Geplaatst op

Pizzabeloning

Ik had tegen de kinderen gezegd dat ze eerste alle drie hun kamer moesten opruimen – vooral die van Merel was een stort – en dat we dan richting Pizza Hut zouden gaan, en wat T-shirts voor Wolf gaan kopen.

De drie kamers zijn opgeruimd geraakt: ze pakken ze alle drie samen een voor een aan, dat gaat sneller zo, vinden ze, en vooral leuker. Met de muziek vollen bak, natuurlijk.

Maar toen ze iets voor twaalven beneden kwamen, zag ik aan Wolfs gezicht dat het eventjes welletjes was geweest: hij was weer helemaal bleek en getrokken. Met een uitstapje naar de Pizza Hut zou ik hem geen plezier doen, wel integendeel. Ik stelde dus voor om pizza te laten komen, en meteen klaarde zijn gezicht helemaal op, en kwam er een diepe zucht van opluchting. Ha ja, want hij had niks willen zeggen om het niet te verpesten voor zijn broertje en zusje.

Twee medium pizza’s: 32 euro. Ik vind dat niet weinig. Maar toen googelde ik even een kortingscode, en werd dat 16 euro voor de twee: mooi meegenomen! En ook mooi meegenomen dat mama niet hoefde te koken :-p

IMG_1053

Geplaatst op

Onverwacht op zwier, eigenlijk feitelijk

Deze morgen was het voor het eerst weer vroeg: ons ma moest om acht uur in het UZ zijn, en ik ben haar dus gaan oppikken in Zomergem en gaan afzetten. Dat betekende wel dat ik helemaal klaar en fris en al om half negen al aan mijn bureau zat. ’t Was vooral eens wat anders :-p

Ik prutste wat rond, en laadde tegen half elf de kinderen in de auto om naar de dokter te gaan. Wolfs vinger, die hij vorige maand verstuikt had en die toen helemaal dik en blauw zag, doet namelijk nog steeds pijn, en dat verontrust me een beetje. Maar aangezien je dus niet zomaar bij een radioloog kunt binnenlopen, gingen we eerst naar de huisdokter. Die zei: “Naar de radioloog”. Tiens. Maar die kon wel onmiddellijk bellen, en we reden dus aansluitend naar de Rooigemlaan. We waren daar eigenlijk vrij snel buiten, en passeerden nog langs de C&A omdat ik eerder al, in een andere vestiging, een prachtig kleedje voor Merel had gezien, alleen een maatje te groot. Helaas, ze hadden het er niet. De jongens kozen wel elk een Tshirt met korte mouwen, want daar is tegenwoordig al weer eens nood aan.

En toen stonden we kwart voor twaalf buiten, keken we elkaar aan, en besloten dat we deze vakantie nog geen fast food hadden gegeten, zoals ik eigenlijk elke vakantie beloof. Wij dus naar ’t stad, parkeren in de Sint-Michiels, en naar de Pizza Hut. Tip: kies er nooit frietjes, zoals Merel deed, want die worden ook in de oven gebakken en zijn het vreten niet waard.

Enfin, we waren nu toch in ’t stad, we konden even goed eens rondkijken voor een fietshelm voor Wolf, voor een docking station voor Wolf zijn iPhone voor in zijn kamer, en een nieuwe muis voor zowel de kindercomputer als ma’s nieuwe laptop. In de Hema verkopen ze verschillende soorten kabeltjes, maar blijkbaar geen muizen, en veel fietsgerief, maar geen helmen. We zijn dan maar de Veldstraat ingewandeld, waar ik het gewilde kleedje voor Merel toch nog vond, en waar we de FNAC onveilig hebben gemaakt. In de Zonnestraat vonden we de gewenste fietshelm in felblauw, en in het terugwandelen naar de parkeergarage tikte ik bij M.A.R.T.H.A. alsnog een ring op de kop.

Onverwacht veel geld uitgegeven dus, maar wel een fijne middag. Al had Kobe precies te veel gegeten: hij voelde zich misselijk thuis. En Wolf, die ging op zijn kamer de puber uithangen met zijn muziek 🙂

Rond vijf uur ging ik ons ma weer ophalen, en prutste ik bij haar thuis aan de instellingen van de WIFI, want dat internet bleef maar ambetant doen. De modem deed terug normaal na een volledige reset, maar de router sputterde behoorlijk tegen, en ik moest online hulp vragen aan mijn vaste sysadmin, die me dan ook feilloos kon helpen. Joepie!

Al bij al was ik laat thuis, en ben ik dan maar in de zetel geploft. Poeh.

Geplaatst op

Daguitstapje

Vandaag voelde ik me echt al stukken beter – lang leve de antibiotica – en dus nam ik de kinderen op het gevraagde sleeptouw, ondanks de regen.

