Lectuur: “Red Rising #4 en #5” van Pierce Brown

Ik had hier al beschreven met hoeveel goesting ik de eerste drie boeken van Red Rising had gelezen. Daaruit volgde dan uiteraard ook het vervolg, zijnde boek vier en vijf. Ik kon het niet laten, want eigenlijk had ik beter gewacht tot boek zes ook uit was.

Deze trilogie speelt zich af 10 jaar na het einde van de vorige, en het is intussen, goh, helemaal fout gelopen. Of toch  aan het fout lopen. Over de inhoud mag ik eigenlijk niks zeggen, want dan heb je een hoop spoilers over de eerste drie boeken. Eigenlijk zijn deze boeken gewoon meer van het zelfde, maar gelukkig was dat eerste al steengoed.

Soms vervalt Brown in maniërismen, maar ik vermoed dat dat ook is omdat ik natuurlijk alle vijf de boeken na elkaar lees, wat eigenlijk niet echt de bedoeling is. Bepaalde frases komen terug, bepaalde gevechten zijn meer van het zelfde, en af en toe had ik een beetje een déja vu gevoel. Maar plotgewijs blijft het goed, je wordt nog steeds in het verhaal getrokken en de personages zijn echt meer dan “gewone mens wordt superheld wordt hero”, met diepgang, twijfels, fouten en stommiteiten.

En ja, ik kijk dus vol verwachting uit naar deel zes dat deze trilogie moet afsluiten. En ik vraag me ook wel een beetje af wie het nog allemaal zal overleven…

En misschien begin ik wel de afgeleide reeks te lezen, The Sons of Ares. Of de audioboeken te beluisteren. Of de comics te lezen.

Lectuur: “Red Rising” van Pierce Brown

Ik was van mijn sokken geblazen. Echt. Deze reeks is zware science fiction, maar dan wel gemengd met behoorlijk wat Romeinse mythologie. En eigenlijk zou je het een kruising kunnen noemen tussen The Hunger Games en Divergent, maar dan gewoon beter. Het begint inderdaad young adult maar het blijft het zeker niet.

We zitten enkele duizenden jaren in de toekomst, en de aarde is een voetnoot, de macht ligt op Luna, maar ook Mars, Mercurius, Venus en zelfs de manen van Saturnus en Jupiter zijn geterraformd en volledig bewoond. De mensen zijn bij geboorte al ingedeeld in een bepaalde kaste met een bepaald kleur, een bepaalde jobsoort en een vast levenspatroon, en de Golds staan daarboven als absolute heersers, met een fascinatie voor het de Antieke Wereld, compleet met allemaal Latijnse namen, Latijnse spreuken en zelfs zwaarden. En tegelijk zijn er ook gigantische ruimtegevechten en enorm geavanceerde technologieën.

En dan komt de laagste kaste, de Roden, in opstand, maar op een heel aparte manier.  Hoofdpersonage en ook de ik-persoon is ene Darrow, 16 jaar bij het begin van het verhaal, en uiteraard gaat het helemaal fout.

Het verhaal zit ongelofelijk goed in elkaar, knap opgebouwd, en de informatie wordt beetje bij beetje gelost, zodat je helemaal in het verhaal zit. Ik moet zeggen, ook de schrijfstijl ligt me ook enorm: kleurrijk, maar niet té barok, met uitweidingen maar ook weer niet niet langdradig. Het feit dat er een massa fanart en zelfs fanfiction bestaat, zegt ook veel.

Heb je graag The Hunger Games gezien/gelezen, en sprak Divergent je wel aan, en heb je tegelijk een boontje voor ruimtetoestanden? Ga er dan voor, deze reeks is ronduit de max. Het feit dat een van mijn vrienden zijn kat naar een van de personages heeft genoemd, zegt al veel, toch?

Dikke, dikke, zeer dikke aanrader.