Ik heb er geen idee van hoe laat alle kinderen wakker waren. Vrij vroeg, vrees ik.
Maar rond negen uur zaten we allemaal aan tafel, had Bart eitjes gekookt, de croissants en chocoladekoeken gebakken, chocomelk ingeschonken en soldaatjes gesneden.
En toen moest er opgeruimd worden, en maakten de meisjes zowaar een poppenkastvoorstelling, met poppetjes die ze zelf tekenden, uiteraard over Frozen. Ik heb er een klein stukje van opgenomen.
En net toen mijn broer vertrok, kwam mijn vader toe. We hadden hem niet specifiek uitgenodigd, maar dat hoeft ook niet: hij weet dat hij altijd welkom is, tenzij we hem expliciet verwittigen dat we niet thuis zijn. Bart heeft altijd meer dan eten genoeg. En ja, het gaat goed met hem. Of zoals Bart zei: het is weer de oude pa. Misschien nog niet helemaal, maar in elk geval weer bijzonder genietbaar. Gelukkig maar. Hij is thuis van het ziekenhuis sinds gisteren, is nu twee weken thuis – de specialiste is met vakantie – maar moet volgens eigen zeggen daarna opnieuw de kliniek binnen, voor verdere opvolging en fijntunen van zijn medicatie.
En verder? De dag dobberde voorbij, ik viel in slaap in de zetel, mijn verkoudheid bezorgde me knallende koppijn, en ik genoot van een druilerige februarizondag waarbij niks moest.