Het begon met een laatste tandartsbezoek voor Kobe – gaatje vier werd ook vakkundig gevuld – en daarna reden we naar ’t stad: de Pizza Hut! In de druilregen liepen we zingend onder de paraplu naar het overvolle restaurant. Het begint stilaan een traditie te worden, een keer per vakantie naar de Pizza Hut. Maar om eerlijk te zijn vind ik dat niet zo erg.

Enfin, een hele hoop pizzapunten en een bordje poffertjes per kind later wandelden we, nog steeds in de regen, naar het Huis van Alijn. Ook dat was uitdrukkelijk gevraagd door de jongens. We bekeken de expo rond goochelen, en deden de tocht van Vlieg. Ondertussen kennen de kinderen er echt wel goed hun weg.

In het terugkeren was het gelukkig gestopt met regenen, en gingen we nog, op vraag van de immer hongerige Kobe, een vieruurtje eten in de Hema. Merel hoefde niks meer, die was doodop. We namen nog een paar spulletjes mee uit de Hema, betaalden een stevige som in de parkeergarage, en reden naar huis. Het was intussen half vijf, en op die manier waren we nog lekker op tijd voor de rugby. Merel was zodanig moe dat ze prompt in slaap viel, en zelfs niet wakker werd toen ik de garage inreed. Ik heb haar dan maar laten slapen in de auto: ze kon, zodra ze wakker werd, toch perfect zelf uitstappen.

Alleen… ze bleef maar slapen. Bart was intussen onverwacht ook thuis gekomen: hij voelde zich echt niet goed, en had zijn afspraak afgezegd. Tegen kwart voor zes heb ik Merel dan maar uit de auto gehaald en bij papa onder een dekentje gelegd, zodat ik met de jongens naar de rugby kon. Bart vertelde dat ze quasi onmiddellijk daarna gegeten hadden, en dat ze zelf vroeg om in haar bed te mogen. Tegen half zeven sliep ze.

Ze heeft echt nog last van dat winteruur: ze is steevast om zes uur wakker, ’t kleintje.

Enfin, er was eindelijk actie deze vakantie, en daar waren ze toch wel allemaal aan toe. Ook al werden ze er doodmoe van.

Geplaatst op

Rondcrossdagje

Dat het weer een van die noodzakelijke rondcrossdagjes was.

Het was nochtans rustig gestart, met een koffietje, terwijl de kinderen naar de dagelijkse Ketnetfilm keken. Maar daarna hesen ze zich in hun kleren, en aansluitend in de auto, op naar Lochristi-Oostakker.

Wolf kreeg een echte zonnebril – een duur ding – omdat hij evenveel last heeft van licht als ik. Hij is gewaarschuwd: hij krijgt er maar eentje. Als hij die kwijtspeelt/beschadigt, worden het weer goedkope supermarktmodelletjes.

Aansluitend kreeg Kobe nieuwe schoenen uit de Brantano, want de vorige waren echt versleten – lees: gaten in de zolen. Ach ja, ik heb me er intussen al bij neergelegd dat hij niet langer met een paar doet dan een maand of twee. Gelukkig waren er nog de bonnen van VISA, waardoor er toch weer tien euro korting was.

En toen hadden ze honger, en lonkte de Pizza Hut. Alwaar we allemaal het buffet namen, en Merel niet hoefde te betalen omdat ze maar één stukje had gegeten. Chique van die mannen, echt waar.

Er sloeg al enige vermoeidheid toe, zeker bij Merel die nog wat met de pokken in het kleine lijfje zit, maar onversaagd togen we naar de Decathlon voor een nieuwe lange sportbroek voor Wolf, en reden daarna door naar de Zeeman om te kijken of ze er toevallig goeie wol hadden voor de punnikset. Helaas, maar Merel kreeg wel een aantal nieuwe leggings, en vooral ook een schattig knaloranje Dorakleedje. Had ik haar niet tegengehouden, ze had het ter plekke aangetrokken. Wat ze overigens wel deed met haar nieuwe roze petje. Een kinderhand, nietwaar.

Enfin, geen wol gevonden, dus richting de Veritas. Daar hadden ze ook niet de gewenste wol, maar gelukkig wel de nieuwe manchetten voor de gekregen, en aan de manchetten versleten fleecetruien voor Wolf. Zalige truien van ’t unief, en hij wil ze graag dragen op school.

Toen was iedereens pijp uit, en vegeteerden we allemaal een uurtje in de zetel thuis. Maar no rest for the wicked: om vier uur zaten we alweer in Mariakerke bij de orthodontist. Niet dat we al aan beugels toe zijn, maar Wolfs melkhoektanden zitten in de weg voor zijn definitieve, en de orthodontist bevestigde dus het vermoeden van de tandarts: ze moeten eruit. Volgende week afspraak maken bij de tandarts dus. Ook Kobe kreeg een onderzoek en een voorschrift: infantiel slikpatroon, iets wat een logopedist kan wegwerken.

Enfin, vermoeiende dag, en dat noemen ze dan vakantie…