krampen, dan zou je de spanning in zijn rug moeten voelen, en zou druk ook pijn moeten doen. Niks van dat alles.

En de behandeling? Mja, een ander soort medicatie die hij geleidelijk aan moet opbouwen, zou verlichting moeten geven. En daarnaast zware kine om hem weer in beweging te krijgen, zodat zijn lichaam eindelijk doorkrijgt dat er niks mis is, en de sensor uitschakelt.

Blah.

Aan de andere kant zijn we nu wel weer een stap verder. ’t Is toch dat.

Toch naar huis…

Bon, dag twee in het ziekenhuis. Ik bracht de kleintjes naar school, en reed naar Wolf.

Daar bleek de pediater, dr. Jeannin, er niet te zijn op vrijdag. Ik had nochtans graag een hartig woordje met hem gesproken over het voorval bij de fysicotherapeut gisteren, maar bon. Maar blijkbaar was er gisterenavond nog stafvergadering geweest, en was hij wel degelijk op de hoogte, want ook verpleging wist ervan. Hmm.

Enfin, ik kreeg diensthoofd dr. Baeke, en die zei dat ze verder aan het zoeken waren, maar dat ze dus het consult van de fysico gingen afwachten. Alweer.

Bon, die was poeslief, bijzonder vriendelijk, glimlachte zelfs, en zei dat de scans volledig zuiver waren, dat hij dus niks structureels kon vinden. Er is met andere woorden niks mis met Wolfs spierenstelsel en skelet op zich. Wellicht heeft hij zich inderdaad bezeerd, spande hij daardoor wat meer op, waardoor het meer pijn begon te doen, waardoor hij een foute houding aannam, waardoor er nog meer begon pijn te doen, waardoor… Enfin, een vicieuze cirkel dus.

Hij verwees ons voor de rest fijntjes door naar de orthopedist, want ze moesten nu niet bepaald met tweeën hetzelfde behandelen, en Van Den Broecke is even bevoegd.

Ik heb me het hele consult bijzonder afzijdig gehouden, heel beleefd, heel formeel, en dat was dat. Maar die klacht komt er nog, echt waar.

Aansluitend reden we in zo’n grappig klein kinderrolstoeltje naar de dienst isotopen voor een inspuiting, en om twee uur kreeg hij dan de volledige scan, met ook nog eens extra aandacht voor het hand.

Ik dacht dat we in de namiddag nog eens Wouter zouden zien om de isotopenscan te bespreken, maar blijkbaar lukte dat niet meer. We kregen wel de resultaten door van de kinderarts van wacht, en die zei dat er inderdaad niks te zien was, en dat ze gingen proberen om maandagmorgen hem zo snel mogelijk binnen te krijgen op de dienst Kinderrevalidatie van het UZ. Daar gaan ze hem multidisciplinair aanpakken: kinesitherapie, ergotherapie, pijnbestrijding, en ook psychologische hulp. Want nu weet Wolf dat hij iets moet doen dat pijn zal doen, spant hij op, en doet het ook pijn. Waarop hij nog meer opspant, etc. etc.

Enfin, hij mag dus naar huis, met drie ibuprofen en drie paracetamol per dag om gewoon de pijn niet te laten doorkomen.

Toch wel blij dat hij weer thuis is, ja. Maar ik blijf me gigantisch zorgen maken…

Een paar keer net niet uit mijn vel gesprongen…

Man man man, ik had vandaag bijna een paar mensen gebeten. Echt waar.

Deze morgen was ik eerst naar school een schriftelijk examen gaan opstarten. Want ja, examens zijn er ook nog, en die moeten wel degelijk afgenomen worden. Maar ik startte op om half negen, en tegen tien uur was ik bij Wolf op de kamer.

Uit-vel-spring-moment nr. 1: de pediater was langsgeweest, en die had gezegd dat ze de consultatie bij de fysicotherapeut gingen afwachten, en dat hij dan wel naar huis mocht.

Excuseer?!?? Met die pijn?? Zonder resultaat??

Ik stond erop de pediater te spreken, en gelukkig liep hij daar nog rond en kwam hij even langs. Ik ken die mens al een behoorlijk aantal jaar, en het is een hele goeie, maar dit was me toch tegengevallen. Gelukkig luisterde hij even, en zei toen dat de kans erin zat dat Wolf naar huis mocht, maar helemaal niet moest. Dat ze inderdaad wilden wachten op het consult bij de fysicotherapeut, maar dat er intussen een bloedanalyse was gebeurd, dat ze nog verder gingen zoeken, en dat hij dan nog een afspraak ging regelen bij de orthopedist, want RX, echo en MRI waren toch al voorhanden.

