Ik was dan wel The Witcher reeks van Sapkowski aan het lezen, op 15 juli kwam “Peace Talks” uit, het 17de boek in de reeks rond Harry Dresden van Jim Butcher. Ik had net boek drie van de Witcher uit en ben dus onmiddellijk naar dit boek overgestapt, gewoon omdat ik de Dresdenreeks zo goed vind.
Peace Talks heeft me daarin niet echt teleurgesteld: dezelfde vlotte schrijfstijl, dezelfde opbouw van verhaal, dezelfde sarcastische humor, ook al is dat laatste wat minder omdat Dresden nu eenmaal volwassener is geworden.
En toch bleef ik op mijn honger zitten: het hele boek is een aanloop naar, een klaarzetten van, een inleiding tot. Er gebeurt uiteraard een aantal dingen, maar de meeste daarvan blijven voorlopig nog in het ongewisse hangen. Een bundel losse draadjes, als het ware. Het boek eindigt dan ook, goh, niet eens op een echte cliffhanger, gewoon onaf, als een half boek. En dat smaakt naar meer.
Wat me wel stoorde, blijkbaar veel duidelijker dan in de vorige boeken, was het seksisme. Pas op, aan het hoofd van de drie belangrijkste facties in het boek – the two Fae courts and the White Vampire court – staan vrouwen, de meeste bodyguards zijn vrouwen en het zit vol sterke vrouwelijke personages, daar niet van. Maar telkens Dresden een vrouw ziet, is het maar best dat hij geen baggy trousers draagt: telkens opnieuw worden de vrouwelijke curves beschreven en de lustgevoelens die dat bij hem opwekt, zelfs al gaat het om een vrouw die makkelijk zijn dochter zou kunnen zijn. Toegegeven, de vrouwen uit bovenstaande facties hebben als onvervreemdbare eigenschap een bovennatuurlijke schoonheid en seksuele uitstraling, maar moet dat nu echt élke keer? Ik mag hopen dat niet elke man bij elke vrouw iets dergelijks denkt, of ik moet mijn visie op de mannelijke bevolking herzien. Tsja.
Maar bon, ik heb genoten van het boek en ik kijk uit naar het vervolg.