365 – 08 november 2018 – bloedrood
365 – 17 januari 2018 – ballonnen
365 – 07 september 2015 – rood
365 – 18 mei 2015 – rood
365 – 10 mei 2014 – rood kopje
Kleur, of kleurenblind?
Serieus, jong, na de deurensaga, de kleurensaga.
Oorspronkelijk ging ik zelf Kobes kamer en de nieuwe badkamer schilderen, maar mijn rug vindt zo nog altijd een beetje van niet. Een eerste laag was wel nog gelukt, vorige week, maar intussen dus niet meer. Ik heb dus de schilders gevraagd of zij het konden doen, en dat was geen probleem.
De jonge Poolse schildersgast toog opgewekt aan het werk. Het is een keiharde werker, maar hij moet duidelijk nog veel leren. Vrij snel was de kamer netjes wit, en dat beviel me wel. Bij Kobe komt er een rode accentmuur, bij Wolf een blauwe.
Toen ik halverwege de voormiddag boven kwam, hapte ik naar adem: hij had de verkeerde muur in het verkeerde kleur gezet! Om een of andere reden had hij in Kobes kamer blauw gebruikt, en dan nog tegen de muur waar de kast komt, en waar je dus niks van ziet. Heel mooi blauw, dat wel.
Bon, na wat uitleg en gefrons, en diep gezucht, werd de muur weer wit.
Al een chance dat het goed dekkende verf is…
Maar goed, de juiste muur kwam in het juiste kleur terecht, en ik vond het alvast een prachtig kleur. Al had het wel nog een extra laagje nodig, want het trok in strepen.
Iets na de middag kwam de eigenlijke schilder toe, en toen ik een half uur later boven kwam, was de muur… bruin!
Jawel.
Blijkbaar lukt het zeer moeilijk om perfect effen rood te krijgen op een witte primerlaag, en ben je beter met donkergrijs of donkerbruin. Dat wist ik eigenlijk ook wel, maar blijkbaar de schildersgast niet. Zucht.
Enfin, morgen wordt Kobes kamer dan toch definitief het juiste rood, blijkbaar. Maar zo blijven we wel bezig natuurlijk.
Silver lining, silver lion
Voor Wolf had ik voor Ankoria een blauwe surcoat gemaakt, met een zilveren wolf op geschilderd. Kobe was toen een beetje jaloers, maar aangezien hij niet mee ging naar Ankoria, had ik er niet meteen eentje voor hem gemaakt. Deze morgen is hij voor een kapoenenweekend vertrokken (lees: van zaterdagmorgen tot zondagmiddag, met overnachting in het eigen lokaal hier in Wondelgem) en het thema was ‘Ridders en prinsessen’. Juist. Ik ben gisterenmiddag dus opnieuw richting Sleepstraat gereden om rode stof, heb op mijn vrije mij-namiddag een grijs biesje rond een goeie lap genaaid, er een halsgat in gestoken, en heb een leeuw uitgeprint en overgezet op de stof. ’s Avonds heb ik dan in de zetel de tekening in de zilververf gezet, en eerlijk gezegd ben ik echt wel trots op het resultaat.
Het is beter gelukt dan die van Wolf: veel makkelijkere stof om op te schilderen, en ik heb de verf ook een pak vloeibaarder gemaakt.
Kobe was in elk geval bijzonder enthousiast. Waarom een leeuw? Omdat hij van sterrenbeeld leeuw is, en het past ook wel bij hem. Ik heb hem de tekening ook zelf laten kiezen. En waarom rood? Wel, als het aan de jongens lag, kocht Wolf alles in het blauw en Kobe alles in het rood. Ze hebben echt elk een duidelijk lievelingskleur.
Deze morgen poseerde ridder Kobe vol trots.
En hoe heb ik die tekening nu overgezet? Wel, ik heb de tekening afgeprint in diepzwart op wit, met maximum contrast dus. Daarna heb ik ze op een glasplaat gelegd, de stof erover (werkt dus niet met dikke stof) en mijn bureaulamp eronder. Met vettig potlood heb ik de tekening probleemloos over kunnen nemen, en daarna dus ingekleurd met textielverf. Het is eventjes werk (zo’n uur of twee), maar het resultaat mag er zijn.
366 – 15 januari
De ochtendzon op mijn rode jas
Hectisch!
Man man man, vandaag was me het dagje wel! Gelopen, gecrosst, gevlogen, ik kon me perfect vinden in Herman Van Veen zijn tekst.
Eigenlijk moest ik rond negen uur op het kerstontbijt op school zijn, maar dat heb ik geskipt. Ik had namelijk zó veel tandpijn, dat ik zeker wilde zijn dat er effectief niks aan mijn tanden was, en het allemaal van de sinusitis kwam. Kwart over negen stond ik dus bij mijn verbaasde moeder, die me in haar tandartsenstoel neerpootte, mijn bakkes vakkundig uitkoterde, en vaststelde dat ze totaal niks verkeerds vond.
Ik repte me naar school, en was daar nipt om tien uur om mijn leerlingen examens te laten inkijken. Rond kwart over twaalf kon ik naar huis, waar ik met een vriendin had afgesproken om iets te eten. Het restaurant dat ik voor ogen had, was helaas volgeboekt – stomweg vergeten reserveren – zodat we naar Rood zijn gereden in de Sleepstraat. Voor koffie en dessert wilden we nog wel ergens anders naartoe, zodat we te voet de Sleepstraat afstapten richting Simon Says. Dat er verdacht gesloten uitzag, compleet met vunzige gordijnen. Hmm. Dan maar ietsje verder de Oudburg in, naar Het Oeverloze Eiland. Dat helaas pas open ging om 16.00u. Hmm. Na een paar tussenstops in heerlijke kleine snuisterwinkeltjes zijn we dan maar naar het einde van de Kraanlei gestapt, naar Julie’s House. Ik had er al veel goeds over gehoord, maar was er nog niet geweest. De latte was heerlijk, de taart van witte chocolade en speculaas was me iets teveel kaastaartachtig, maar wel lekker. En gigantisch machtig, ik kreeg het geeneens op, en dat wil wat zeggen.
Toen zijn we in stevige stap terug naar de auto gegaan, zodat ik nipt om kwart voor vier de jongens kon ophalen, om tegen kwart voor vijf in het ziekenhuis in Tielt mijn kleine Marne in mijn armen te kunnen houden.
Om daarna terug naar huis te sjezen en om zes uur bij de dokter te zitten, zodat die eindelijk iets kon doen aan die sinusitis die al die tandpijn veroorzaakte. Net op tijd konden we Merel nog oppikken, stelde ik vast dat er geen brood meer te verkrijgen was in gans Wondelgem (naar de Delhaize gaan zag ik niet meer zitten), en ging ik thuis dan maar spiegeleieren bakken. Om zeven uur zaten we aan tafel, om half acht stond de babysit er, en reed ik er vandoor richting generale repetitie in de Sint-Pieterskerk op het gelijknamige plein in Gent.
En deden mijn voeten pijn.
Tiens.