Juist.

Ik ging even terug naar school, examens ophalen, ging even langs huis voor nog wat extra spullen, een koffie en een momentje stilte, en kwam dan terug naar het ziekenhuis om daar te eten, en dan samen naar de orthopedist te gaan. We hadden geluk: onze vaste ortho, Wouter Van Den Broecke, had die middag spreekuur, en nam er ons om 15.00 uur tussen.

Hij trok stevig zijn wenkbrauwen op, onderzocht Wolf, zag niks op MRI, en bestelde prompt een isotopenscan en een CT-scan. Verder wilde hij ook vooral de mening van de fysicotherapeut afwachten. Oh, en hij stelde vast dat Wolf wel degelijk een scaphoidfractuur had (onderaan in de muis van de duim), dat hij de verkeerde brace droeg, en dat hij er niet gerust op was dat het nog altijd pijn deed, want dat dat wel eens kon wijzen op vasculaire necrose. Extra foto’s van het hand dus, en een kersverse brace.

19055907_259127664567404_2998507525808090254_o

Allez hup, goed bezig dus. Zucht.

Bon, wij terug met bed en al richting kamer. Volgende afspraak om 16.30 uur bij de fysicotherapeut, voor het consult waar iedereen op zit te wachten.

En toen besloot een overijverige verpleegster dat het om 16.00 uur nog wel ging lukken om eerst die extra foto’s van Wolfs hand te nemen. Ik opperde voorzichtig dat dat misschien niet zo verstandig was, want dat we dan te laat zouden zijn bij de fysicotherapeut, maar ze zei dat dat geen probleem mocht zijn.

Alleen kregen we geen ’transport’ te pakken. Uiteindelijk ging ze zelf met ons naar beneden, en waren we om 16.20 uur klaar met die foto.

IMG_3113

En toen… zaten we daar. Hmpf. Het werd half vijf, het werd kwart voor vijf, en ik zat mezelf op te vreten, want die fysico is echt een lastig type.

Enfin, tegen vijf uur waren we met verpleegster, bed en al – nee, ik mocht daar zelf niet mee rijden, ik heb ook geen badge om de deuren te openen en de liften te bedienen – aan de balie van de fysicotherapeut. Waar men ons simpelweg wist te zeggen dat we een half uur te laat waren, en dat we dus onze afspraak hadden verspeeld. Qué? En nee, hij was misschien wel nog op zijn bureau, maar hij kon er ons onmogelijk nog tussen nemen. Neenee, dat kon echt niet.

En dan, tegen de verpleegster, nadat die boodschap al was meegedeeld: “Oh, u bent geen familie?” Waarop de verpleegster: “Euh hallo, ik sta hier in mijn uniform, wat dacht u misschien?”

En dan: “Oh, maar hij is opgenomen in het ziekenhuis?” Euh nee, wij komen van thuis altijd met een bed aanzetten.

Maar nee, het onderzoek waarvoor Wolf is opgenomen, waar twee andere specialisten op wachten, kon onmogelijk nog doorgaan, dat zag de dokter niet zitten, nee hoor, laat dat kind nog maar wat afzien, hij kan nog een nachtje wachten, toch? Afspraak morgen om half elf.

Wij dus onverrichterzake terug naar de kamer, maar ik was ziedend. Ik heb nog een half uur zitten koken, en ben toen naar beneden gegaan, naar de balie, en heb de ombudsdienst gevraagd. Die was intussen al naar huis, maar de hoofdverantwoordelijke, de hoofdverpleger-van-wacht kwam wel even luisteren. Hij nam prompt de telefoon en belde de dienst fysico. Ik hoorde natuurlijk niet wat er aan de andere kant werd gezegd, maar ik kreeg dus wel zijn kant te horen, en daar volgden zinnen zoals: “U wist niet dat hij opgenomen was en dat het dringend was? Enfin, er staat daar een verpleegster bij, en hij ligt in een bed! Wat dacht u misschien???”  Toen bleef het even stil, en werd hij doorgeschakeld naar de dokter zelf. Die stak blijkbaar een ganse preek af, en probeerde zich er vanonder te muizen. Maar bon, ik ga wel degelijk klacht indienen, want dit is beneden alles. De pediaters, de orthopedist, die nemen hem er gewoon tussen zonder afspraak, en meneer vindt zich daar te goed voor? Sorry, nee, daar kan ik echt niet bij. En de hoofdverpleger-van-wacht gaf ons trouwens groot gelijk.

