Gisterenmiddag zat ik rustig in mijn zetel, toen ik bij Jeroen op zijn Facebook iets zag verschijnen van een concert vanavond op het plein voor zijn deur, onder meer met Senne Guns, een oud-leerling. Ik antwoordde dat hij Senne de groeten moest doen, kreeg ze prompt terug, en meteen ook de vraag of ik niet afkwam naar Zomergem. Er was dus een concert met tal van de artiesten die al in de Huiskamerkuren hadden gezeten, een gelegenheidsgroep dus met vooral de muzikanten van Admiral Freebee, maar dus ook Senne Guns, Lara Chedraoui en Rick De Leeuw.
Lang rechtstaan lukt uiteraard niet, maar Jeroen regelde een stoeltje voor me quasi recht voor het podium, en daar zat ik ferm op mijn gemak. Ik zag wat Zomergemse oude bekenden, Merel amuseerde zich met Marie-Julie, en ik, ik zag dat het goed was.
Tegen half elf reden we weer naar huis, met een voldaan gevoel. Carpe diem, op de eerste warme avond van het jaar.
De vorige Huiskamerkuren was ons zo goed bevallen, dat ik me meteen had ingeschreven op de mailinglijst. Toen dan plots – gelukkig op een moment dat ik voor mijn computer zat – een mail binnenkwam met een uitnodiging voor Rick De Leeuw en Jan Hautekiet, schreef ik ons prompt in. We hebben er hoegenaamd geen spijt van gehad.
Beide boomlange heren hadden er duidelijk zin in. Hautekiet zegt niet veel, toch niet in woorden, wel in pianospel. De Leeuw zegt des te meer: je kon het eigenlijk niet gewoon een concert noemen, minstens evenveel tijd werd gespendeerd aan de “kaders”, zoals ze het zelf noemen, de omkadering van een bepaald lied. De Leeuw is dan ook een geboren verteller die zijn publiek tot in de puntjes kan boeien, en de nummers smaken dan ook des te meer als je weet welk verhaal er achter zit.
Neem nu “Kampioenen”: het is het verhaal van een renner die de Ronde van Vlaanderen rijdt, zoals De Leeuw zelf ettelijke keren als amateur heeft gedaan. Afzien, en daar toch zo ongelofelijk van genieten…
En dit is dan weer een andere versie van André Van Duyn zijn carnavalsstamper, waarbij De Leeuw begon over miskende poëten en misbegrepen tekstuele pareltjes. Ik had op zijn minst een gedicht van Lucebert of Van Ostaijen verwacht, maar dit was eigenlijk even fijn… De kleine maniërismen van de zanger neem je er dan graag bij.
Jan Hautekiet viel ondertussen zijn instrument aan met zo veel passie en zo veel overgave dat we zowaar medelijden kregen met de arme piano: hij werd nog net niet door het kleine podium geramd.
En toen waren er natuurlijk ook nog de twee immense hits van de Tröckener Kecks, “Met hart en ziel” en “Nu of nooit”. Ook hier kreeg De Leeuw zijn publiek volledig mee, tot iedereen rechtstond en mee zong alsof zijn leven ervan af hing.
Een ongelofelijk onderhoudende avond met twee rasartiesten die elkaar duidelijk gevonden hebben, en dit komt dan ook ten volle tot zijn recht in deze kleine omgeving, veel meer dan in een grote zaal.
