Ik was op zoek naar nog een hersenloos, zeer licht en very pulpy reeksje om nu, tijdens de examens, te lezen. Mijn brein kan op het einde van het schooljaar geen zware lectuur meer aan, en daarom heb ik voorlopig Possession van Byatt opzij geschoven.
Deze reeks voldoet aan alle vereisten: geen diepgang, hedendaagse hersenloze fantasy, een charmant hoofdpersonage, een vleug seks, en veel magie en doden. Zo hoort het.
Hoofdpersonage van dienst is Cèsar Hawke, een witch in Los Angeles, gerecruteerd in de Office of Preternatural Affairs (OPA) die als een geheime, extra dienst naast de gewone politie en de FBI alles waar magie mee gemoeid is, onderzoekt. Cèsar is vooral een veredelde privédetective die kleinere misdadigers gaat opsporen en arresteren. Hij zit eigenlijk vooral aan een bureau, samen met zijn partner Suzy, en leidt een kleurloos bestaan. Tot hij, na een redelijk uitzonderlijke, wilde nacht, een lijk in zijn bad aantreft, en alles erop wijst dat hij haar wel degelijk vermoord heeft. Hij vlucht voor zijn eigen dienst en roept de hulp in van Isobel, een necrocognitive, om zijn onschuld te bewijzen. Maar dat lijkt een pak makkelijker gezegd dan gedaan, en is hij eigenlijk wel onschuldig?
De plot zit goed in elkaar, dat moet ik toegeven. Ik ben er ook in sneltempo doorgegaan en heb niet echt op gaten of inconsistenties gelet, dat geef ik ook toe. Maar dat wil ik ook niet in dit soort boeken, zoals ik al eerder The Dresden Files, The Iron Druid, Alex Verus of Eric Carter las: allemaal hedendaagse magiërs van een of andere soort – tovenaar, druïde, toekomstlezer of necromancer. Al van de eerste pagina’s merk je wel dat dit de ‘volwassen’ soort wordt: Hawke verwijst al meteen naar zijn ballen. Maar gelukkig blijft het doorgaans bij dit soort verwijzingen: ik hoef hier geen stomende seksscènes, daarvoor is er andere lectuur. De auteur weet overigens zeer goed wie of wat haar doelpubliek is: ze verwijst naar voornoemde Iron Druid, maar evengoed naar Brandon Sanderson of de science-fiction reeksen Battlestar Galactica of Firefly.
Het is niet zo goed als pakweg The Dresden Files, maar het is ook nog maar het eerste boek, ik geef het nog wat tijd. Hoe dan ook ga ik de reeks lezen, want dat is wat mijn arme brein momenteel nodig heeft.