Soit.

De isotopenscan zal trouwens ook voor morgen zijn, daar was nu geen tijd meer voor aangezien hij drie uur op voorhand moet ingespoten worden met een radioactieve stof.

Tegen zessen kwamen Bart en de kleintjes even langs, want die wilden per se hun broer even zien. Grote liefde, toch wel.

Maar bon, een extra nacht in het ziekenhuis dus. Ik ben bij Wolf gebleven tot tien uur, en heb hem toen verplicht te gaan slapen.

IMG_3117

En zo blijft ne mens bezig…

Ziekenhuisopname voor Wolf…

Ik heb vandaag stevig aan de alarmbel getrokken: het is welletjes geweest. Maar echt genoeg.

Wolf heeft al sinds eind januari rugpijn. Even oplijsten (ook voor mezelf):

De nieuwe afspraak is gepland op 15 juni, morgen dus. Intussen is de rugpijn van Wolf almaar erger geworden: hij is gestopt met gitaar spelen (ook door het gebroken hand), gestopt met de scouts, gestopt met de rugby… Maar sinds begin deze week is het pakken erger geworden, in die mate zelfs dat ook fietsen moeilijk begint te worden. Maandag heeft Bart hem naar school gebracht, vrijdag was hij met mij meegereden, gisteren heeft hij de bus genomen… Het kind kan nog met moeite stappen, met moeite op een stoel zitten… Zijn examens mag hij sowieso al allemaal mondeling afleggen wegens schrijfverbod door de aanhoudende pijn in zijn hand dat maar niet beter wordt, maar…

Deze middag lag hij te huilen van de pijn en ellende in de zetel. De huisarts had hem zwaardere pijnstillers voorgeschreven, Zaldiar, maar daar voelt hij zich dus slecht door. Maar hij heeft morgen dus wel zijn eerste examen. Hij heeft het eigenlijk al zo goed als allemaal geleerd, maar hij kan zich voor geen meter concentreren.

Ik vond het welletjes. Ja, we kunnen misschien gewoon de afspraak bij de fysicotherapeut afwachten morgen, en dan? Als die niks ziet, wat dan?

Om half acht zaten we bij de huisarts, en viel Wolf prompt flauw in de wachtzaal. Wat hem overigens, toen hij even had neergelegen op de koude vloer, de commentaar ontlokte: “Ha, nu weet ik waarom dokters geen vloerverwarming hebben…” Zijn gevoel voor cynische humor is er gelukkig nog.

Iets later zaten we bij de dokter zelf, en draaide Wolf nog eens weg. De dokter onderzocht hem, stelde vast dat zijn bloeddruk 9 op 4 stond, dat hij crepeerde van de pijn ondanks de pijnstillers, en oordeelde ook dat het welletjes was, en dat er nu dringend eens iets moest gedaan worden. Hij belde naar de dienst pediatrie van het Jan Palfijn, en Wolf mocht nog via de spoed binnenkomen diezelfde avond.

Oef.

We reden naar huis, haalden wat basisspullen op, en gingen richting spoed. Daar hebben we ongeveer twee uur gewacht tot de dokters inderdaad ook vonden dat opname noodzakelijk was, en tot er een kamer geregeld was.

IMG_3108

Hij kon gelukkig nog lachen, al deed dat eigenlijk wel behoorlijk veel pijn. Maar, zoals hij zei, wat kan je beter doen dan met je eigen miserie lachen? En dat is dus wat wij deden, daar samen op spoed…

Tegen dik elf uur waren we op een kamer, en kreeg Wolf intraveneus pijnstillers toegediend. Hij heeft nog steeds veel pijn, maar hij zal wel slapen, en vooral: er zal eindelijk eens iets gebeuren. Ze gaan hem binnenstebuiten keren tot ze iets gevonden hebben. Serieus. Want anders bijt ik.

19551583_265090650637772_1435380771_o

Morgenvroeg komt de pediater. Dan horen we meer.